Aparte videoblog

Gisteren deed m’n muze, m’n inspiratiebron, m’n liefje en amoer poer toezoer me weer eens lachen. We hadden het over een (jonge) dame van 60 toen ze opeens zei – en ik citeer: 60 is zowat 40 van vroeger, dus eigenlijk hebben wij een relatie op ons 20, nu!

Eerlijk, ziet dit er uit als 20 dan??? Ik voel me overal bejaard!!!

Halloween in ziekenhuisbed

Tags

MS - Halloween - ziekenhuis - links - rechts

Thuis gebeurt het gelukkig nooit, maar net wanneer ik m’n rust kan gebruiken omdat ik teveel deed, slaat het noodlot toe. Ik heb het over een overactieve blaas die me in het holst van de nacht doet opstaan om te gaan plassen. Waarom ik dit bijzonder erg en storend vind, heeft alles te maken met het feit dat ik een enorm opwindende droom moet staken om me op een koude vloer naar de wc te  begeven. Eens ik terug in bed kruip kan ik vervolgens de leuke droom niet hervatten en lukt het me zelfs niet te slapen…

Daarom vloek ik verschillende keren binnensmonds omdat ik niemand wil wekken. Ik ben me er immers van bewust van dat ik m’n woede anders zo luid zou uiten dat ik alle lotgenoten die hier in het nationaal MS-centrum liggen te slapen, op een uiterst akelige manier wakker zou maken. Geloof me, niemand wil me horen als ik kwaad ben…

Wanneer ik na enkele uren eindelijk m’n oogleden toch zwaar voel worden, gaat het licht aan en wenst een verpleegster me een goede morgen. In geen geval laat ik merken dat ik niet alleen schrik door haar plotse aanwezigheid, maar ook geïrriteerd ben door m’n eigen waakzaamheid en het feit dat het dus helemaal geen leuke ochtend is zoals zij beweert. Alsof ik alles nauwlettend volg en voel, zie ik hoe ze me met draadjes en zuignappen aansluit aan een groot, wit toestel. De oplettendheid heeft waarschijnlijk te maken met een vraag die ze me stelt waarbij ze duidelijk maakt dat ze links en rechts moeilijk kan onderscheiden. Gelukkig steekt ze geen naald in me of zo want ik voel me dan best onveilig…

Ze verlaat nog maar net de kamer waarin ik nog in bed lig, of er komt al een andere verpleegster binnen. Deze keer is het een jong, zwartharig meisje dat de hele tijd moet giechelen. Pas na een tijdje wordt het me duidelijk waarom ze zo spottend grinnikt…

Nadat ze eerst m’n bloeddruk meet en een thermometer onder m’n linker-oksel duwt, neemt ze  een tube waaruit ze twee wattenstaafjes haalt. Eén stokje draait ze dan enkele keren in een neusgat – ik zweer het, ik weet niet meer welke! Het andere, veel langere wattenstokje, wrijft ze enkele keren tussen m’n benen ter hoogte van een plaats waar de zon nooit schijnt en waar zelfs m’n vriendin niet mag komen!! En die mag bijna overal komen…

Omdat ik  de zoektocht naar de aan- of afwezigheid ven een ziekenhuisbacterie op mijn verrukkelijke lijf nooit zal kunnen verwerken of aanvaarden, besluit ik daarna verder de dag door te gaan als zombie. Echt, Halloween is ongetwijfeld uitgevonden door iemand waarbij ze ook dat fameuze ziekenhuisbacterie zochten! Ik ben er zelfs meer dan zeker van. En u?

Adil Fraihi

Adil Fraihi

TESTVERSIE VIDEOBLOG

Mijn opname in het nationaal MS-centrum in Melsbroek is uitgesteld = meer tijd om videoblog te testen en zo…

Atheïstische heremiet

Ze slaagt erin me te overtuigen om toch naar de winkel te gaan en snauwt me daarbij toe dat ik echt wel een minimum aan beweging nodig heb en kan gebruiken. Ik heb immers helemaal geen zin om iets te doen. Zoals waarschijnlijk te vaak gebeurd, wil ik ook nu enkel luieren, heel de dag door en ’s avonds nog want douchen, mensen ontvangen, of zelf bezoeken, doe ik niet. Eigenlijk ben ik soms niet beter of meer dan een vieze, ongewassen en eenzame heremiet, een religieuze kluizenaar die in mijn geval niet in een god gelooft…

Ik merk meteen dat het veel te koud is wanneer ik de voordeur open om naar m’n oude wagen te stappen. Omdat het lekker warm is in m’n huisje dat ik ‘moet’ verlaten, vloek ik binnensmonds en stel ik luidop de vraag waarom ik me toch altijd laat overhalen dingen te doen die ik eigenlijk niet wil. Echt, wanneer ik thuis naar een leuke film aan het kijken ben of een boeiend boek lees en ze me dan met haar sensuele lippen, aanrakingen en bewegingen, zonder te spreken ompraat om te doen wat zij wil, vind ik dat eigenlijk niet zo erg. Meer nog, ik kus en knuffel haar dan vrijwel meteen graag en passievol, waardoor ze dan krijgt wat ze wil en zelfs begeert. Dit is er echter ‘over’! Ik vervloek mezelf want ik ben een mietje, een sukkel zonder ruggengraat…

De afstand tussen m’n voordeur en het portier van de auto is amper 25 meter, maar is door het koude weer en het effect daarvan op m’n door multiple sclerose geteisterde lichaam, moeilijk te overbruggen. M’n benen verstijven dan waardoor het langer duurt dan anders. Doch geraak ik bij de auto zonder kleurscheuren of andere ongemakken. Ik open de deur van het ouderwetse maar betrouwbare voertuig, plof in de bestuurderszetel en draai onmiddellijk de verwarming open. Stomme zet van me natuurlijk want daardoor blaas ik alleen maar koude lucht in het rond. De motor is immers nog koud…

Vervolgens rij ik met een boze blik naar de winkel. Af en toe knijp ik daarbij m’n oogleden dicht. Niet volledig natuurlijk, want dan zou ik helemaal niets zien en dat zou niet slim zijn als je met een auto rijdt. De lastige zonnestralen van de veel te laag hangende zon, storen me echter en daardoor trek ik een raar gezicht. Om één of andere bizarre reden, vertik ik het immers de zonnebril te gebruiken die op het dashboard ligt en waarnaar ik zelfs enkele keren kijk. Ik geef toe dat ik niet alleen vreemd ben maar ook bijzonder dwaas en eigenwijs…

De snelheid waarmee ik rij, weerspiegelt trouwens m’n gemoed en gelukkig wil dat dan weer zeggen dat ik dan best traag rij. Wanneer ik m’n kleine wagen stapvoets over de betonnen steenweg manoeuvreer, zie ik dan opeens iets dat aarzelend oversteekt. Het is een rood-bruine eekhoorn. Ooit zag ik al zoiets schichtig op het muurtje rond de begraafplaats waar ik woon. Dit exemplaar is echter heel anders, niet gehaast en zelfs futloos. Zou het diertje zoals mij ook kalmer zijn door de koude of heeft het gewoon nood aan een winterslaap zoals ik er wel eentje zou kunnen gebruiken? En u?

 

 

Adil Fraihi

DCIM100MEDIA

 

Vloggende inspiratie

Omdat routine dodelijk is, besluit ik m’n opname in het nationaal MS-centrum in Melsbroek deze keer iets anders aan te pakken en dan heb ik het over het dagboek dat ik bij zo’n ziekenhuisverblijf hou en soms zelfs (gedeeltelijk) op m’n blog zet. Hoewel ik ontzettend graag en veel schrijf, is het de bedoeling om deze keer geschreven stukken af te wisselen met beeldmateriaal dat ik zal proberen op te nemen met mijn kleine/goedkope camcorder. Je kan het best vergelijken met de korte filmpjes die ik maakte toen ik de – ondertussen befaamde én beruchte – video-blogs maakte voor de MS-Liga…

Het klinkt vies maar ik ga dus voortaan geregeld vloggen (Video-bLOG)! Meer nog, ik zie ernaar uit te werken met filmpjes als ik echt geen zin heb een geschreven tekst op m’n blog te zetten of wanneer ik simpelweg geen inspiratie zou hebben om iets op papier te zetten of zo. De fameuze ‘writers block’ ken ik niet, maar je weet nooit of dit daar ineens opduikt…

Niet alleen ben ik er dus van overtuigd dat het een heel pak beter gaat met mijn spraakstoornissen, maar denk ik dat ik me best ga amuseren met het prutsen, zoeken, knippen, plakken en volpraten van zo’n filmpje. Ik maak m’n opname in een revalidatiecentrum op die manier dus eigenlijk zelf boeiend! Is dat geen zin voor initiatief of krijg ik weer een ongelooflijke dikke nek? Mijn excuus: lachen met een harde, pijnlijke en ongetwijfeld confronterende hospitalisatie. Misschien nog beter: Multiple Sclerose met een vleugje humor en eventueel ook erotiek en zo…

Mijn opname is trouwens voorzien op 19/10/2015 en zal 4 weken duren. Zoals gewoonlijk ligt de nadruk op conditie, evenwicht, stappen,…. maar is er ook tijd om een MRI-scan te laten uitvoeren. Dat is immers al lang geleden in mijn geval. Ook zal mijn bloed, blaas, tanden en ogen natuurlijk weer worden gecontroleerd. Waar ik echter helemaal geen zin in heb, is die bizarre opsporingsmethode naar het ziekenhuisbacterie waarbij verpleegsters met een wattenstaafje op plaatsen komen waar de zon normaal gezien NOOIT schijnt. En u?

Adil Fraihi