Deze eenzaamheid is moordend. Het is immers veel heviger dan de helse (neuropathische) pijnen die ik als MS-patient heb moeten trotseren en overleefd heb. Het zorgt voor een vacuüm, een negatieve rust die me gewelddadig maar onzichtbaar wordt opgelegd door een gebrekkig lijf. Enkel de dood kan me nog redden, vrees ik. De enige vrijwillige keuze die ik dus nog heb, is het verbreken van dat isolement door een veel positievere en eeuwige rust . Dat is dan weer enkel te bereiken door vredig in een onophoudelijke slaap te glijden. Euthanasie dus…
Begrijp me echter niet verkeerd. Ik denk er immers vaak aan, maar heb dus helemaal geen definitieve beslissing genomen. Zoiets vergt nu eenmaal tijd en denkwerk waarbij emoties een belangrijke rol mogen en moeten spelen maar tegelijkertijd niet bepalend hoeven te zijn. Of spreek ik mezelf nu tegen en ben ik zoals zo vaak wéér verkeerd? Misschien denk ik niet helder en is ook dat te wijten aan de weerslag van de steeds erger wordende lichamelijke mankementen op mijn mentale gezondheid? Ik weet het echt niet en ‘frankly, I don’t give a damn’. Ik moet nu immers teveel aan andere dingen denken…
Terwijl ik voor me staar en er op de achtergrond wat muziek te horen is, voel ik me dus alleen. Niet enkel in mijn verstoorde denkwereld maar dus ook effectief en echt alleen. Door die eenzaamheid ben ik trouwens ook niet meer zeker van wat reëel is en niet, maar drijf ik anderen ook verder weg uit de leegte waarin ik beland ben. Tegenstrijdigheid is me niet vreemd en soms zelfs een intellectuele uitdaging, maar dit is er dan weer net ‘over’. Ik wil immers geen mensen afstoten maar aantrekken! De sociale, sympathieke en zelfs joviale Adil is dus niet meer. Niemand die hem nog kan terugvinden en ikzelf al zeker niet. Daarvan ben ik in ieder geval overtuigd. Bovendien kost zo’n zoektocht teveel moeite en geloof me, ik ben moe. Nee, eerder uitgeput…
Laat me met andere woorden gewoon maar even met rust of juist niet? Het antwoord en oplossing voor dit kwellende, tormenterende en ronduit ergerlijke vraagstuk heb ik trouwens al dikwijls te horen gekregen. Het verschilt telkens weer en dat hangt natuurlijk af van de persoon die het voorstelt of zeker denkt te weten. De ene zegt dat ik het af en toe moet ‘doorspoelen’ met grote hoeveelheden alcohol. Anderen zeggen dan weer dat enkel goede seks soelaas kan brengen. Drank is echter niet het beste maatje van die MS van me en die seks, daar kan ik wel een verhaaltje over vertellen…
Ik moet immers toegeven dat ik het advies vaak volg, mezelf terug te vinden door een portie stevige seks. Ik moet eerlijk bekennen dat die zoektocht zelfs altijd zéér aangenaam is en dat zullen de meesten ook begrijpen. Vrijen is immers zalig, maar dan…zie ik mezelf opeens zo dichtbij dat ik mezelf haast kan aanraken!! Ik wil me dan vastgrijpen en nooit meer loslaten! Het lukt me echter niet te blijven waar ik ben en mezelf te omarmen. Een orgasme duurt nu eenmaal niet zo lang. Eens ik kom, ben ik dus ook weer weg. Zoals ik al zei, zijn tegenstrijdigheden me dus niet vreemd…
Ik vrees dus dat niets of niemand me kan helpen. Wel vraag ik dat mensen nu eindelijk eens meer begrip zullen tonen voor m’n seksverslaving! En nu ga ik terug wat voor me staren terwijl er op de achtergrond wat Marokkaanse gangster-rap te horen is. Superslechte muziek , maar echt gemene kerels!! De zanger roept ontelbare keren ‘Walou’, dat is NIETS in het Arabisch. Het nihilisme van één van mijn favoriete filosofen, Nietzsche, is in mijn verstoorde geest nu dus ook in Marokko terug te vinden. En u?
Adil Fraihi
