Braakliggende cassette

Ik was 16 in 1988 en al overtuigd van mijn ongeloof wat religie betreft. Geboeid en zelfs gepassioneerd door alternatieve muziek die mijn rebellie vertolkte, werd ik bovendien plots de ‘frontman’ van een groepje muzikanten die dezelfde liefde deelden voor muziek. Eerlijk gezegd maakten we toen als een bende pubers meestal niet meer dan oergeluiden en dit was het directe gevolg van het feit dat geen van ons muzikaal geschoold was of zijn instrument deftig kon bespelen door een natuurlijk talent of zo. Toch was elk van ons er absoluut zeker van dat we een onderschatte band waren die eigenlijk hoorde op te treden in grote voetbalstadia…

 
In die tijd luisterden we vaak naar muziek die werd opgeslagen op cassetten. Deze werden op hun beurt afgespeeld op veel te grote cassettespelers. Die van mij zorgde ervoor dat je de tape die beschermd werd door een plastic omhulsel, er meestal weer uit moest prutsen met een balpen die je daarna weer gebruikte om het terug glad in de cassette te draaien. Dit lukte echter bijna nooit omdat ik het roestbruine lintje precies had gebruikt om m’n tanden te flossen. Ik overdrijf niet, vraag het maar na aan de leeftijdsgenoten die zo’n geluidsbandje aan me uitleenden om het zwaar beschadigd terug te krijgen…

 
In de zomer van dat jaar besloot één van onze gitaristen – of was het de saaie en vervelende bassist – een liedje na te spelen van een Australische groep die toen onbekend was voor me. Ondertussen zag ik hen al vier keer en telkens deden ze me herinneren aan de eerste keer dat ik een optreden van hen zag. Het was een avond in een Kempisch dorpje waarover ik niet teveel ga zeggen omdat de kans groot is dat dit dan weer over iets helemaal anders zal gaan…

 
Ik heb het over ‘Down on the farm’ van Cosmic Psychos waarvan ik dus een cassette meekreeg. Het was de bedoeling het thuis te beluisteren, de tekst te ontcijferen (er was toen immers nog geen internet waarop je zowat alle teksten kan terugvinden van zowat elke muziekgroep) en het dan van buiten te leren om het de volgende repetitie min of meer te zingen. Brullen eigenlijk omdat de geluidsversterking waaraan mijn microfoon gekoppeld was, soms ineens uitviel. Dat lag niet aan mij maar aan één of andere domme tiener die er een glaasje cola op had laten staan dat door de geluidstrillingen was omver gevallen….

 
Op de cassette hoorde ik hoe een stevige boer van ‘down under’ schreeuwde dat hij zijn tractor – van het merk ‘Massey Ferguson’, zoek het maar op – graag zag. Dat vond ik bizar en absurd. Daarom herhaalde ik het graag wanneer we het nummer repeteerden in ons repetitielokaal, eigenlijk één van de ruimere kamers rondom een braakliggend terrein dat diende als chiroheem. Grond en eigendom van de kerkfabriek dus, maar vooral een tijdelijk onderkomen voor een bende goddeloze tieners die enkel interesse hadden voor muziek en…euhm…het 17-jarig dochtertje van de bakker. Ze glimlachte immers altijd heel vriendelijk naar ons en soms knipoogde ze dan zelfs eens nadat ze in één vlotte beweging van haar hoofd haar lange bruine haren van de ene kant naar de andere gooide. Enkele jongens mochten zelfs eens onder haar jurkje kijken nadat ze zelf, kort en snel, hun piemeltje hadden getoond. Mij heeft ze echter nooit iets gevraagd, noch zag ik ooit dat ze iets liet zien dat niet mocht getoond worden…

 
Ik herinner me nog goed dat ik op diezelfde zomeravond de cassette met de muziek van Cosmic Psychos wou beluisteren in mijn slaapkamer die ik toen deelde met mijn oudere broer. Mijn moeder stormde ineens binnen om te vragen of iemand me had opgenomen. Ze vond immers dat de Australische zanger dezelfde stem had als de mijne. Ik weet nog dat haar opmerking me echt trots maakte omdat ik de Australische band echt geweldig vond. Het was dus een echt compliment. Oordeel zelf maar of het waar is of niet. Onderaan kan je het nummer immers beluisteren…

 
Tot mijn verbazing hoorde ik onlangs dat mensen opnieuw meer en meer cassettes kopen. Vreemd want de geluidskwaliteit is naar mijn bescheiden mening toch heel wat slechter dan hetgeen nu digitaal te beluisteren is. Aan de andere kant zijn Lp’s en platenspelers ook terug in hé? Mensen zijn dus rare wezens die teruggrijpen naar oude dingen, vrees ik. Mijn ongeloof blijft echter dezelfde en heeft dus weinig of niets met ‘tijd’ te maken, denk ik dan. En u?

 

 

 
Adil Fraihi

 

 

 

 

 

 

 

Christelijk vallen doet geen pijn

Het klopt, niet de val doet pijn maar het moment waarop je de grond raakt. Deze middag, net nadat ik me had volgepropt met ziekenhuiseten dat veel te gezond is om lekker te zijn, zette ik me eerst moeizaam recht. Vervolgens slenterde ik naar de relaxzetel en tijdens dat ‘manoeuvre’ gebeurde het. Als in een slechte film of video met slow-motion zag ik hoe eerst de kracht in mijn rechterbeen verminderde waardoor ik er langzaam doorheen zakte. Ik probeerde me eerst nog recht te trekken door hard met mijn linkerbeen tegen de grond te duwen. Daarbij sloeg ik als een gek of drenkeling om me heen, zoekend naar iets dat ik zou kunnen vastgrijpen. Ik vond echter enkel lucht en uiteindelijk pijn, benadrukt door een luide smak. Het geluid van mijn linkerschouder die tegen de grond knalde…

 
Het moet een harde dreun geweest zijn want ik zag m’n bril op de grond liggen. Nochtans zit die altijd heel stevig op mijn neus en oren. Soms storend zelfs want de bovenkant van beide oren raakt zelfs geïrriteerd omdat het zo hard knelt. Eigenlijk zou ik het al een tijdje geleden naar de winkel gebracht moeten hebben waar ik het ooit kocht, maar gemakzucht is me niet vreemd…

 
Bovendien zou ik een slechte christen geweest zijn want ook ijdelheid – de favoriete zonde van de christelijke duivel – is me niet vreemd. Zo is het een bril van een bekend merk en ik moet eerlijk bekennen dat mijn gedachten bij die val eerst uitgingen naar de bril, niet zozeer de glazen die nu wel krassen zouden kunnen hebben, maar het montuur dat wel eens beschadigd zou kunnen zijn. De impact van de val op mijn lichaam primeerde dus niet. Ik kreunde pas nadat ik zag dat er niets met de bril was. Mijn verdomde lichaam is toch al kapot, dacht ik. De pijn mocht dus pas later te horen zijn…

 
Drie verpleegsters, waaronder één best mooi is en een blonde kinesiste – die ook heel mooi is, maar waarover ik het eigenlijk beter niet zou zeggen omdat ze teveel streken heeft – renden mijn kamer in toen ze me om hulp hoorden roepen. Nadat ze me recht hielpen om me als een heilige drievuldigheid naar een stoel te escorteren en me erop te zetten, viel ik een tweede keer. Nee, ik viel niet op de grond, maar uit elkaar. Helemaal versnipperd dwarrelde ik in een mentale afgrond. Ik huilde dus. Veel te laat besefte ik dat ik dit niet mocht doen en al zeker niet in de nabijheid van mooie meisjes. Bovendien horen jongens niet te huilen. Dat heb ik ooit gehoord terwijl ik nog jong was…

 
Dat ben ik trouwens nog steeds voor de mensen op deze revalidatie-afdeling. Vooral tachtigers en enkele bejaarden die al voorbij de negentig zijn, vind je terug op deze dienst. Voor hen ben ik een ‘jonge gast’, een ‘ventje’, een ‘jongmens’ of een ‘jonge knaap’. Ik voel me als zesenveertigjarige nochtans dikwijls héél oud, versleten en zelfs maatschappelijk onnuttig of zo maar ik overdrijf wel vaker. Mijn grijze haren maken me echter enorm wijs, dat dan weer wel. Dat vind ik toch. En u?

 

 

Adil Fraihi