Harteloze Belgen

Tags

MS - voetbal - Belgen - Naingolan - Zweden - Italia

Tot gisteren keek ik ook naar het Europees Kampioenschap in Frankrijk, maar de Rode Duivels hebben alles weer verpest…

Belgen hebben geen hart, zeg ik je! Het is geen racistische opmerking, maar eerder een vaststelling van een feit met ontegensprekelijk hard bewijs. Hoe zou je anders kunnen verklaren dat ze de Zweedse voetbalploeg uit het EK in Frankrijk zetten? Een ploeg met zowel vrouwelijke als mannelijke supporters die me doen kwijlen en waardoor m’n onderbroekje begint te knellen en soms zelfs knallen? Hebben ze echt geen respect meer?

Slechts één enkel doelpunt was er nodig om de enige reden te vernietigen die me naar het stomme spel deed kijken. Nu is alles kapot door die ene goal van een getatoeëerde – zeg maar vogelverschrikkende en overdreven beschilderde – wildeman die waarschijnlijk enkel te bezoeken zou geweest zijn in de gevangenis van Lantin indien z’n ouders niet hadden besloten hem in te schrijven in een lokale sportvereniging. Brutaal en onbeschoft stak hij na het doelpunt dan nog z’n armen de hoogte in. Ja, debielen juichten hem zelfs toe, reden al toeterend door de straten en wapperden met vlaggen om hun blijdschap te laten zien…

Zien ze dan zoveel liever kale, Engelse hooligans in plaats van langharige, Zweedse blondines? Is het misschien een volkje dat een voorkeur heeft voor vette bierbuiken en niet zozeer voor strakke kontjes of Scandinavische, afgetrainde buiksperen? Ik snap het echt niet hoor! Iemand mag het me uiteggen want ik wil het echt weten hoewel ik er bijna zeker van ben dat er GEEN verklaring is…

Maar ik overdrijf zoals altijd eigenlijk want…euhm…ik heb gisteren zelfs niet naar de stomme voetbal gekeken! En weet je waarom? Wel, jullie geloven het wellicht niet, maar ik zat bij een mooi, blond en extreem aantrekkelijk meisje. Nee, geen Zweedse maar een Italiaanse. M’n aardrijkskunde is niet zo goed, maar is dat niet min of meer hetzelfde? Viva Italia dus!! En u?

 

 

Adil Fraihi

 

 

 

 

Advertenties

Hectische stilte

‘Gewoon zwijgen, Adil!’, roept een zachte stem in m’n hoofd. Het lijkt wel een echo die, ondanks de verschillende gedachten die door m’n hoofd razen, zorgt voor een mentaal vacuüm. Dat zorgt er dan op z’n beurt weer voor dat ik toch vrij snel zal kunnen slapen. Het zal in ieder geval minder lang duren dan anders om in te slapen. De gebeurtenissen van voorbije weekend kunnen er natuurlijk ook wel mee te maken hebben dat m’n lelijke lichaam snel op zoek is naar rust. De afwezigheid van de lawaaierige buren telt natuurlijk eveneens…

’s Morgens doorbreek ik (zelf) het geluid van stilte waarvan ik eigenlijk best genoot. Zaken verpesten die ik enorm leuk vind, doe ik echter wel vaker. Ik weet niet waarom, maar neem aan dat het een zelfdestructief trekje van me is. Ook de stilte die ik mezelf opleg zal immers ooit sterven, al weet ik niet wanneer dat zal zijn. Misschien daarom dat ik het nu al vermoord…

Bovendien – en dat is het laatste wat ik erover zal zeggen – kan stilte pijnlijk zijn. Vooral omdat het de gedachte omarmt en omringd er een einde aan te willen maken. Niemand wil eigenlijk écht stilte, dat is de tegenstelling. Omdat ik elke contradictie liever uit de weg ga dan me te laten vangen door de warboel die aan de oorsprong ligt van die relatieve rust, kies ik er dus voor deze keer te zwijgen. Eventjes toch! En u?

 

Adil Fraihi

 

 

 

 

 

Dronken ongeloof

Tags

dronken - jehova - ongeloof - MS - schlager - buur

Deze morgen word ik weer veel te vroeg wakker gemaakt door mijn stomdronken buurjongen. Hij loopt luidkeels roepend en stampend de metalen trap op aan de zijkant van mijn appartement, begint met deuren te slaan, maakt z’n hoogzwangere vriendin wakker die op haar beurt terug schreeuwt en bonkt verschillende keren tegen mijn plafond/zijn vloer. Opeens hoor ik hoe hij het waagt zich voor te bereiden voor één of ander zangwedstrijd (al is ‘zingen’ héél relatief natuurlijk). Nadat de straalbezopen dronkaard beseft dat hij zowat de slechtste zanger is die deze wereld ooit heeft gekend, besluit hij om te stoppen en me verschillende verwensingen en beledigingen toe te brullen. Hij haat me, maar het is dan wederzijds…

Ik glijd noodgedwongen en onuitgerust vanonder m’n lakens uit m’n hoge bed – zoals kippen slaap ik immers ook graag ver boven de grond – omdat het me niet lukt terug in slaap te vallen. Vervolgens strompel ik op de koude vloer naar de badkamer. Daar probeer ik me ondanks alles tevergeefs op te frissen alvorens verder te waggelen naar het keukentje waar ik wat koffie zet. Ik heb het dan écht nodig en slurp het op terwijl ik stilzwijgend voor me staar. Af en toe hoor ik de dronkaard met deuren slaan en meubels verschuiven (????) maar ik reageer niet. Iets anders doen dan mijn lot aanvaarden heeft dan geen zin, denk ik…

Hoelang ik met een lege kop koffie aan tafel blijf zitten, weet ik eigenlijk niet precies, maar ik vermoed toch een volledig uur. Als een robot zet ik me dan ineens recht om naar de zitbank te gaan en daar m’n lelijke lijf in neer te laten ploffen. Het is de bedoeling de televisie op te zetten en zo wat in te dommelen…

Per ongeluk zap ik echter naar een kanaal dat ik anders NOOIT bekijk. Het is MENT TV, een zender met alleen schlagermuziek. Geshockeerd blijf ik veel te lang kijken naar een Oostenrijkse zanger met Argentijnse roots. Hij heet Semino Rossi. Moet je zeker niet horen tenzij je je geloof in de mens(heid) voorgoed kwijt wil…

Net wanneer m’n oogleden wat zwaarder worden en ik in slaap begin te vallen, hoor ik de deurbel! Ik verwacht echter niemand en m’n vriendinnetje heeft de sleutel en kan dus altijd zomaar binnen, ik weet dus dat zij het al niet is. M’n broers en zus kunnen het ook niet zijn want die slapen ongetwijfeld nog, het zijn immers echte Fraihi’s en geloof me, Fraihi’s worden nooit zo vroeg vrijwillig wakker in het weekend en/of op feestdagen…

Geïrriteerd open ik mijn voordeur. Een bejaarde man zegt me zonder zichzelf voor te stellen, dat ik dit zeker moet lezen en hij duwt een tijdschrift in m’n gezicht. In grote letters zie ik ‘ONTWAAK’ staan. ‘G-g-g-getuige van Jehova?’, stotter ik. De oude man knikt bevestigend waarop ik hem heel rustig en beleefd zeg dat ik dan echt niet geïnteresseerd ben. Ik neem het hem immers helemaal niet kwalijk dat hij niet weet dat hij dan juist heeft aangebeld bij het monster dat vaak wordt beschreven in die boekjes van hen. In geen geval kan hij weten dat ik gewekt ben door een dronken marginaal en vervolgens een schlagerzanger – oh, de horror!! – heb gezien. Nee, hij kan niet weten dat hij op dat moment te maken heeft met de anti-christ zelf! En u?

 

Adil Fraihi