3 x 5l

Voor Griet, Sara en Simon…

 

3 x 5l

Het is nog vroeg en ik voel dat ik nog niet echt goed wakker ben. Mijn hoofd voelt immers zwaar aan, mijn hele lijf futloos en zelfs nog wat vermoeid. Hoewel ik net mijn dagelijkse mok met zwarte koffie opdronk, voel ik me nog wat verdoofd of zo. De cafeïne heeft blijkbaar geen invloed (meer) op me. Ik staar gevoelloos en doelloos voor me uit en luister naar luide en rauwe gitaarmuziek maar het doet me niets want ik luister niet echt. Onzichtbare en onwerkelijke oordopjes houden elk geluid tegen. Ja, het is weer zo’n morgen die je eigenlijk wat langer in bed had moeten doorbrengen…

3 x 5l

Opeens zie ik in mijn rechterooghoek iets bewegen. Ik draai mijn hoofd naar het raam en zie hoe een postbode het portier van zijn autokoffer dichtslaat. Hij ziet me zitten en zwaait naar me. Dan wijst hij naar een doos en doet teken dat hij het voor mijn deur zal plaatsen. Nadat hij dat ook echt doet, draait hij zich nog eens om en groet hij me nog eens met een grote lach en opgestoken duim…

3 x 5l

Ik sta moeizaam recht. Heel mijn lichaam lijkt stijf en doet pijn. Traag strompel ik naar de voordeur en zie een groot pak op de grond liggen. Wanneer ik me buk om het op te rapen, merk ik dat het zwaar is. Ik voel en hoor zelfs mijn rug kraken terwijl ik er zuchtend en vloekend toch in slaag om het met mijn beide handen op te rapen. ‘Ik hoop dat je al die moeite waard bent!’, mompel ik de kartonnen doos toe. De doos antwoordt natuurlijk niet…

3 x 5l

Nadat ik de zware doos op tafel leg, bekijk ik het in de hoop te zien wat het zou kunnen zijn zonder het te moeten openen. Uit ervaring weet ik immers dat zoiets telkens weer veel te stevig verpakt is en ongetwijfeld werd dichtgemaakt door strakke, dikke en stevige plakband die je enkel los krijgt als je een mes of schaar gebruikt. Daarvoor zou ik naar de keuken moeten. Hoewel ik meer dan nieuwsgierig ben, heb ik daaar niet meteen zin in. De keuken lijkt deze ochtend immers verder dan ooit…

3 x 5l

 

Zoals ik al dacht en verwachtte, krijg ik de doos niet open. Aan één zijde, zie ik wel ‘3 x 5l’. Bijzonder vreemd, vind ik dat. Ik bestelde immers niets vloeibaar. Al wat ik onlangs online kocht is raamfolie, 5 rollen van 67cm x 2,5m. De afmetingen, hoeveelheid en aantal kloppen dus niet, denk ik meteen en vervloek vervolgens luid en zeer kwaad de winkel waarbij ik het kocht…

3 x 5l

Omdat ik ervan overtuigd ben dat het een serieus misverstand is en het zo snel mogelijk wil onderzoeken, slenter ik toch naar mijn keuken. Daar grabbel ik uit een lade, een schaar en veel te groot mes. Ik weet niet waarom. Een gewoon keukenmes of aardappelmesje zou ongetwijfeld genoeg zijn maar ik ben dan waarschijnlijk veel te boos en geïrriteerd. Helder denken is dan geen optie…

3 x 5l

Ik snij en knip de doos vervolgens enorm snel open. Alsof ik meer dan dat alleen doe, valt ook mijn mond letterlijk open. Tot mijn verbazing, zie ik verschillende pakken snoep en chocolade netjes op elkaar liggen. Helemaal onderaan vind ik een brief. Ik herken het geschrift meteen…

3 x 5l

Sierlijke en golvende letters en woorden verwijzen meteen naar een meisje waarmee ik ooit mijn mooiste liefdesrelatie had. Dit, toen ze nog meer dan aantrekkelijk was. Kort na de breuk werd ze oud. Ik weet niet waarom dat zo ineens gebeurde. In mijn hoofd blijft ze echter de knapste blondine die ik ken. We zien elkaar niet veel meer. Het moet ondertussen al een paar jaar geleden zijn dat we elkaar zagen. Maar we spreken elkaar wel regelmatig. Ik vertel haar altijd dat ze maar drie dingen goed kan: zagen, koken en tekenen/schilderen. Meer nog, ooit schilderde ze iets voor me. Het hangt hier nog steeds…

3 x 5l

Ze schrijft dat de pakjes snoep en chocolade, verjaardagsgeschenken zijn. Een week te laat natuurlijk maar zo ken en waardeer ik haar. Daarom bel ik haar meteen op. Al lachend neemt ze de telefoon op en laat hierdoor weten dat ze me wel verwachtte. Ik vraag haar meteen naar de ‘3x5l’ op de doos. Ze vertelt me dat ze niet teveel geld in mijn verjaardag wou steken en daarom een doos nam die ze in haar garage vond. Het is een doos die ze ooit kreeg in een winkel toen ze er grote flessen/bidons kocht met één of ander middel dat ze gebruikt(e) in haar atelier…

3 x 5l dus!

Gierigheid bedriegt dus maar ik zal haar altijd graag blijven zien En u?

 

 

Adil Fraihi

 

Zeerovers, zout en zwaluwen

De bekendste schipbreukeling is een creatie van de Engelse schrijver Daniel Defoe. Juist, ik heb het natuurlijk over Robinson Crusoe. Dat is het hoofdpersonage in een roman met een verhaal dat iedereen kent, verschillende keren werd verfilmd en dus niet alleen veel gelezen werd maar ook vaak bekeken is geweest. Robinson Crusoe is dus fictief, hij heeft nooit echt bestaan en toch zijn er punten die ik (her)ken of die iets met mij te maken hebben. Ik besef dat er waarschijnlijk wel flauwe grapjassen zullen zijn die meteen een link zullen leggen met zijn bekende metgezel Vrijdag. Die heeft er echter NIETS mee te maken. Ik geef toe, het is soms ver gezocht maar probeer me toch te volgen en begrijpen. Het is weer één van die triangulaire gedachten van me die ik gemakkelijkheidshalve zal nummeren van één tot drie. Verbind de cijfers en je krijgt natuurlijk een scherpe, (soms) pijnlijke driehoek zoals de figuren die in mijn hoofd tussen mijn hersenen drijven of zweven…

 

Robinson Crusoe heeft in de 17e eeuw verschillende zeereizen gemaakt. Dit deed hij onder andere als slavenhandelaar maar het komt er eigenlijk op neer dat hij Engeland verliet omdat hij het daar zowat ‘gezien had’. Hij verveelde zich dus en zocht avontuur omdat hij ter plaatse niet vond wat hij zocht. Escapisme (1) eigenlijk ook wel en dat is me natuurlijk niet vreemd. Zoals Robinson Crusoe dacht ik ook wel eens dat mijn ouders verkeerd waren en deed ik daarom (vaak onterecht) het tegenovergestelde. De ouders van Crusoe wouden dat hij een opleiding rechten zou volgen waarop hij koos om vanuit de havenstad Hull in Engeland, naar Afrika te reizen…

 

Héél herkenbaar allemaal want toen mijn ouders me vroegen een universitaire opleiding te zoeken en volgen, begon ik dan weer aan een baan als consulair bediende in het Consulaat van Marokko in Antwerpen. Weinig mensen weten dit maar ik heb daar 4 jaar gewerkt. Het is dus mijn eerste serieuze job…

 

In deze periode reis ik met mijn moeder naar Rabat in Marokko omdat ik er wat moet regelen bij mijn werkgever. Dat is dan natuurlijk het Marokkaans ministerie van Buitenlandse Zaken. De zetel van deze overheidsorganisatie is een enorm groot en indrukwekkend gebouw in een mooie wijk met grote, brede lanen waar verschillende ambassades en consulaten zijn. De Amerikaanse ambassade staat er ook. Ik heb me ooit laten wijsmaken dat het de grootste Amerikaanse ambassade is in Afrika. Hoewel ik het toen geloofde weet ik niet of het waar is…

 

De ambassades, consulaten en het ministerie van Buitenlandse Zaken staan op de linkeroever van de rivier Bouregreg die wat verder uitmondt in de Atlantische Oceaan. Het personeel van de Amerikaanse ambassade moet dus een uitzonderlijk mooi zicht hebben op de rivier, de zee én de stad Salé (2) op de rechteroever van de river. De oude stad Salé is niet alleen de plaats waar mijn moeder is grootgebracht. Het schip van Robinson Crusoe is door beruchte Salé-piraten gekaapt. Volgens het verhaal van Defoe dus hé, niet echt…

 

Mijn moeder woonde toen in een huis dat net aan het begin van de joodse wijk stond. Elke zichzelf respecterende stad in Marokko had/heeft een joodse wijk. Het wordt Mellah genoemd. En is altijd ommuurd omwille van veiligheidsredenen. De toegang tot de Mellah was een grote poort. Bab (= poort). Wel, mijn moeder woonde op een paar meter van Bab Mellah van Salé, dus de poort naar de joodse wijk van Salé…

 

Mellah, die joodse wijk dus, is afgeleid van het Arabische ‘mallah’, wat ZOUT betekent. Het verwijst naar de zoutontginning waarmee vooral joodse mannen zich bezighielden maar ook naar loon. Ja, iedereen kent het woord salaris dat van salé of zout komt. Mijn moeder is dus vooral een zoute vrouw. Dubbel zout eigenlijk want ze komt immers uit de joodse wijk Mellah (zout) van Salé (nog eens zout)…

 

In 2003 heb ik die stad nog eens bezocht. Ik had er immers even een vriendinnetje met lichtbruine haren. Meer mensen in Salé hebben een lichte huid, haren en ogen. Dat heeft te maken met de grote aanwezigheid van mensen die afstammen van Andalusische moslims en joden die Spanje ontvluchtten toen de Spaanse inquisitie dreigde hen uit te roeien…

 

Het was tijdens een (persoonlijke) woelige periode waarin ik besloot om in mijn eentje naar Marokko te reizen. Escapisme (1), weet je nog? Ik ging me er in Rabat onderdompelen in een taalbad. Gedurende 4 weken kreeg ik er (intensief) Klassiek-Arabisch in een instelling die verbonden is aan verschillende Amerikaanse universiteiten. Dit, in een 18e of 19e eeuwse Riad in de oude wijk van Rabat. Een Riad is een traditioneel Marokkaans huis met atrium of met een binnentuin. Neem het van mij aan dat het bijzonder vreemd is wanneer je ineens in de gang van een huis vogels boven je ziet vliegen!! Het waren zwaluwen (3), denk ik. Nee, dat weet ik zeker…

 

Over de stad Salé in Marokko kan en ga ik zelfs nog véél vertellen. Maar niet nu. Ik vrees immers dat mijn blog dan te chaotisch zou worden. Niet iedereen zal immers begrijpen dat ik zo’n vreemde, soms pijnlijke maar vaak meer dan aangename driehoeken in mijn hoofd heb. Ze weven er doelloos rond en worden bovendien door mezelf gemaakt. Mijn eigen gedachten zorgen voor verbanden en linken die uiteindelijk mijn eigen hersenen doorprikken. Soms doet dat pijn. Meestal geeft het echter een leuk gevoel. Ik heb ze dus wel graag, die driehoeken. En u?

 

 

 

Adil Fraihi

 

Bab Mellah lakdim, de oude poort van de joodse wijk in Salé

 

Mijn moeder, haar broers en zussen en natuurlijk haar vader die barbier was. Mijn jongste broer lijkt trouwens als twee druppels water op hem:

 

Tijpelse speeltuin

Voor de familie Nys/Schelfout…

Ik leerde Nicole kennen toen ik amper drie of vier was. Het moet dus midden jaren 70 van de vorige eeuw geweest zijn. Waarschijnlijk tijdens de zomer. Dat vermoed ik omdat het op het speelpleintje van ‘den Tijpel’ was waar ze zich toen als vrijwilliger ontfermde over kleine kinderen wiens ouders moesten gaan werken. Hoewel ik besef dat het moeilijk te geloven is, deden mijn ouders dat toen ook. Zo werkte mijn vader toen voor de groendienst van onze gemeente maar ik denk dat hij door een gebrek aan taalkennis moet gedacht hebben dat werken impliceert dat je vaak en veel alcohol moet drinken…

In die periode zag ik haar ook afspreken met een jongen die ik niet kende maar die wel altijd naar me lachte. Wanneer ik op het einde van de dag naar huis vertrok, zag ik hem soms nog net het speelpleintje oprijden met z’n fiets. Omdat ik niet wist wat die vriendelijke jongen altijd kwam doen, besloot ik een keertje niet onmiddellijk naar huis te gaan. Nee, ik schuilde achter een struikje dat ook wel een haag had kunnen geweest zijn. Eerlijk gezegd weet ik dat niet meer…

Vanop een afstand zag ik in ieder geval hoe de vriendelijke jongen van zijn fiets sprong. De fiets viel dus op het gras en de jongen liep naar Nicole die hem iets verderop al lachend en met (letterlijk) open armen stond op te wachten. Wat volgde was een lange kus die niet leek te stoppen. Als kleine jongen voelde ik me wat raar, draaide ik me om en liep razendsnel naar huis, een vijftigtal meter van het speelpleintje…

Wel, zowel Nicole als die vriendelijke jongen die eigenlijk Joris heet en waarmee ze ondertussen getrouwd is en kinderen heeft, waren hier gisteren. Het is altijd leuk om hen terug te zien maar in deze vreemde en bizarre tijden waarin we oorlog voeren tegen een onzichtbaar virus, hebben we elkaar vanop een afstand gesproken en dus zelfs niet begroet. Nicole kwam een wasmand halen, ze nam wat kleren mee die ze voor me wil strijken…

Hoewel ik ondertussen veel ouder ben en we helemaal niet hetzelfde denken, was Nicole een zeer belangrijke schakel in mijn leven. Blijkbaar is ze dat nog steeds hoewel ik natuurlijk nooit meer met haar naar een middernachtmis zou gaan omdat zij nog steeds erg katholiek is en ik niet natuurlijk….

Haar man Joris heeft echter ook voor leuke herinneringen gezorgd. Zo weet ik nog héél goed dat hij me liet rijden met een tractor waarvan ik de rem niet vond en waarop hij moest springen om het zelf maar te doen stoppen. Of die ene keer waarop we met diezelfde tractor naar een veld reden met bieten of rapen. Ja, rapen, geen bieten! Iedereen sprong over een – diep, bleek achteraf – grachtje tussen de weg en het veld en ikke…euhm…ik was toen al een hele rare jongen want ik viel natuurlijk in het ijskoude water. Joris ‘redde’ me toen. Nicole maakte me vervolgens als een echte moeder droog, kleedde me uit en terug aan met droge kleren. De knuffel achteraf zal ik ook nooit vergeten…

Die omhelzing had ik toen als kind echt nodig. Mijn grootvader was toen immers net gestorven en mijn ouders moesten halsoverkop naar zijn begrafenis in Marokko. Mijn oudere broer en ik mochten bij Nicole en Joris logeren. Ze woonden toen nog niet op een boerderij maar huurden een huisje van de graaf. Niet zo ver van het appartementje waarin ik nu woon…

Zoals altijd bracht Nicole gisteren iets mee. Ze verrast me wel vaker. Ook als ik in het ziekenhuis lig of zo. Gisteren zette ze een papieren zakje op mijn tafel omdat ze afstand wou houden en niet te dicht bij me wou komen staan (social distancing!). Al lachend zei ze me dat ze me een klein overlevingspakket bracht. Eigenlijk wist ik meteen dat het chocola zou zijn en wanneer ik wat later ging kijken, bleek mijn vermoeden te kloppen. Een zak vol chocola!

Het speelpleintje waar ik Nicole en Joris ooit leerde kennen, bestaat niet meer. Het is ondertussen een hele woonwijk geworden. De liefde voor Nicole (en ook Joris natuurlijk) is er echter nog wel en die zal er altijd zijn…

Adil Fraihi

Overlevingspakket dat ik van Nicole kreeg:

Smartphone

Nog nooit schreef ik een volledige blog met/op mijn smartphone. Het moest er dus eens van komen zeker? Het gaat over mijn…euhm…je raadt het eigenlijk al: mijn smartphone!

Ik gebruik mijn smartphone voor veel zaken. Misschien TEveel maar onder andere ook als wekker en om te zappen als ik tv wil kijken in de slaapkamer. Dat doe ik eigenlijk elke avond om in slaap te vallen of zo. Het is een slechte gewoonte, ik weet het…
Wel, die avond slenter ik van de badkamer naar de slaapkamer en kruip ik in bed. Net wanneer ik mijn tv wil opzetten, herinner ik me dat ik mijn smartphone liet liggen in de woonkamer en dus kruip ik vanonder mijn lakens, al vloekend uit mijn bed, naar de koude gang die nog kouder voelt als je er naakt door moet en ik slaap dus naakt. Nog meer vloekend slenter ik dan naar de woonkamer waar ik de smartphone gelukkig niet moet zoeken. Ik zie het immers al meteen liggen wanneer ik de woonkamer binnenstap. Toch vloek ik heel luid en heel lang terwijl ik het oppak. Nog steeds vloekend zoek ik de slaapkamer op maar moet ik dus eerst terug door de koude gang. De hele wereld verdoem ik als ik uiteindelijk mijn bed bereik en er weer in kruip…

 
Ik krijg meteen een aangenaam gevoel omdat ik weet dat de dekens mijn koude lijf wel zullen verwarmen. Eerst knip ik het licht nog uit door aan een koordje te trekken dat aan het plafond boven mijn bed hangt en dan…euhm….vloek ik iedereen wakker in een straal van 4km rond mijn slaapkamer!!
Waarom? Wel, ik besef dat ik het licht in de woonkamer niet uitdeed. Terug dus…
Op zo’n momenten is ‘het’ leven toch echt klote of kut, niet?

 

 

 

Adil Fraihi

 

Dansen na Auschwitz

Gisteren werd zowat overal herdacht dat 75 jaar geleden het concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau werd bevrijd. Via een link op het sociaal medium Facebook heb ik enkele getuigenissen gehoord van overlevenden. De aangrijpende verhalen torpedeerden me terug naar een tijd – lang geleden – waarin ik het zelf bezocht…

 
In 1990 – of was het dan toch 1991 – ging ik met mijn oudere broer en een heleboel vriend(inn)en naar een land dat ondertussen een andere naam heeft. Tsjechoslowakije heette het toen en werd gesplitst in de landen Tsjechië en Slowakije. Ik bezocht er, in wat dus nu het Tsjechische gedeelte is, de mooie streek Moravië en sloeg er m’n tentje op in Hradec n Moravici. Zoek het op, er staat onder andere een groot, bekend kasteel waar ik zelfs regelmatig ging eten en pivo (bier) drinken. In het riviertje op een boogscheut daarvan heb ik me kapot geamuseerd als een kleine zorgeloze peuter, maar da’s een ander verhaal. Kamperen op zich zou nu ook al onmogelijk zijn…

 
Ik maak een veel te lang maar eigenlijk toch interessant verhaal kort: Hradec n Moravici ligt niet zo gek ver van de grens met Polen. Niet ver van diezelfde grens ligt de stad Oświęcim, beter bekend als Auschwitz. Enkele vrienden vroegen me of ik geen zin had om met hen mee de bus te nemen en het te bezoeken. Dat wou ik wel hoewel een deel vriend(inn)en dus niet meegingen en ik zelfs mijn oudere broer even moest achterlaten…

 
Ik som even op wat er mij het meest is bijgebleven van mijn bezoek een Auschwitz. Alles opnoemen zou te lang duren:
– Koude rillingen toen een vriendin enkele meters na de ingang zei dat ik moest kijken wat er op de toegangspoort stond: ‘ARBEIT MACHT FREI’. Ik had al enkele foto’s gezien, maar in het echt zag het er echt angstaanjagend uit. Het was ook een bewolkte en grijze dag waardoor het nog erger leek…
– Haar, veel afgeschoren hoofdhaar en reiskoffers…
– Het bezoek aan blok 10 (en 11) waar ‘medische’ experimenten werden uitgevoerd door ‘engel des doods’ dr Mengele en gynaecoloog Clauberg. De eerste voerde graag zijn proeven uit op (onder andere) tweelingen. De tweede stond bekend om afgrijselijke en enorm pijnlijke sterilisaties.
– De treinsporen aan de ingang vond ik ook ‘vies’…
– Eigenlijk teveel om op te noemen. Ik herinner me dat ik er toen letterlijk misselijk van werd en nu ook als ik eraan terugdenk. Het lijkt me dan ook beter hier op te houden met het lijstje…

 

 

Iedereen kon zien en horen dat het bezoek aan Auschwitz me had ‘geraakt’. Gedurende de hele weg terug naar Hradec n Moravici, was het stil in de bus. We spraken amper tegen elkaar. Ook mijn broer zag het toen ik het kasteel binnenstapte. Hij vroeg me bezorgd hoe het was. Ik antwoordde niet maar liep recht naar de dansvloer en bleef er als een bezetene de hele avond met alle lichaamsdelen schudden tot ik moe was…

 
Ik weet trouwens nog steeds waarop ik eerst danste in dat kasteel: ‘Move any mountain’ van the Shamen. Meer nog, wanneer ik dit nog eens hoor, moet ik automatisch aan Auschwitz-Birkenau denken! Ik zei toch al dat ik een rare jongen ben, hé? En u?

 

 

Adil Fraihi

 

 

 

Moeilijke subculturen

HEFTIG HEFTIG HEFTG HEFTIG HEFTIG

 
Op een andere manier kan je het optreden van Agnostic Front in De Casino niet omschrijven. Toch niet met één woord. Pas op, ik ben blij en zelfs enorm dankbaar – hierover straks meer want ik besef dat zo’n uitdrukking tegenwoordig gevoelig ligt – dat ik er was en bij kon zijn. Maar eerlijk, het is niet iets dat ik elk weekend zou kunnen doen. Zelfs maandelijks zou te uitputtend zijn…

 
Het begon eigenlijk vrij rustig. De twee groepen die op het voorprogramma stonden, speelden wel heel luide en stevige muziek, maar het was niet ‘heftig’. Nog niet want daar zorgde de headliner Agnostic Front voor. Gelukkig was ik, nee da’s fout, waren WIJ voorbereid…

 

De organisatoren én heel wat vrienden hadden me verteld en beloofd dat ze ervoor gingen zorgen dat ik wel een goed plaatsje zou krijgen. Het werd een plek helemaal rechts vooraan. Dus met mijn neus echt tegen het podium. Eerst was ik niet echt tevreden en had ik best schrik omdat het één van de meest gevaarlijke plaatsen is, dacht ik…

 
Wanneer Agnostic Front het podium op kwam, leek het wel alsof de hele concertzaal naar het podium werd gezogen. Mijn vrienden, enkele medewerkers van De Casino en zelfs enkele onbekenden, vormden spontaan een echte menselijke en ondoordringbare haag rondom m’n rolstoel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op sociale media al opriep om z’n buffer rond me te vormen maar had nooit verwacht dat dit er ineens zou zijn zonder concrete afspraken vooraf of zo. Vandaar het woord ‘spontaan’. Je kan het trouwens best vergelijken met de bekende Marginotlinie van de Fransen of de Atlantikwall van de Duitsers in de tweede wereldoorlog en nee, ik overdrijf nooit…

 
Iedereen zal ondertussen wel begrijpen waarom ik “dankbaar’ was en nog steeds ben. Regelmatig werd ik immers lichamelijk beschermd wanneer er getrokken en geduwd werd. Sommigen zouden dit zelfs dansen durven noemen. Wat stagediven dan wel voor hen is, weet ik niet. Ik kan zelfs zeggen dat er regelmatig iemand net boven mijn hoofd sprong. Altijd was er wel iemand die zo’n onbekende vliegende persoon wegduwde. Daarom ben ik dus dankbaar…

 
Dan het moment waarop de zanger aankondigde dat ze hun laatste nummer gingen spelen. Ergens was ik blij want ik had het niet alleen overleefd maar zag er bovendien naar uit de oordopjes uit te trekken. De oranje, kneedbare gehoorbeschermers worden door het lichaam als vreemd ervaren en ik was dat gevoel best wel beu…

 
Uit het niets zie ik in mijn ooghoeken aan de rechterkant iemand ineens verschijnen op het podium. Ik buk me een beetje, de persoon vliegt over me zonder dat hij – was achteraf gezien eerder een ‘zij’ – me raakt en belandt op de hoofden van een groepje mensen achter me. Net nadat ik bekijk hoe ze al lachend neerkomt en ik mijn hoofd terug naar het podium draai, voel ik een vuist. Een harde slag op mijn neus. Ik vloek me rot!! Een onbekende excuseert zich wel tienmaal en vraagt me of alles in orde is…

 
Ik besef dat mijn gevloek niet te horen is door de luide muziek en ben ervan overtuigd ben dat de slag niet met opzet was. Daarom doe ik teken dat alles ok is. Zowel mijn neus als bovenlip doen dan echter pijn, ik meen het. Hoewel ik geen bloedneus heb, ben ik er dan al zeker van dat het morgen nog meer pijn zal doen. En wat denk je? Vandaag is morgen en ik heb mijn neus nog nooit op mijn gezicht voelen staan zoals nu. Maar ook dit is hardcore-punk en overleef ik met een brede grijns op mijn gezicht…

 
Het was dus een enorm leuke avond die me even naar betere tijden in een ver verleden katapulteerde. Als puber was ik toen immers al op zoek naar mezelf. Daarbij kwam ik in opstand tegen de Marokkaanse cultuur die ik thuis kende en de Vlaemsche en zelfs katholieke die ik op school meekreeg. Zo kwam ik terecht in de subcultuur van punkers en skinheads (niet die racistische neonazi-debielen!). Hierover later wel een aparte blog of vlog…

 
Wat ik al kan zeggen is dat die periode in mijn leven drie belangrijke muziekgroepen/muzikanten en mensen kent: eerst en vooral zijn er natuurlijk The Stooges met hun frontman en wilde kat Iggy Pop. Dan zijn er de Engelse Sex Pistols (met de vuilgebekte Johnny Rotten, heroïne-verslaafde nihilist Sid Vicious en playboy Steve Jones) die mijn rebelsheid vormden en zelfs inspireerden. Tenslotte belandde ik in de harde en onstuimige wereld van Agnostic Front. Deze peetvaders van de New Yorkse hardcore-punk wou ik écht zien in De Casino in St-Niklaas. Ik had immers het gevoel dat het wel eens de laatste keer kon zijn. Bovendien wist ik op voorhand dat het niet zo evident zou zijn om erbij te zijn. Met rolstoel want ik zou zo lang niet kunnen rechtstaan enne…euhm…mijn subcultuur heet ‘moeilijk’, een ander concert zou te gemakkelijk zijn…

 
Behalve het goede gevoel, neem ik trouwens ook wat anders mee naar huis: Vinnie Stigma, spilfiguur en gekke gitarist van Agnostic Front kwam tijdens het optreden enkele keren voor me staan, zei dan telkens iets (onverstaanbaar wegens te luide muziek waarvoor hij zelf nota bene zorgde), droeg naar het schijnt één van hun beste liedjes aan me op (zelf niet gehoord omdat ik oordopjes in had en dan hoor je niet alles hoor!), gaf me een vuistje én een plectrum. Dat is nog beter dan een handtekening, vind ik. En u?

 

 

Adil Fraihi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pop, Adil Pop

40 jaar AB (Ancienne Belgique), da’s ook een stukje van mijn persoonlijke geschiedenis. Mijn puberteit eigenlijk want ik moet toen 17 geweest zijn. In mijn hoofd – enkel daar, geloof me – was ik de Bornemse, nee Vlaamse en zelfs Belgische Iggy Pop.. Wanneer ik als zanger van een punkgroepje op het podium mocht staan van deze bekende concertzaal, werd dat waanbeeld natuurlijk alleen maar versterkt…

In werkelijkheid was ons punkgroepje nochtans alleen maar geselecteerd voor de finale van een wedstrijd die niet meer was dan een pover afkooksel van Humo’s Rockrally. Beide met een hoogtepunt in de AB…

Mijn broer, die toen drummer was, overtuigde zijn en dus ook mijn ouders om te komen kijken. Het moet zowat de eerste én laatste keer geweest zijn dat ze onze muzikale talenten kwamen ‘bewonderen’. Meer nog, sinds dat optreden van Ashtray Dirt (dat was onze groepsnaam) bekijkt en spreekt mijn vader me anders. Nog steeds schudt hij lichtjes heen en weer met zijn hoofd alvorens hij me iets zegt, alsof hij mijn hele bestaan afkeurt of zo…

Ik herinner me dat hij me na ons optreden vroeg waarom ik op zo’n podium zo ‘onbeleefd’ doe. Hij voegde eraan toe dat hij zich schaamde. De hele tijd had hij een glimlach op zijn gezicht. Ik wist toen dat hij dat deed opdat niemand zou zien dat hij boos was. Ik antwoordde dat ik niet erger was dan mijn idool Iggy Pop…

Ik slenterde daarop naar het toilet hoewel ik niet echt ‘moest’. Misschien wou ik gewoon even alleen zijn. Op de witte muren zag ik wat opschriften van destructieve dronkaards, drugsverslaafden of gewoon jongeren die zich verveelden. Vaak schunnige opmerkingen of slechte tekeningen van geslachtsdelen. Ik weet niet waarom maar nam een zwarte viltstift uit mijn broekzak en schreef iets dat absoluut niet origineel was: ‘Adil was here’. Niet iedereen kan dat zeggen of schrijven. Benieuwd of je het na al die jaren nog zou kunnen lezen. En u?

Adil Fraihi

5 na 12

Voor T.

 

5 na 12…

 
Het begint eigenlijk veel vroeger. Het moet immers rond 9u geweest zijn wanneer ik haar die morgen bel. Na het eerste belsignaal neemt ze al op en dan vraagt ze me terug te bellen om 5 na 12. Niets meer en niets minder, gewoon 5 na 12 en ze hangt op. Ik krijg dus geen tijd om te vragen waarom ik juist om 5 na 12 moet terugbellen…

 

5 na 12…

De hele tijd denk ik na waarom ze vraagt dat ik juist om 5 na 12 moet terugbellen en niet over een half uurtje of over een uurtje of zo. Of misschien die middag, namiddag of avond. Vragen om morgen terug te bellen had ik ook veel normaler gevonden en zou me niet gestoord hebben. Nee, om 5 na 12 moet ik terugbellen…

 

5 na 12…

Vreemd trouwens dat ik iets moet doen om 5 na 12 want om 5 voor 12 had meer zin gehad. Dan kan je nog snel iets rechtzetten voor het te laat is. Dat heb ik vroeger zelfs meermaals gehoord wanneer leerkrachten zeiden dat ik me moest herpakken voor het te laat was en ik niet zou slagen want het was toen 5 vóór 12! Maar nee, ik moet terugbellen om 5 na 12, wanneer het eigenlijk al te laat is…

 

5 na 12…

Omdat ik een bizarre en bijzonder vreemde jongen ben, wacht ik af tot ik haar mag bellen. Ik kijk voortdurend naar mijn oude wandklok die alsmaar trager begint te tikken. Nochtans zit er nog maar pas een nieuwe batterij in. Daaraan kan het dus niet liggen. De 5 laatste minuten tussen 12u en 5 na 12, wanneer ik mag, wil, en zal bellen, lijken wel een eeuwigheid te duren. En dan, eindelijk: 5 na 12!!

 

5 na 12…

Angstvallig en nieuwsgierig bel ik haar om 5 na 12 op. Stipt!! Weer moet ik niet lang wachten voor ze opneemt. Ik denk na het tweede belsignaal al. Moeizaam spreekt ze haar naam uit en ik hoor daarom dat er iets scheelt. Misschien had ik beter niet zo lang gewacht en haar al een tijdje eerder moeten troosten? Maar zij was toch diegene die me vroeg te bellen om 5 na 12?

 

5 na 12…

Voor ik verderga over het moment waarop ik haar moet terugbellen, misschien best even zeggen wie ze is en wat onze relatie is. Het meisje dat ik om 5 na 12 moet terugbellen is ondertussen een dame waarmee ik zo’n 25 jaar geleden een korte liefdesrelatie had die eerst uitmondde in een onverklaarbare knipperlichtrelatie om tenslotte volledig uit te doven. Het (liefdes)verdriet duurde zelfs véél langer dan de korte relatie. Nadien spraken en zagen we elkaar nog even maar ook dat werd niets. Een tijdje geleden zijn we via een sociaal medium terug met elkaar beginnen spreken en zien we elkaar zelfs al enkele keren. Betrokkene is ondertussen getrouwd…

 

5 na 12…

Ik hoor niemand graag huilen en een vroeger vriendinnetje waarmee ik enorm leuke tijden heb beleefd, al zeker niet. Pas na lang aandringen legt ze me uit waarom ze droevig is. Het is dan 5 na 12, niet ervoor en ook niet erna…

 

5 na 12…

Om 5 na 12 legt ze me uit dat ze mijn blogs/columns/verhaaltjes leest en dat maakt me eerlijk gezegd eerst blij maar wanneer ze over één specifieke blog begint, begrijp ik haar verdriet hoewel het me verrast. Die gaat namelijk over een actieve euthanasievraag die ik onlangs deed. Ik hoor haar snikken en snotteren en moet haar meermaals geruststellen door te zeggen dat hierop geen datum staat en ik nog zo lang als mogelijk wil LEVEN…

 

5 na 12…

Wanneer ik hoor dat ik haar heb kunnen kalmeren, vraag ik haar waarom ik eigenlijk moest terugbellen om 5 na 12. Haar antwoord zorgt voor een luide lach én een traantje dat ik dan weer moet wegpinken: ‘Zomaar eigenlijk. Nee, ik ben ondertussen lerares en om 12u gaat de bel. Tegen 5 na 12 is iedereen hier wel weg en kan ik rustig praten!’…

 

5 na 12…

Tijd vernietigt niet alleen alles maar is dus heel relatief, denk ik dan. Bovendien wil ik om 5 na 12 vooral en in de eerste plaats LEVEN!! En u?

 

 

Adil Fraihi

 

Voornemens 2019

Wat mij betreft loopt elk jaar gewoon door en krijgt het gewoon een ander nummer of cijfer. Het is louter administratief, denk ik. Bijgevolg snap ik niet waarom mensen telkens beloven iets anders te gaan doen of zelfs anders te zijn. Ik ga ervan uit dat deze ‘voornemens’ dan ook niet meer zijn dan het gevolg van overmatig drankgebruik. Een collectieve roes waarvoor verschillende media verantwoordelijk zijn, kan ook een oorzaak zijn natuurlijk…

 
Omdat ik denk en vrees anders te zijn dan de meeste mensen, verspreid ik via deze blog ‘mijn voornemens’ voor 2019 nu al. Niet omdat ik denk dat ik hiermee anderen zou kunnen beïnvloeden en dus een soort van voorbeeld te zijn, maar wil ik zo gewoon sneller zijn. Met de middenvinger omhoog neem ik afstand van een periode waarin zoiets mag en kan gezegd worden. Misschien beter of op z’n minst toch duidelijker: ik doe niet mee met die zever rond en over de feestdagen, ik doe het wanneer ik wil en dat is nu…

 
Hier komen ze dan, zet je schrap, neem er een kop koffie bij en…euhm…ga er vooral gewoon bij zitten:

 
– In 2019 wil ik – in de mate van het mogelijke en wetende dat dit bijna onmogelijk is – nóg liever en braver zijn…
– Ik beloof plechtig geen onnodige, lichamelijke inspanningen te doen. In geen geval zal ik dus zomaar aan sport doen! Uitzonderlijk en onder dwang van mijn lieve kinesiste, zal ik deze regel overtreden…
– Alcohol drinken doe ik nu al weinig en dat zal het komende jaar niet veranderen tenzij ik in situaties terechtkom die de consumptie hiervan goedpraten. Liefst op basis van wetenschappelijk argumentatie die zelfs – en noteer maar gerust dat ik dus niet fanatiek ben – door semiprofessionele toogfilosofen mag uitgelegd worden…
– Met behulp van mijn stoere driewielscooter (pgo t-rex) zal ik vaker te zien zijn buitenshuis. Dit natuurlijk niet wanneer weersomstandigheden te slecht zouden zijn (regen, sneeuw en wind), het te warm is of wanneer ik zou moeten tanken en ik geen zin zou hebben om dat te doen of zo…
– Als flexitariër zal ik steeds minder vlees eten om uiteindelijk vegetariër te worden. Dit zal waarschijnlijk moeiteloos en vrij snel gaan want ik beperk het nu al tot hamburgers, hotdogs, kroketten, bitterballen en berenpoten waarin volgens media en anderen niet echt vlees zit maar enkel afval…
– Om uitgebuite en onderbetaalde, Zuid-Amerikaanse koffieboeren te helpen, zal ik nog meer koffie drinken en mensen oproepen om hetzelfde te doen. Meer koffie drinken betekent immers meer koffiebonen en dus meer geld voor die arme stakkers die daarom niet hoeven te migreren naar de rijkere Verenigde Staten van Amerika…
– Ik ken niets van en over voetbal en dat wil ik best zo houden. Ook in het volgende jaar. Toch ben ik voortaan fan van de enige Brusselse ploeg die het verdient dat ik ervoor supporter. Het gaat natuurlijk over Union Saint-Gilloise. Een vriend – geen goede of slechte maar eerder een neutrale – overtuigde me hiervan en ik weet eerlijk gezegd ik niet meer waarom. Waarschijnlijk besloot ik dit tijdens één van die zeldzame momenten waarin ik dan toch teveel dronk en een figuurlijke middelvinger opstak naar alles wat te maken heeft met dat voetbalgedoe. Ja, ik heb het over geld…

 
Enkel(e) aandachtige lezers van deze blog zullen trouwens gemerkt hebben dat ik één bepaald woord op twee verschillende manieren schreef. Het gaat om die vinger en weet je, beide zijn juist. Zowel de middeN- als middeLvinger dus!! Ik wist dat al langer. Bovendien wens ik toch (bijna) iedereen prettige feestdagen. En u?

 

 

 
Adil Fraihi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gele hesjes migreren

Nee, ik draag geen geel hesje, maar een oranje. Een rode bestaat nu eenmaal niet en zo wil ik mijn woede toch tonen. Het is een verontwaardiging die enkel kan getoond worden door de kleur van furie. Rood dus, niet die van een partij of politieke ideologie die door velen – terecht of niet, daar gaat het nu niet om – wordt uitgespuwd, maar het kenmerk van boosheid die verder gaat dan eender welke andere kleur. Geel is dus voor mietjes die aanvankelijk misschien wel goede bedoelingen hadden maar niet ver genoeg voor me gaan…

 
Ik moet trouwens eerlijk bekennen en toegeven dat ik het niet meteen doorhad. Ik dacht immers dat één of andere nieuwsreporter een nieuw woord had uitgevonden dat later zowat door iedereen werd overgenomen. Iets dat later zou uitgeroepen worden tot ‘woord van het jaar’. Misschien was het wel een gevolg van een spraakgebrek? Maar nee, IK was fout . Gele hesjes bestaan al langer. Alleen de domme Adil dacht weer dat het gele vestjes zijn. Met een ‘v’ van Verkeerd…

 
Een totaal verkeerde, foute en zelfs invaliderende ziekte zorgde er enkele jaren geleden voor dat ik werd opgenomen in een ziekenhuis. Dit zou achteraf wel vaker gebeuren en is in die zin dus niet bijzonder maar die opname was toch wel anders voor me. Een goede vriend gaf me toen immers een leuk boek: ‘Indignez-vous’ van de verontwaardigde humanist Stéphane Hessel. Ik las het en verstond dat ik niet meer de enige was die gedegouteerd en dus boos was…

 
Mijn rotlijf belet me om die verontwaardiging op straat te tonen. Ik zou met mijn oranje hesje nochtans best opvallen tussen al die gele hesjes en zo misschien wel even vermeld of getoond worden in het avondjournaal van de publieke omroep? Ik zie mezelf al geïnterviewd worden door een onderbetaalde en veel te jonge verslaggever die me vragen stelt terwijl je op de achtergrond sirenes hoort en af en toe luide knallen van voetzoekers…

 
Ik som dan kort op waarom ik op straat kom. Ik spuw mijn gal (figuurlijk) uit door te verwijzen naar het loon van een bekende, Belgische voetballer die voortaan maar even een hallucinant bedrag van 360.000€ per week gaat verdienen. Dan verwijs ik naar een minister van volksgezondheid en welzijn (Jo Vandeurzen) die recht heeft op een uittredingsvergoeding van 400.000€ terwijl deze minister me persoonlijk in een brief vertelt dat er te weinig geld is om gehandicapten zoals mij met Persoonsvolgende Budgetten (PvB’s) te helpen en ik dus maar moet wachten. Om af te sluiten heb ik het dan nog even over een staatssecretaris (ja, Theo Francken) die zegt dat het migratiepact ervoor zal zorgen dat vreemdelingen al ons geld zullen komen afpakken maar niet zegt waar al het geeld echt zit…

 
Pas nadat ik dit zeg in de microfoon die onder mijn neus geschoven wordt, begin ik ongecontroleerd te kokhalzen. Zonder waarschuwing spuit ik ineens een onophoudelijke straal met bruin-gele smurrie uit mijn mond. Al brakend toon ik mijn verontwaardiging en zou dus ongetwijfeld enorm opvallen met dat oranje hesje van me, niet? En u?

 

 
Adil Fraihi