Hijgende buurvrouw

Niemand kan me verwijten het niet geprobeerd te hebben. Ook ikzelf niet. Hoewel er ooit een tijd was waarin ik nog amper in mezelf geloofde, bleef ik er immers voor gaan. Nu weet ik echter niet of het wel de moeite was. Ik weet het dus even niet meer en daardoor ben ik soms radeloos en zelfs ongelukkig. Maar ik wil geen medelijden of zo. Enkel goedkope, ruwe en emotieloze seks kan me even alles doen vergeten. Dit is dus een smeekbede: red(t) me door met me naar bed te gaan!

Vergis je niet, de acrobatische standjes waarna zelfs topsporters zouden hijgen als dorstige hondjes die net een marathon liepen, hebben plaats moeten maken voor een saai seksleven. Pornografische taferelen vind je alleen terug in m’n hoofd. In bed is het enkel nog de missionarishouding of –wat ik persoonlijk véél leuker vind- een leuke (blondine) die zich laat gaan op me terwijl ik languit op m’n rug lig. Liefst nadat ze me oraal verwende natuurlijk…

Ik kan me echter nooit echt stilhouden dan. M’n buren genieten dus telkens mee wanneer ik eerst zie hoe twee stevige borstjes op en neer wiebelen om er tenslotte ik te knijpen. Als in een trance, zal ik ze vervolgens pas loslaten als ik zie en hoor dat ze enorm geniet. Haar zacht gekreun en gehijg brengt me altijd naar die ene dimensie waar ik eigenlijk altijd zou willen zijn en me abrupt losrukt uit dit lelijke leven en bestaan. Ik ben me trouwens bewust van enige tegenstrijdigheid als ik zeg dat het zalig is…

M’n buurvrouw is trouwens een echte hoer! Wanneer ik haar zie voorbijlopen in de gang van het appartementje waar ik nu woon en verlegen knik met m’n hoofd om haar een goedendag te wensen, hoor ik in gedachten hoe ze elke nacht wild en luid tekeer gaat terwijl ik ’s avonds in m’n bedje naar het plafond staar. De eerste keer dacht ik dat er iemand met een hamer bezig was en een vrouw folterde. Al snel werd het geschreeuw echter duidelijk het gegil van een genietende vrouw. Hoewel ze dan herhaaldelijk roept in een vreemde taal die ik zelfs niet kan plaatsen, weet ik gewoon wat ze dan zegt: ‘Meer, meer!’. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze schreeuwt: ‘Nog, nog!’, maar dat komt op hetzelfde neer, denk ik…

Ik hoop trouwens dat ze voorbehoedsmiddelen gebruikt want zelfs indien haar partner met losse flodders zou schieten of een condoom volspuit, moet het dan toch meermaals prijs zijn. Ze doen het immers zo vaak dat de kans op een ‘ongelukje’ zeer groot is! Ik denk dat zij op een paar weken meer seks hebben dan de gemiddelde vlaming op een jaar en nee, deze keer overdrijf ik (uitzonderlijk) NIET…

Bovendien ben ik ervan overtuigd dat m’n buurvrouw het zo dikwijls doet, dat er geen sprake meer kan zijn van passie. Enkel lichamelijk genot telt dan, maar wie ben ik om daar commentaar op te hebben. Zolang ze het graag en veilig doet, mag ze van mij doen wat ze wil natuurlijk. Ik zal haar zowieso altijd begroeten, ook al vind ik haar een slet! En u?

Adil Fraihi

Blauwe vissen

Tags

MS - blauwe vissen - multiple sclerose

 

Ik doe het eigenlijk niet vaak, maar vorige nacht sliep ik niet genoeg. Daarom neem ik vandaag  een dutje. Geen lange en diepe slaap, maar een moment waarin ik kan recupereren en zelfs bezinnen. Het is eigenlijk een reisje of vlucht naar een onbekende bestemming ver weg van hier. Mijn drug waaraan ik me dus niet dikwijls wil geven  want het is best verslavend…

Wanneer ik mijn hoofd op het zachte kussen leg nadat ik eerst het dekbed over m’n uitgestrekte lichaam schuif, duurt het niet lang voor ik begin na te denken over hetgeen ik deze morgen deed, zei en meemaakte. M’n oogleden worden dan heel zwaar  en voor ik het echt besef, maak ik een droevige tocht naar een duistere maar rustige plek waar ik om één of andere reden alleen blauwe vissen zie…

Het zijn geen grote zeedieren zoals haaien, dolfijnen of walvissen. Nee, ze zijn amper zo groot als mijn handpalm. Bovendien lijken het karakterloze wezentjes die gewoon wat rondzwemmen en af en toe happen naar kleinere visjes, maar dat zie ik niet echt. Ik vermoed dan dat ze aan het eten zijn of zo. Aan de andere kant zou het ook kunnen dat het spastische trekken zijn of zo, iets waar ze geen controle over hebben. Het zou me trouwens verbazen dat ze een eigen wil hebben of simpelweg een beslissing kunnen nemen…

Omdat ik steeds trager praat, stap, denk en handel, valt het me ook nu pas laat op dat één van de vissen enorm op me lijkt. Meer nog, ik ben dat beestje dat heel dom voor zich staart, af en toe wat hapjes neemt en zo vermoedelijk bijt in andere, kleinere en onzichtbare visjes, en zich laat drijven door stroming die ik niet controleer of zelfs zie. Ik ben dus wezenloos, gevoelloos en leeg…

Bezweet word ik ineens wakker en kijk nog wat naar het witte plafond. Ik beloof mezelf voortaan op te letten wat ik doe, niet meer met me te laten sollen en mezelf terug wat leven in te blazen. M’n zinloze leven is immers meer dan een aquarium waarin ik moet zwemmen in troebel water. Dat bewijst dit droevig dutje of dat denk ik tenminste toch. En u?

Adil Fraihi

DCIM100MEDIA

Obsessieve tongzoen en meer…

Tags

MS - tonzoen - seks - morgen

 

Ik lig nog in mijn bed wanneer ik hoor dat er iemand aan de voordeur staat. Hoewel ik niet echt meer slaap maar m’n ogen toch gesloten hou om meer te kunnen genieten van de roes waarin ik me bevind, lukt het me om meteen op te staan. Nee, eigenlijk spring ik zenuwachtig recht omdat ik weet en voel dat zij het is en ik wil haar niet laten wachten…

Niet alleen is het ongetwijfeld koud buiten en regent het misschien wel, maar wil ik haar gewoon zien. Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven dat ik haar te lang zou laten wachten om haar vervolgens zomaar te laten gaan zonder dat we samen hebben kunnen lachen, knuffelen en zelfs kussen. Ze doet immers m’n hart sneller slaan…

Wanneer ik haastig naar de deur huppel, struikel ik over een paar zwarte, hoge schoenen van me. Het zijn de blinkende Dr. Martens-veterlaarsjes die ik onlangs kocht en de vorige nacht snel uittrok voor ik ging slapen. Ik moest waarschijnlijk gedacht hebben dat het geen kwaad kon ze in de donkere hal te laten liggen. Wellicht was ik te moe en kon ik niet helder nadenken omdat ik snel in m’n nest wou kruipen. Er is nochtans plaats genoeg in de schoenenkast in diezelfde onverlichte gang…

Strompelend bereik ik de deur die ik vlug opentrek. Ik val trouwens niet, maar heb m’n grote teen best pijn gedaan. Ik denk eerst dat er bloed aan te pas komt of op z’n minst een serieuze rode plek die eerst blauw en dan paars zal worden. Maar later zal ik zien dat ik me heb vergist…

Ze staat met haar rug naar de deuropening en ik zie aanvankelijk enkel haar lange, grijze jas. Daaronder draagt ze een zwart rokje en donkere nylonkousen. De lange lederen laarzen die ze aanheeft, heb ik ooit nog voor haar gekocht. Ze staan haar beeldig en maken haar nog seksier. Ik kijk terug omhoog en zie de donkerblauwe muts die ze op heeft. Ik verwacht dan lange blonde haren te zien die op haar schouders rusten. Meteen zie ik echter dat ze naar de kapper is geweest en dat zeg ik ook: ‘Je haren zijn korter!’.  Maar ze antwoordt niet…

Alsof ik net iets verkeerd zei, draait ze zich immers ineens om, kijkt ze ernstig naar me, knikt boos en zet haar lange lijf met een grote stap binnen. Heel kort beveelt ze me dan de deur snel te sluiten. Ik bekijk haar met grote ogen en wil haar vragen wat er scheelt en waarom ze zo doet. Verder dan: ‘Wat…?’, kom ik echter niet….

Voor ik het echt besef, voel ik hoe ze erin slaagt om me naar achter te duwen. Ze maakt gebruik van m’n onoplettendheid en de verrassing om me steeds verder te duwen tot ik met  niet meer kan en ik met m’n rug tegen de muur sta. Ik vraag heel snel na elkaar wat er scheelt en smeek haar meer uitleg te geven: ‘Zeg dan toch wat ik verkeerd zei of deed!’. Ze zwijgt echter en ik zie haar ijzige blik en haar felblauwe ogen die gevoelloos naar me staren. Op geen enkel ogenblik knippert ze met haar ogen of toont ze eender welke emotie…

Haar gezicht komt dan steeds dichter bij de mijne. Ik verwacht een hevige en vooral pijnlijke kopstoot. Dat laat ik ook merken door mijn grimassen die me wellicht nog lelijker maken. Omdat ze dan haar tanden laat zien die ze tegen elkaar drukt, denk ik dat ze me gaat bijten of zo. Ik laat luidop weten dat ze me schrik aanjaagt en dat doe ik door in het Engels te verwijzen naar een plaats waarin ik zelfs niet geloof: ‘Hell!’…

Ze drukt m’n lichaam met haar lijf stevig tegen de muur. Ik kan niet bewegen en dan…geeft ze me een zoen. Haar zachte tong zoekt een weg tussen m’n lippen en rust op de mijne. Haar tong raakt de mijne dus aan maar staat niet volledig stil of zo. Ik heb geen idee hoelang we daar staan, ik vermoed dat het toch zeker een paar minuten moet geweest zijn. Wanneer ik uiteindelijk voel dat ze haar tong wegtrekt, maar onze lippen elkaar toch nog raken, vraag ik haar nogmaals waarom ze zo doet…

Op geen enkel ogenblik gaat ze wat meer naar achteren staan of zo en fluistert ze rustig: ‘Vanmorgen werd ik wakker met een bijzonder gevoel.’. Ik hoor hoe ze naar lucht hapt en ze gaat vervolgens door, zonder te bewegen. Enkel haar lippen gaan af en toe op en neer, maar zelfs dat valt eigenlijk best mee: ‘Je was weer m’n eerste gedachte vanmorgen, ik ben dus geobsedeerd door jou. Daarom wil ik nu in je kruipen.’…

Nog steeds weet ik niet waarom ze me dan het gevoel geeft dat ze daadwerkelijk in me zit. Op een gegeven moment vrees ik zelfs dat er een exorcist moet geroepen worden om haar uit te drijven. Vervolgens weet ik niet wat me bezielt en denk ik dat haar lange tongzoen me betoverd heeft want in een mum van tijd liggen we samen op de sofa, ze houdt haar benen wijd open en aait mijn korte haren terwijl ik haar bespeel met mijn mond en tong. Ze smaakt zalig en ik hoor hoe ze geniet…

Ik zit trouwens nooit in haar, simpelweg omdat zij nu in mij zit en ik het heerlijk vind haar bleke dijen te proeven vooraleer ik haar vochtige vagina en fijne klit kus. Bovendien is ze voortaan niet alleen altijd en overal in mijn gedachten, maar wil ik dat warm gevoel nooit kwijt. Het zou dan immers een vreselijke, trage dood betekenen waarbij ik mezelf nog meer pijn zou doen dan nu al het geval is…

Nooit deed ik zo’n melige uitspraken of schreef ik zo’n flauw verhaal. Na wat denkwerk, ben ik ervan overtuigd dat het door mijn rotte MS komt. Het kan natuurlijk ook zijn dat een combinatie van koffie, ijsthee en seks me gevoelig maakt. Bovendien vloek ik voortdurend. En u?

 

Adil Fraihi

 

 

 

 

Zwarte gaten

Tags

MS - Stephen Hawking

 

Het is raar en ik geraak er echt niet aan gewend. Meer nog, het is niet de bedoeling het ooit gewoon te worden. Ik maak me er dus druk in en dat is dan weer de juiste reactie, denk ik. Bovendien heb ik geen andere keuze dan m’n frustratie te uiten door woede…

Wanneer onder andere de bekende Stephen Hawking het had/heeft over ‘zwarte gaten’, dan gaat het niet over de leegtes in mijn denken, geheugen en kennis. Nee, mijn cognitieve stoornissen zijn zelfs ‘niets’ in vergelijking met het immense universum waarin ons bestaan trouwens minder dan nietig is en waarover hij het heeft. Toch betekent het veel voor me. Het is immers een gigantisch vacuüm dat me omringt en tegelijkertijd leegzuigt…

Die kleurloze, grijze en vale vlakten bezoek ik trouwens ook vaak wanneer ik slaap. Ik droom dan of dat hoop ik toch tenminste. Het zijn echter geen nachtmerries, maar oases van volledige rust en stilte die ik eigenlijk graag en vaak opzoek. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat ze diep in elk van ons terug te vinden zien. Ik ben dus geen eenzame reiziger of zo…

Stephen Hawking heeft het dus over iets heel anders, want hij zou het anders wel verkeerd hebben. Zwarte gaten liggen immers enorm laag en niet hoog boven ons in het oneindige heelal. Hij heeft in elk geval wel gelijk over het feit dat ze zwart zijn, hoewel dat in feite ook niet echt klopt want de ‘zwarte gaten’ hebben geen kleur, er is gewoon geen licht. De duisternis wordt gewoon ervaren als kleur…

Daarenboven zorgen de bizarre bezoeken ervoor dat ik steeds meer alleen wil zijn. Nochtans ben ik heel sociaal of was ik dat toch. Het lijkt nu echter zo lang geleden en ik heb zelfs het gevoel dat ik daarom alleen al een ander mens ben. Oh ja, dat ben ik nog wel, want ik weiger te geloven dat ik niet meer menselijk zou zijn. Integendeel, misschien ben ik wel té humaan en daarom te sensibel, zwak en zelfs teder…

Voor ik van een gestoorde neuropsychiater te horen kreeg dat ik een vieze ziekte had, namelijk multiple sclerose of MS, dacht ik trouwens aan de mogelijkheid een hersenziekte te hebben. Het was ofwel kanker in m’n kop ofwel ALS zoals Stephen Hawking. Ik denk meteen aan het ergste, maar de diagnose was dus een andere ‘sclerose’ dan Amyotrofische Laterale Sclerose waarmee hij (uitzonderlijk lang) leeft. Onze ziekte heeft toch een woordje gemeen…

In ieder geval heb ik hem best graag! Hij is dus meer dan welkom in mijn zwarte gaten met uitgestrekte vlakten en oorverdovende stiltes. Misschien laat hij z’n knappe verpleegster wel bij me en schenkt hij me een deel van zijn kennis of zo. Ik heb het immers nodig en ben er haast jaloers op. En u?

 

Adil Fraihi