Ik weet echt niet waarom ik het heb en eigenlijk zoek ik ook niet naar een reden. Ik heb het gewoon, het is dus zo en ik wil het zelfs niet veranderen! Ik heb ermee leren leven en het stoort me zelfs helemaal niet. Meer nog, ik denk niet dat ik ervan wakker lig of zo. Eerder integendeel, elke gedachte eraan windt me gewoon op. Nee, ik heb het niet over die rotziekte MS, maar over m’n obsessie voor alles wat te maken heeft met orale seks…
Ik had haar eigenlijk meteen in de gaten toen ze al giechelend m’n stamcafé binnenwandelde of was het meer ‘huppelen’, dat ze deed? In ieder geval zag ik ze omdat ze opviel. Iedereen keek bovendien om een overklaarbare reden naar haar toen de deur openging en ze binnenstapte. Haar mooie, lichtbruine en steile haren, lange benen, zeer korte rokje en haar fijne, opgemaakte gezicht, trekten ongetwijfeld ieders aandacht. Zelfs een ongevoelig, emotieloos en hartloos lijk zou omkijken, daar ben ik van overtuigd!
Vanachter m’n tafeltje zie ik hoe ze sierlijk naar de barkruk rechtegenover me, stapt. Ze lacht de hele tijd waardoor ik haar verzorgde, witte tandjes zie. Niet alleen zijn ze klein maar staan ze op het eerste zicht ook mooi recht. Mijn gebit is ook wel verzorgd, maar het staat eerder scheef of zo. Hoewel het wellicht nodig was, heb ik nooit een beugel gedragen. Even flitst daarbij trouwens ook het boek ‘Witte tanden’ van Zadie Smith door m’n hoofd, vraag me niet waarom…
Ze draagt zwarte, hoge schoentjes. Het zijn geen naaldhakken maar eerder pumps. Ik volg elke stap die ze zet en merk dan ook de kleine tattoeage op haar linkerenkel. Het is echter moeilijk te zien wat het juist zou moeten voorstellen, het is vanop deze afstand immers slechts een onduidelijk inktvlekje. Bovendien wil ik het ook niet echt weten want mijn blik wordt dan opgeslorpt door haar lange, sierlijke benen met mollige kuitjes die lekker knus verborgen zitten in het paar lichte netkousen die tot enkele centimeters boven haar knieën komen. Na de wat dikkere witte band, zie ik haar bleke dijen die er gewoon zacht uitzien. Ik hoef ze niet te voelen, ze stralen het gewoon uit…
Ik bekijk slechts heel even het spannende, zwarte rokje dat deel uitmaakt van haar strakke jurk. Geirriteerd antwoord ik immers knorrig dat ik een ijsthee wil wanneer een vriend me stoort door te vragen of hij me iets kan brengen. Hij zegt me te willen trakteren en ik denk dat hij zowat de enige is die niet ziet en weet dat er net een engeltje binnenstapte dat ongetwijfeld uit een hemel viel waarin ik helemaal niet geloof. Ik denk dan ook dat ze eerder uit een mooie hel is gevallen. Satanistische gedachten zijn me soms niet vreemd en al zeker niet als ik daarmee tegendraads kan zijn of zo. Ik ben dus helemaal geen aanbidder van een fictieve duivel…
Nee, als er zoiets bestaat als een god, vrees ik dat hij niet almachtig of goed kan zijn. Er zijn immers teveel zaken die allesbehalve positief zijn zoals ongelukken, ziekten die geen medicijn hebben en waarmee ikzelf te maken heb onder de noemer ‘MS’, en onzinnige criminele dingen. Mensen die dus in een god geloven en hem zelfs aanbidden, moeten hem dus voortaan maar Satan noemen, vind ik…
Laat mij dus maar gewoon de schoonheid bewonderen en verheerlijken die ik terug kan vinden in mensen zoals het meisje tegenover me dat behalve de leuke outfit trouwens knalrode lippenstift op heeft. Iedereen die me kent weet gewoon dat ik een zwak heb voor uitdagende meisjes die net een tijdmachine gebruikten om hun rock ‘n’ roll-wereldje in de jaren vijftig in te ruilen voor m’n sombere en saaie leven…
Waarschijnlijk staar ik te lang naar haar want opeens staat ze recht en komt ze naar me toe. Ze houdt een wijsvinger voor haar lippen en sust stilletjes om te tonen dat ik moet zwijgen en zegt dan: ‘Op m’n enkel staat een kleine contrabas, ik ben immers gek van rockabilly-muziek en in mijn tasje zit een pakje condooms, speciaal voor mannen zoals jij!’ Ze neemt daarop m’n rechterhand vast en zegt me haar te volgen. Terwijl we hand in hand naar buiten stappen, hoop ik de hele tijd dat ze van aardbeien of kersen houdt. En u?
Adil Fraihi
