40 jaar AB (Ancienne Belgique), da’s ook een stukje van mijn persoonlijke geschiedenis. Mijn puberteit eigenlijk want ik moet toen 17 geweest zijn. In mijn hoofd – enkel daar, geloof me – was ik de Bornemse, nee Vlaamse en zelfs Belgische Iggy Pop.. Wanneer ik als zanger van een punkgroepje op het podium mocht staan van deze bekende concertzaal, werd dat waanbeeld natuurlijk alleen maar versterkt…
In werkelijkheid was ons punkgroepje nochtans alleen maar geselecteerd voor de finale van een wedstrijd die niet meer was dan een pover afkooksel van Humo’s Rockrally. Beide met een hoogtepunt in de AB…
Mijn broer, die toen drummer was, overtuigde zijn en dus ook mijn ouders om te komen kijken. Het moet zowat de eerste én laatste keer geweest zijn dat ze onze muzikale talenten kwamen ‘bewonderen’. Meer nog, sinds dat optreden van Ashtray Dirt (dat was onze groepsnaam) bekijkt en spreekt mijn vader me anders. Nog steeds schudt hij lichtjes heen en weer met zijn hoofd alvorens hij me iets zegt, alsof hij mijn hele bestaan afkeurt of zo…
Ik herinner me dat hij me na ons optreden vroeg waarom ik op zo’n podium zo ‘onbeleefd’ doe. Hij voegde eraan toe dat hij zich schaamde. De hele tijd had hij een glimlach op zijn gezicht. Ik wist toen dat hij dat deed opdat niemand zou zien dat hij boos was. Ik antwoordde dat ik niet erger was dan mijn idool Iggy Pop…
Ik slenterde daarop naar het toilet hoewel ik niet echt ‘moest’. Misschien wou ik gewoon even alleen zijn. Op de witte muren zag ik wat opschriften van destructieve dronkaards, drugsverslaafden of gewoon jongeren die zich verveelden. Vaak schunnige opmerkingen of slechte tekeningen van geslachtsdelen. Ik weet niet waarom maar nam een zwarte viltstift uit mijn broekzak en schreef iets dat absoluut niet origineel was: ‘Adil was here’. Niet iedereen kan dat zeggen of schrijven. Benieuwd of je het na al die jaren nog zou kunnen lezen. En u?
Adil Fraihi
Adil Fraihi 