Cortisone maakt me hees en…geil!!

Tags

MS - cortisone - geil - brace

videoblog 20/11/2015 met muziek van Mighty Mighty Bosstones en Magnetic Man. Héél hees door onder andere cortisone…

Allah houdt van zeevruchten

Tags

MS - Alllah - Chocolade - zeevruchten - liefde

Ik mag er niet aan denken dat ik m’n zoontje/dochterje na lang aandringen – want ik ben een moeilijke vader die denkt dat opvoeding gelijk is aan het herhalen van ‘nee’ – naar een feestje of optreden laat gaan om wat later te vernemen dat hij/zij werd gedood door achterlijke extremisten. Niet alleen is het een gedachte waarvan ik (letterlijk) misselijk word, maar denk ik er tegelijkertijd toch teveel aan. Daarbij bid ik niet voor Parijs, maar zou ik alles willen doen opdat het nooit meer zou gebeuren. Niemand wil immers dat ik voor hem een ketters gebed prevel waarin ik meermaals zou zeggen dat het net door die stomme religie is, dat zo’n aanslagen worden gepleegd. Echt niet…

M’n liefje vertelt me dat ze meer dan genoeg heeft van de gesprekken en meningen over islamisme, politieke islam en jihadisten. Volgens haar is de enige remedie liefde en de oorzaak, een gebrek eraan. Hoewel ik geen hippie ben maar er meer en meer op begin te lijken naarmate ik ouder word, ben ik het eens met haar. Om haar te plagen en dus liefde te vragen, voeg ik er telkens aan toe dat ik het haar wil bewijzen. Het is dan moeilijk om haar niet te zoenen. Meer nog, er volgt dan altijd wel minstens een kus. Make love not war is dan ons motto of dat maken we onszelf in ieder geval toch wijs…

Tot mijn verbazing krijg ik trouwens post vandaag en dit terwijl ik dit helemaal niet verwacht in mijn saaie ziekenhuiskamer tijdens de laatste week van m’n opname. Het is geen liefdesbrief of kaart met hartjes, maar een kartonnen pakje waarop ik haar naam zie staan en als een bezetene uit de handen ruk van de verpleegster die het me brengt. Ik moet hardop lachen wanneer ik zie wat erin zit. Het is immers een doosje chocoladen zeevruchten…

Alsof ze m’n gedachten kan lezen en er zoiets bestaat als telepathie, hoor en zie ik dat ze me belt. ‘Welke is de grootste?’, vraagt ze me en ik moet eerlijk zeggen dat ik haar dan niet onmiddelijk begrijp. ‘Hoe-oe bedoel je?’, stotter ik. Ze lacht me eigenlijk eerst uit en zegt dan dat ze niet weet welke zeevrucht de grootste is want ze vermoedt dat ik eerst die zal opeten en pas later de kleinere chocolade zoals de schelpjes en mosseltjes…

Ik antwoord dat ik het niet weet maar dat de zeepaardjes er lekker uitzien en ik daarmee ga beginnen. In geen geval vertel ik haar wat er dan net door mijn hoofd flitst en als een korte maar krachtige bliksem inslaat: in de Koran, het islamitische heilige boek, wordt hun god, allah, alleen maar benoemd/vernoemd als man. Nochtans staat er ergens ook te lezen dat het goddelijke geen geslacht zou hebben. Hieruit concludeer ik met mijn zieke geest dan weer dat die allah dus seksloos moet zijn. Misschien bestaat zijn plezier dan enkel in het binnenspelen van chocoladen zeevruchten die eveneens geen geslacht hebben? Kort door de bocht én raaaaaare gedachten dus. En u?

 

Adil Fraihi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Linkse zwaartekracht

Vandaag mag ik van m’n franke kinesitherapeute de Anti-Gravity Treadmill uitproberen. Dit is een groot toestel dat net iets meer is dan een gewone loopband (zie foto) en ook wel Alter G genoemd wordt. Sommigen raden het al, het heeft alles te maken met zwaartekracht. Het is immers een hulpmiddel dat het mogelijk maakt voor atleten en mensen die moeten revalideren (zoals ondergetekende) om harder te trainen en hun fysieke capaciteit te vergroten en dit allemaal door gewichtloosheid…

Voor ik erop mag, moet ik een heel srakke broek aantrekken die je het best kan vergelijken met het onderste deel van een duikerspak. Onnodig te zeggen dat ik me niet alleen onsterfelijk belachelijk voel maar het dan ook nog eens mijn ‘ronddingen’ accentueert. Echt, ik ben enorm dik geworden!! Meer nog, ik ben ervan overtuigd dat als ik in de zee zou springen, de Japanners terug te maken zouden krijgen met een tsunami die deze keer nog meer schade zou aanrichten dan de laatste keer met die kerncentrale en zo…

Vervolgens mag ik de loopband op waar ik eerst gewoon stil moet staan terwijl de veel te strakke broek wordt vastgemaakt een een groot zeil. De kinesiste drukt dan op een knop en ik voel alles rondom me opblazen waardoor ik zelf hoger word geduwd. Op een scherm voor me zie ik m’n benen en voeten. Ik mooet beginnen stappen en zie elke beweging dus voor me…

Na nog geen minuut zie ik hoe ik m’n rechtervoet steeds meer sleep. Ik hoor de kinesiste zeggen dat ik mijn voeten goed moet opheffen en dat lukt me aanvankelijk wel maar wordt het na verloop van tijd ondanks de gewichtloosheid steeds moeilijker. Ze vertelt me dan ook dat het wel hoog tijd is om met de revalidatie-arts te praten over een ‘voetopheffer’ die ik dan in principe altijd zou moeten aandoen om gemakkelijker te kunnen stappen…

Lange tijd kreeg ik te horen dat mijn linkerkant en dan vooral mijn linkse ledematen de zwakke schakel waren als het over mijn lichaam ging. Nu zie ik echter zelf dat ik rechts ook allesbehalve normaal functioneer maar….euhm….omdat ik zogezegd positief moet blijven, ben ik ook weer blij ondanks de tranen in m’n ogen want ik heb toch altijd geweten dat ik een linkse jongen ben, niet? En u?

Adil Fraihi

Gewichtige verpleegster

Ik hoor haar net het lied zingen dat ik alleen kan horen – met dank aan Oscar Wilde – wanneer ik tijdens m’n middagmaal voor me staar als ik probeer te achterhalen waarom ik m’n liefje zo graag zie. Daarom merk ik niet dat er een verpleegster achter me staat en iets zegt. Vandaar dat ik ook m’n glas water leegslurp in plaats van te antwoorden. Bij het eten drink ik immers altijd niet-bruisend water en dat is deze keer niet anders. Ik hou trouwens van regelmaat, het zijn dan ook telkens twee glazen. Of beter, een flesje van 500ml…

Ze moet zelfs even kuchen alvorens ik doorheb dat er iemand is. Eén persoon, denk ik eerst, geen moeilijk vraagstuk dat me veel te lang zal bezighouden en ik tevergeefs tracht op te lossen door opzoekingen op het wereldwijde web en door telefoontjes te plegen naar mensen waarvan ik vermoed dat ze me zouden kunnen helpen…

Ik hoef me trouwens nog maar om te draaien om te weten waarvoor ze komt. Ze sleurt immers een grote weegschaal met zich mee en zegt dat ze me komt wegen. Mijn blik verraadt nochtans dat ik én weet waarom ze er is én mijn verontwaardiging over het feit dat ze daarvoor bij me is. Dat verklaar ik haar dan ook door te zeggen dat ik net veel gegeten en gedronken heb. Bovendien draag ik nog al m’n kleren en schoenen…

‘Daarmee wordt wel rekening gehouden’, zegt ze dan hooghartig terwijl ze me aankijkt alsof ze weer met een patiënt te maken heeft die denkt alles beter te weten of niet helder kan nadenken. Hoewel het juiste gewicht volgens mij niet bepaald of vastgesteld kan worden wanneer ik net gedaan heb met eten en m’n kleren nog aan heb, beweert dus deze ‘opgeleide’ persoon dat het wél kan…

In geen geval weet ze natuurlijk dat ik daar dus uuuuren mee bezig ben om te weten wie er gelijk heeft. Als één van ons überhaupt al gelijk zou hebben, natuurlijk. Want bestaat er wel zoiets als een ‘juist gewicht’? Op het internet zie ik wel dat de meest ideale manier om je te wegen, moet gebeuren als je nog nuchter bent en na een wc-bezoek. Ideaal dus, niet juist! Ik vrees dat ik het dus nooit echt zal weten. En u?

Adil Fraihi

Feestelijke schoonheden

Tags

MS - opname - bed - feest, MS - verpleegsters - opname - bed - Berkelbike

Soms vind ik het echt wel tof dat een verpleegster me om één of andere reden een professioneel bezoek brengt. Tussen die verpleegstertjes lopen immers enkele fraaie exemplaren die in een vorig leven niet teveel moeite zouden moeten gedaan hebben om me in bed te krijgen hoor! En dan heb ik het helemaal niet over een ziekenhuisbed maar een leuk liefdesnest met rode of witte, satijnen lakens waarin niemand iets anders verwacht te doen dan leuke dingen die niets met slapen te maken hebben…

Deze morgen word ik echter gewekt door een verpleegkundige die naar mijn bescheiden mening veel te enthousiast, na een te luid geklop, m’n deur opent, ‘goedemorgen’ schreeuwt, binnenstapt en zegt dat ze m’n ontbijt brengt. ‘Smakelijk hé’, roept ze dan weer veel te uitbundig terwijl ze wegglipt voor ik haar m’n ongenoegen duidelijk kan maken door gemeen te vloeken. Bovendien mogen enkel mooie meisjes me zo wakker maken en haar vind ik echt niet knap. Meer nog, ze lijkt dan wel op m’n oude, lelijke en graatmagere tante die een vieze wrat heeft op haar kin. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik het me gewoon inbeeld. Ik heb dan immers m’n bril nog niet op…

Gelukkig zie ik daarna de stagiaire van de kinesiste. Zij is jong, oogt steeds fris en ziet er echt mooi uit. Ja, ik had vroeger ongetwijfeld ook met haar naar bed geweest indien ze het (beleefd) zou gevraagd hebben. In geen geval zou ik er moeilijk over gedaan hebben! In haar aanwezigheid ben ik bizar genoeg trouwens altijd beter dan wanneer ik alleen door de gang slenter of zo. Haar schoonheid heeft dus een positief effect op m’n zielig lichaam en het lukt me vrij goed de oefeningen te doen die ze mij oplegt. Vergis je echter niet, het blijft een therapeute en diep vanbinnen haten die me allemaal…

Hoewel de knappe ergotherapeute me daarna met een glimlach ontvangt, weet ik dat zij me dus ook gaat laten afzien. Ze geniet er echt van als me pijn kan doen of beter, als ze merkt dat ik mezelf doe lijden wanneer ik naar haar luister. Niet alleen zou ze me trouwens in een vorig leven ook in bed kunnen krijgen, maar zou ik dit oogverblindende exemplaar zelfs ten huwelijk vragen! Nochtans ben ik voor zo’n verbintenis in normale omstandigheden niet te vinden…

We gaan trouwens fietsen vandaag. Het weer is immers ideaal en we gaan dan ook hard en snel. Zij koerst met een driewieler en raast naar alle gewoonten weer zonder dat ik er een woord kan of zelfs durf tussen krijgen. Ik rij dan weer met de fameuze Berkelbike die een combinatie is van ligfiets en handbike. Het is ondanks de zware fysieke inspanning echt enorm leuk maar wanneer ik hoor hoe duur zo’n fiets is, beloof ik mezelf voorzichtiger te fietsen. De therapeute maant me echter aan steeds sneller te gaan, ook wanneer we over smalle zandweggetjes moeten. Misschien weet en beseft ze wel dat ik tegen haar geen ‘nee’ zou kunnen zeggen en me daarom uitsloof om hopelijk morgen lang te kunnen rusten…

Morgen is immers een feestdag hoewel ik niet volledig akkoord ben met de benaming. Ik leg uit: de herdenking van een wapenstilstand is toch ook tegelijkertijd een herinnering aan alles wat heeft geleid tot zoiets? Oorlog, miserie en dood kan toch niet gevolgd worden door feest maar enkel door bezinning, niet? Ben ik weer verkeerd en denk ik er alleen zo over? En u?

Adil Fraihi

knappe chocolade

Ik zei het al vaak en zal het nog maar eens zeggen: ik ken enorm mooie mensen! Ik heb het dan zowel over relatieve schoonheid wanneer het over het uiterlijk gaat, als over de ‘binnenkant’ van bepaalde mensen die bijzonder prachtig kan zijn. Soms gebeurt het zelfs dat je beide kwaliteiten in één en dezelfde persoon ontdekt. Mijn liefje is bijvoorbeeld zo. Alles is immers meer dan prachtig aan haar en ze laat me bovendien door haar kennis, humor, passie en vuur nog steeds bijna dagelijks trillen op ’n benen of omverblazen van verstomming. Het is trouwens vaak moeilijk te geloven dat zo’n mooie persoon beslist deel uit te maken van mijn pietluttig leven…

Ook m’n blonde ergotherapeute is knap met haar groene, twinkelende oogjes maar haar ken ik niet genoeg om te kunnen zeggen dat ze me innerlijk evezeer zou kunnen bekoren. Bovendien ben ik niet van plan om het uit te zoeken. Daarvoor ben ik hier immers niet. Wat ik wel kan zeggen is dat ze me vandaag een leuk gevoel gaf toen ik met haar een eindje ging wandelen. Ik moet dan spijtig genoeg regelmatig stoppen om even m’n evenwicht te zoeken of omdat ik even buiten adem ben. We praten immers veel terwijl we zo’n korte wandeling maken. Of beter: ik luister en zeg voortdurend ‘ja’, terwijl zij onophoudelijk raast….

Omdat ik soms – nee, uitzonderlijk – een mooi leven heb, leer ik daarna de stagiaire kennen die me in de kiné-zaal onder handen gaat nemen. Ik heb meteen door dat het een knap meisje is. Ze vertelt me bovendien dat ze niet echt ver van me woont en dat verklaart dan weer haar fraaie uiterlijk maar terwijl ik dit schrijf valt het me natuurlijk op dat ik weer enorm bekrompen ben , maar ik heb daar een uitleg voor…

De jonge kinesiste vertelt me immers dat ze m’n blogs leest en bekijkt. Dit wil dus zeggen dat ik toffe dingen over haar moet zeggen omdat ik nog enkele weken met haar moet werken en zij me (hopelijk) goed helpt bij m’n revalidatie. Schoonheid is in dit geval dus te herleiden tot eigenbelang! Gelukkig weet zij ook wel dat ik niet serieus te nemen ben…

Als kers op een lekkere taart, krijg ik vervolgens bezoek van m’n liefje en haar twee schattige dochters. Meer nog, ze brengen me zelfs een chocooladecake mee. Het is geen taart, maar zo’n gebak is daar toch ‘familie’ van hé? De twee deugnieten eten trouwens meer van hun eigen ‘creatie’ dat ze dus zelf hebben gemaakt. Ze zijn immers dol op chocolade! En u?

Adil Fraihi

Beurremse isimo (Bornemse foam)

Vandaag begint mijn opname in het nationaal MS-centrum in Melsbroek eigenlijk echt. Het is deze keer de bedoeling om vooral te werken aan mijn evenwicht en manier van stappen. Het ene maakt het andere erger en vice versa. Ik leef dus in een spiraal van lichamelijke onkunde hoewel ik volgens m’n moeder na m’n geboorte al vrij snel op m’n benen kon staan en stappen. Wat zij echter niet weet is dat ik wel meer dingen spoedig onder de knie had en dan spreken we niet over seks want daarin was ik dan weer eerder traag en duurde het zelfs bijzonder lang voor ik er nog maar aan meedeed…

In ieder geval is mijn staptest die normaal gezien 6 minuten duurt, een ramp. Ik geef het zelfs op nadat ik als een enorm bezopen marginaal, die zich ’s morgens al te pletter zuipt, moet zwalpen, strompelen en waggelen van de ene muur aar de andere. Op het moment dat de kinesiste voorstelt om te stoppen, heb ik bovendien echt medelijden met mezelf. Dit lijf is immers het mijne niet meer. Het is niet meer dan een lelijk omhulsel dat gedragen wordt door een geest die dat beseft en besluit dat het allemaal geen zin meer heeft…

Toch beslis ik erna niet bij de pakken te blijven zitten en ga ik naar het zwembad voor een portie hydrotherapie. Eerst zwem ik wat van de ene kant naar de andere en volg ik vervolgens de aanwijzingen van de kinesite. Met behulp van enkele op gewichthalters lijkende speeltjes die eigenlijk niets wegen en gemaakt zijn uit een soort schuim (foto hieronder), train ik verschillende spieren en m’n balans. ‘Isimo’ zeggen we trouwens tegen het kunsstof waaruit die dingen gemaakt zijn en dat zowel bij ons bij ons in Beurrem als in andere streken en dialecten…

Dit doet er mij dan weer aan denken dat m’n buren bij hun verhuis wat piepschuim in m’n tuin hebben gegooid, gelegd of laten vallen. Het ligt in ieder geval al veel te lang op mijn grond terwijl het NIET van mij is en daar niet hoort. Niet alleen zijn het ronduit vuile mensen maar hebben ze trouwens ook een irritante hond en zijn ze bijzonder luidruchtig – zowel de hond als de baasjes. Hoewel sommigen het zouden durven denken, ben ik bovendien echt niet verzuurd of zo maar eerder blij omdat de hydrotherapie best goed ging. Ik lach dus! En u?

Adil Fraihi