Ik heb bijzonder rare gewoonten die op geen enkele manier aan de basis kunnen liggen van een enorm bizarre en zelfs ongepaste populariteit die bovendien totaal onverwacht is. Zo ben ik haast verslaafd aan alle mogelijke soorten noten die ik dan ook bij elk bezoek aan de supermarkt lijk te hamsteren alsof er ineens een nijpend tekort aan zou kunnen ontstaan en dit toch nodig zou zijn om me in leven te houden of zo…
Daarenboven doe ik bijna nooit zelf m’n boodschappen, maar laat ik anderen voor me winkelen simpelweg omdat ik enorm lui ben. Zowel familieleden als mijn behulpzaam en aantrekkelijk, hoogblond liefje, brengen regelmatig goederen mee die ik kan opeten, -drinken, insmeren of op een andere manier verbruiken. Ze houden me dus in leven en daar ben ik hen ongelooflijk dankbaar voor. Vandaag wou ik het toch eens zelf doen. Het was immers al zo lang geleden en….euhm….ik had geen noten meer…
Wanneer ik met m’n wagen de ruime parkeerplaats van de supermarkt oprij, zie ik dat er slechts één andere auto geparkeerd staat. Het maakt me enigszins blij omdat ik helemaal geen zin heb om te moeten winkelen in een verstikkende drukte of zo. Dit heeft alles te maken met de angststoornissen die ik ontwikkelde en die een rechtrstreeks gevolg zijn van die rotte MS van me. Ik had er vroeger immers helemaal geen last van. Integendeel zelfs, eender welke mensenmassa had ik in zekere zin zelfs aangenaam en aanlokkelijk gevonden. Mensen zijn immers leuk om naar te kijken, zien en horen…
Zo ging ik vroeger graag en zelfs vaak naar optredens, festivals, shoppingcentra en supermarkten. Het zijn plaatsen waar veel mensen te zien zijn en waar ik me dus goed voelde. In die periode spraken dieren trouwens nog en was ik er zeker van dat de meisjes die me niet leuk vonden, wel lesbisch moesten zijn! Maar tijden veranderen en ook m’n lichaam deed dat. Nee, m’n lijf doet het nog steeds…
Nadat ik me parkeer op een plaats die voorzien is voor mensen met een beperking en ik (eindelijk) een parkeerkaart heb voor gehandicapten, stap ik rustig naar binnen via de glazen schuifdeuren. Vervolgens stap ik kordaat en linea recta naar het rek waar de doosjes liggen met noten. Daar neem ik amandel-, hazel- en okkernoten. Ik kan de innerlijke blijdschap niet verbergen want ik glimlach als een klein kind dat net een grote zak snoep kreeg…
Terwijl ik naar de kassa stap denk ik aan iets dat eigenlijk niets met dit verhaal te maken heeft, maar ik toch ga opschrijven omdat ik het anders toch maar zou vergeten. In hetzelfde rek waarin de dozen met noten terug te vinden zijn, liggen immers ook grote pakken met dadels. Een vriendinnetje van me, waarmee ik als vroege twintiger regelmatig seks had, zat eens op me en was zo nat dat ik haar echt moest vragen wat ze had gegeten of gedronken, het was echt niet normaal meer! Ze zei me toen – en ik lieg niet – dat het waarschijnlijk zo was omdat ze die dag dadels had gegeten. Tot daar mijn plotse overpeinzing, ik denk ongetwijfeld teveel aan seks…
De combinatie van dadels en noten kan trouwens meer dan verrukkelijk zijn! Hoewel ik dadels eigenlijk niet graag eet, waag ik me eraan in een klein eetcafé in Jeruzalem. Ik ontbijt er dan bij een Tunesische jood die echt op m’n vader leek. Bovendien weet ik nog dat ik toen niet alleen was, maar kan niet meer met zekerheid zeggen wie er juist bij me was. De naam van de bakkerij die soms wordt of werd omgetoverd tot bescheiden bistrootje, ken ik nog wel, het heet(te) ‘Gagou de Paris’. Niet alleen zal ik het niet vergeten, maar ben ik duidelijk enorm multicultureel…
Ondertussen merk ik op dat de winkel volloopt en dat zie ik vooral wanneer ik moet aanschuiven aan de kassa. Omdat de kassierster bij mijn beurt veel te lang in m’n ogen kijkt alvorens te zeggen hoeveel ik moet betalen en ik zelfs even moet kuchen om haar uit de droomwereld te halen waarin ze zich bevindt, denk ik eerst dat er iets met me scheelt of zo. Pas wanneer ik de winkel verlaat langs de glazen schuifdeuren en zie dat de ruime parking nu vol geparkeerde wagens staat, weet ik het zeker: de hele buurt volgt me en doet wat ik doe! Ik ben dus ofwel enorm beroemd/berucht ofwel enorm paranoïde. En u?
Adil Fraihi