Medicatie tussen haar benen

Soms vertelt ze me hele rare dingen waarnaar ik zelfs niet vroeg of waarvoor geen aanleiding was. Toch luister ik dan naar haar omdat haar ogen passie verraden en laat dat nu net het belangrijkste zijn in mijn pietluttig leven: hartstocht, gedrevenheid en vuur! Ik weet dus telkens waarom ze me boeit. Ook wanneer ze overdrijft…

We slapen vannacht in één bed en daarom alleen al kan er niet echt gepraat worden over rusten. Niet dat we zodanig veel standjes uitproberen dat er geen sprake meer kan zijn van ‘vrijen’ omdat de aandacht bijna uitsluitend gaat naar techniek en acrobatie. Nee, zonder al teveel moeite te moeten doen – ik blijf fan van de basismissionarishouding, hoewel ik me vaak en graag waag aan een standje waarbij zij eigenlijk al het werk doet – ben ik er haast zeker van dat ik enorm veel calorieën kwijtspeel. Nogal logisch dat daarbij lichaamssappen worden uitgewisseld die echt meer dan aangenaam zijn. Meer nog, haar vaginaal vocht zou als peperduur parfum of crème moeten verkocht worden…

Bij de seksuele opwinding waar ik dan voor zorg, scheidt ook haar lichaam een kleurloos goedje uit dat onder meer een penetratie gemakkelijker maakt. Het bestaat onder meer uit water en…PYRIDINE!!!!!!!!! Elke dag slik ik 3 capsules 4-aminoPYRIDINE. Dus zonder dat ik het wist, versterkte ik bij orale seks de hele tijd m’n lichaam dat te maken heeft met multiple sclerose. Ik ben dus niet alleen blij maar ben er zeker van dat m’n arts het ook is hoewel hij het nooit zei. En u?

Adil Fraihi

Ook in mijn hoofd zijn anderen de hel

Derden bepalen maar al te vaak mijn leven en geluk. Ik wil het niet en zal me er ook waarschijnlijk nooit bij neerleggen, maar toch is het zo. Dat is in ieder geval toch mijn realiteit. Het is die lelijke werkelijkheid waaraan ik haast dagelijks moet toegeven en dan heb ik het zelfs niet over die rotte MS van me. Mensen zijn immers veel erger dan een aandoening of zoals Sartre ooit zei/schreef: l’enfer, c’est les autres. De man had meer dan gelijk…

Ik weet dat ik veel en vaak klaag, zaag, zeur en mopper, maar deze keer is het meer dan terecht. Als slachtoffer van andermans tirannie kan ik immers niets doen en sta ik bijna letterlijk met m’n rug tegen de muur terwijl ik moet aanzien hoe onheil een plaats zoekt, afdwingt en ook krijgt in mijn pietluttig en extreem zielig leven. Iedereen heeft wel eens een slecht moment, maar echt, mijn hele leven lijkt wel een slechte droom. Meer nog, als er een hel zou zijn – een plaats die volgens mij en véél geleerde wetenschappers, niet kan bestaan tenzij onder de benaming die Sarte gebruikt – zit die in de nachtmerries in m’n hoofd en liggen alleen daar de blauwdrukken voor een onaangename plaats elders…

Lezers en volgers van mijn korte verhalen, blogs, columns en opmerkingen vragen echter meer uitleg. Hoewel ik dat eigenlijk niet hoef te geven, doe ik het toch in de hoop dat het oplucht of zo. Ik ben er zelfs vrij zeker van dat het in zekere zin de enorme last op m’n schouders lichter zal maken. Een gekwelde geest moet immers openbaar gemaakt worden alvorens het kan genezen…

Ouders van een vriendinnetje van me hebben onlangs besloten dat ik hun blonde, blauwogige dochter niet meer kan en mag zien, spreken, kussen en ‘liefhebben’. Ze beschouwen me immers als een ‘persona non grata’ die omwille van z’n exotische naam en afkomst, geen plaats verdient in hun blanke en bekrompen maatschappij. Niet alleen kennen ze me zelfs niet, vinden ze het niet belangrijk dat ik in hetzelfde dorpje ben geboren en opgegroeid als hen, maar hebben ze er blijkbaar geen enkel benul van dat het ondertussen 2015 is! Je zou denken dat zo’n achterlijke gedachte dan niet meer zou bestaan…

Trouwens, Jean-Paul Sartre kreeg ooit de Nobelprijs voor literatuur. Hij weigerde die in ontvangst te nemen. Het beste dat ik ooit (in het Frans) las van hem was ‘Les jeux sont faits’. Ik vond het zalig! Bijna zo zalig als die heerlijke plaats tussen de dijen van die lekkere dochter van die twee ouderwetse onmensen en geloof me, met haar vrij ik in zowat elke taal. Boosheid is energie, denk ik dan. En u?

Adil Fraihi