Exhibitionistische politie

Het is al een hele tijd geleden dat er nog eens politiemensen voor m’n deur stonden. Gisterenavond belde er echter iemand drie keer kort na elkaar. Wanneer ik de deur opendeed zag ik eerst een enorm sexy, blonde agente met diepe decolleté en dacht daarom dat ze een stripteaseuse was die zich van adres had vergist. Pas enkele seconden later zag ik haar collega die hun dienstwagen waarschijnlijk nog aan het parkeren was of zo…

Ze begroette me beleefd nadat ze verwonderd keek hoe ik veel te lang naar haar keek: ‘Goedendag, meneer. Is er iets?’. Ik zwaaide overdreven m’n hoofd heen en weer omdat ik te laat besefte dat ik op een heel ongepaste manier naar haar staarde en wou laten merken dat alles toch goed met me ging. Nog even dacht ik dat de twee ordehandhavers wel moesten denken dat ze te maken hadden met een perverseling. Wist ik veel dat ze net daarom naar me kwamen…

De jonge, mooi blondine stelt zich voor als de nieuwe wijkagente, een soort politieambtenaar waarmee ik beroepshalve helemaal geen of toch amper contact mee had toen ik nog werkte voor een dienst van Binnenlandse Zaken. Toch wou ik dan dat ik niet gepensioneerd was om medische redenen wanneer ik haar zag. Vrouwen in uniform hebben me immers altijd al iets gedaan en ik sprak ze in een mooi verleden – waarin dieren nog spraken en ikzelf een geüniformeerde adonis was – zo goed als dagelijks. Maar tijden veranderden en ik dus ook…

Er zou al meerdere keren een ‘streaker’ gesignaleerd zijn in de straat waarin ik (nog heel even) woon en waaruit ik binnenkort verhuis. De exhibitionist zou een oude grijsaard zijn en volgens enkele mensen zou hier iemand wonen die dezelfde kenmerken zou hebben. Ik dus, simpelweg omdat ik grijze haren heb en m’n kapsel al een hele tijd geleden besloot om te veranderen van kleur…

Maar de mannelijke collega van de knappe agente onderbrak haar meteen en zei dat ik er veel te jong uitzie. Niet alleen maakte hij me met z’n opmerking enorm blij maar werd ik ineens verliefd op hem en keek ik nog nauwelijks naar haar. Meer nog, ik wenste enkel hem nog een prettige dag toen ze weggingen. Haar bekeek ik zelfs niet meer! Ik ben dus echt kleingeestig of zo. Ooit was ik nochtans links, progressief en helemaal niet bekrompen. En u?

Adil Fraihi

Siamese transgender

Deze nacht droomde ik over m’n Siamese kat en haar drie poesjes. Ze kregen een naam die – volgens mij dan toch – perfect bij hen past: Kwik, Kwek en Kwak. Niet alleen kan ik ze toch niet uit elkaar houden en lijken ze dus enorm op elkaar, maar kwaken ze volgens mij. Ze miauwen dus niet echt, het zijn rare beesten…

Dus ofwel heeft hun mama ze verwekt met een eend, ofwel ondergingen ze een operatie waardoor het ineens heel andere dieren zijn geworden. Er is in ieder geval iets gebeurd. Het enige dat ik weet is dat mijn kat een echte hoer is, maar daar schreef ik al een keertje over…

Alle levende wezens kunnen dus ineens een andere vorm aannemen of zich op z’n minst anders gaan gedragen en onverwacht handelen. Dit gebeurt dus ook in mijn directe omgeving, zowel bij katten als bij het lelijkste, meest vreemde en soms gevaarlijkste beest ter wereld, namelijk de mens. Ik leg uit…

Als tiener ging ik vaak naar optredens in het ‘alternatieve milieu’. Meer nog, ik was een echte punker, verfde m’n haren, had gescheurde kleren aan en droeg zware, zwarte legerbottinnen waarin ik ongelooflijke zweet- en stinkvoeten kreeg. Gelukkig was ik niet de enige rebel in m’n buurt maar had ik enkele vrienden die net hetzelfde dachten, deden en zich kleden. Tot de verbazing van enkele mensen die me denken te kennen, had ik dus vrienden…

Gisteren sprak ik met iemand die ik net leerde kennen. Ze vertelde me dat ze goed bevriend was met iemand die regelmatig iets ging drinken, eten en feesten met iemand van mijn vroegere vriendenkring. Ze gaf me zijn naam, maar het zei me eigenlijk niets. Vervolgens beschreef ze hem maar ze voegde er onmiddellijk aan toe dat hij nu natuurlijk helemaal veranderd is…

Hij verft nu z’n haren nog wel en lakt zelfs z’n nagels, maar niet omdat hij nog punker, new-waver of gothic zou zijn of zo. Nee, ze is er zeker van dat de meeste mensen hem niet meer zouden herkennen zoals zij hem amper zelf nog herkende hoewel hij dus een goede vriend was en nog steeds is van haar. De jongen die ooit haar beste kameraad was, is nu immers een leuk meisje geworden. Een vrouw eigenlijk want zo jong zijn we eigenlijk niet meer en zij dus ook niet..

Welnu, ik heb ook zo’n beste vriendin die ik vaak zie, spreek, bel, waarmee ik geheimen deel en die me gemeend doet lachen. Bovendien is het iemand die me vaak plaagt en ik liet me ooit wijsmaken dat het zoiets is als liefde vragen. Misschien is ze dan ook wel verliefd of zo. De mens is dus een héél vreemd wezen. En u?

 

 

 

Adil Fraihi

 

 

Sexy dj op zadelkruk

Zonder mij is ze niet zichzelf. Of erger nog, zonder mij is ze alleen maar haarzelf en ben ik eigenlijk ook niet meer dan mezelf. Ik denk wel eens graag na over haar, mij, ‘ons’ en soms ook anderen, maar dat laatste probeer ik dan weer meestal tot een minimum te herleiden. Deze meningen vorm ik trouwens vooral ’s morgens als ik ontbijt en aan tafel zit. Daarbij rol ik wat heen en weer op m’n zadelkruk…

Nadat ik een hele tijd geleden met een knappe ergotherapeute een catalogus doorbladerde waarin vooral hulpmiddelen afgebeeld waren die in de keuken gebruikt moeten worden, besloot ik zelf om zo’n stoeltje te kopen. Niet alleen is het praktisch omdat er wieltjes onder staan zodat ik niet altijd hoef recht te veren als ik iets wil pakken of zo, maar heeft het dus ook een zitje dat verwijst naar goede tijden waarin ik als ervaren ruiter op een lieve merrie door bossen en over plassen galoppeerde. Telkens in het bijzijn van een aantrekkelijke en grappige amazone met een (veel te) grote Antwerpse mond…

Om één of andere reden denk ik deze morgen enkel aan haar. Ik ben en er bijna zeker van dat het komt omdat ze me daarnet opbelde voor ze ging werken. Ze vertelde me dat ze een ‘maffe’ droom had vannacht waarin ik veel moest reizen omdat ik een bekende dj was. Overal volgde ze me want zij zou mijn favoriete ‘groupie’ zijn geweest. Bovendien weet ik zelf dat het zo zou geweest zijn ook. Geen enkele andere zou immers een indruk maken op me zoals zij dat doet…

Wanneer ze uitvoerig, gedetailleerd en overtuigend praat over emoties die we dan zouden gedeeld hebben, lijkt het soms zelfs alsof alles echt gebeurd is. Er is dan ook sprake van wat een onvergetelijke gebeurtenis zou zijn geweest. Tijdens een groot evenement op een strand (ze weet niet met zekerheid waar, maar denkt toch dat het Copacabana of Acapulco was) zou ik opgetreden hebben voor een duizendtal tieners die sprongen en dansten op mijn muziek die ik draaide vanop een vrij hoog podium. Om één of andere reden werkte ik immers met LP’s. Het blijft natuurlijk een droom hé…

Op een breed en lang, wit strand roept en danst een menigte op de muziek die ik veel te luid door immense boxen jaag. Ik kijk voor me en zie de zee met in de horizon iets wat lijkt op een witte jacht. Je weet wel, zo’n boot zonder zeilen waarop ongetwijfeld enkele rijke stinkerds een feestje aan het bouwen zijn. Opeens voel ik iemand onder de zwarte draaitafel met grijs mengpaneel. Een hand wrijft eerst zachtjes over m’n benen en stopt bij m’n kruis. Omdat het zo warm is draag ik trouwens enkel een felgele, korte broek. Geen onderbroek dus…

Doordat de hand zo zacht aanvoelt en ik er zeker van ben dat ik haar parfum ruik, kijk of reageer ik niet. Ik voel hoe ze met haar gezicht steeds dichterbij m’n geslachtsdeel komt tot m’n broek door haar hete adem aangenaam warmer wordt. Ze windt me nu op en dat kan ik voor haar niet verbergen. Heel langzaam trekt ze m’n broekje omlaag en dan verwacht ik haar zachte mond en tong te voelen…

Daarom zwaai ik met m’n wijsvinger onder de draaitafel om te laten weten dat ik het niet wil om vervolgens m’n lid ostentatief te verbergen door het in m’n hand te houden. Ze duwt het echter weg en wringt haar hand over m’n ding. Wat er dan gebeurt ga ik niet verklappen omdat geen enkel medium zo’n straf verhaal aankan. Al wat ik kan en wil zeggen is dat ik ZONDER haar mond m’n hoogtepunt bereik. Op de achtergrond hoor ik trouwens nog iets dat ikzelf in elkaar gestoken heb. Het is een mix met een sample van dj David Guetta wiens papa ook een Marokkaan is, net zoals de mijne. Voortaan vind ik slechte muziek bovendien zalig wanneer ik droom. Ik heb het dan over house en techno en niet over The Sex Pistols of Bach, want die vind ik dan weer heerlijk. En u?

Adil Faihi

Latijnse mug

Quis custodiet ipsos custodes? Ofwel: wie bewaakt er de bewakers zelf en door wie of wat worden de wekkers dan wel gewekt? Het is een vraag die ik mezelf vanmorgen stel. Een rotte mug maakt me vanmorgen immers veel te vroeg wakker want het is nog maar 4u en buiten nog donker…

Ik trek het deken over m’n hoofd om van het onaangenaam gezoem van het klein maar venijnig beestje af te geraken en enkele seconden later vast te stellen of op z’n minst toch de indruk te hebben dat het diertje dan ineens onder m’n lakens zit. Niet alleen is het naar mijn bescheiden mening veel te vroeg om zoiets te moeten horen en bestrijden, maar blijft de brutale en ronduit onbeschofte mug me aanvallen. Op een gegeven moment doet ze niet anders dan keer op keer m’n linkeroor te bestoken en zwaai ik wild met m’n armen en handen vergeefs boven m’n hoofd. Ze wil m’n bloed, ik moet enorm zoet zijn want ze geeft het niet op…

Hoe het franke, gevleugelde en lelijke insect m’n kamer is binnengedrongen en vooral waarom het zo hatelijk doet wanneer ik eigenlijk nog wil slapen, heeft eigenlijk logischerwijze met niets anders te maken dan de drang om te overleven en voort te planten. Toch heb ik genoeg tijd om een andere reden te zoeken en ook uiteindelijk te vinden. Over domme dingen denken is immers het enige wat ik kan doen als ik zo vroeg en ongewenst wakker word gemaakt…

Het kleine, luide en vervelende mormel moet immers zelf wakker geworden zijn met een vreemde en onweerstaanbare drang om vermoord te worden, dat is mijn conclusie. Muggen hebben dus maar één enkel doel in hun pietluttig leven en dat is zelfmoord plegen. De hele tijd probeer ik haar immers als een bezetene dood te slaan en dat moet ze ook wel voelen want op een geven ogenblik raak ik haar immers aan wanneer ik haar wegsla omdat ze m’n linkeroor weer aanvalt. Maar het lukt me niet haar voorgoed weg te jagen want telkens komt ze terug…

Daarom doe ik het licht aan en sta ik recht. Als een wild jachtdier dat z’n prooi besluipt sta ik geduldig enkele minuten stil terwijl ik naar de witte muren van m’n slaapkamer staar tot….ik de mug opmerk op de balk boven m’n blauwe gordijnen. Ik wil niet dat ze opschrikt en wegvliegt en strek me daarom geruisloos naar een paarse zakdoek op m’n nachtkastje. In één snelle ruk lukt het me om het doekje vast te nemen en met een katachtige sprong de roerloze mug ermee een dodelijke klap toe te brengen of zo. ‘Of zo’ omdat ik eerst niet weet of het me daadwerkelijk is gelukt. Een zwarte plek op de blanke muur bevestigt echter al snel dat ik in m’n opzet geslaagd ben…

Op de paarse zakdoek die ik gebruik als moordwapen staat trouwens in witte letters: ‘zeg niet te gauw, het is weer een vrouw’. Nochtans heb ik ooit gehoord dat het de vrouwtjes zijn die bij steekmuggen het bloed willen opzuigen bij mensen en andere, grotere dieren. Ik ga er dan ook vanuit dat dit een vrouwelijk exemplaar moet geweest zijn. Vampiristische en dan vooral bloedzuigende eigenschappen kunnen naar mijn bescheiden mening immers enkel toegeschreven worden aan wezens die een ander geslacht hebben dan het mijne. Ook daar ben ik bijna zeker van! Daarom zeg ik gauw en geïrritteerd: ’t is wéér een vrouw!! En u?

Adil Fraihi