Bevestigende borsten

Ik weet nog steeds niet waarom ik het deed en wat me bezielde, maar ik heb er zeker geen spijt van dat het gebeurd is of zo. Integendeel zelfs, ik ben eerder blij want nu heb ik een mooie herinnering die ik misschien wel m’n hele leven zal mogen koesteren. Toch is het raar dat ik ineens aan die stoere twintiger dacht…

Het gebeurt allemaal wanneer ik samen m’n liefje op een zwarte, lederen sofa zit in haar huis, een grote villa op een vijftigtal kilometer ten noorden van het dorpje waar ik woon. Wanneer ik naar haar rijd zie ik telkens een wijde, uitgestrekte en eindeloze vlakte en weet ik dat ik weer in het bekende poldergebied ben aan de grens met Nederland. Heel stil hoor ik ver weg in mijn hoofd de stem van Jacques Brel die ‘le pays plat’ zingt. Het is eigenlijk een mix van dat liedje en ‘Dutch mountains’ van The Nits. Ik hoor soms…euhm…eigenaardige dingen in mijn hoofd…

Ze ziet er die dag uit als verboden vrucht dat luidop smeekt om erin te bijten. Voortdurend geeft ze me immers kleine kusjes op m’n mond, kijkt ze verleidelijk diep in m’n ogen en zegt ze af en toe zelfs vlakaf en zonder enige schroom dat ze me wil voelen en dat ze er zeker van is dat ik het ook wil: ‘hier en nu’, fluistert ze dan in m’n rechteroor en ze blaast er daarbij zachtjes in vooraleer ze verleidelijk in mijn oorlel bijt…

En dan zie ik ineens hoe haar fijne gezicht verandert. Steeds meer lijkt ze ineens op een blonde jongen die ik nog ken van m’n puberjaren waarin ik nog twijfelde aan m’n seksuele geaardheid! Ik knipper enkele keren met mijn ogen omdat ik ze niet meer geloof. Daarom knijp ik in haar borstjes. Hoewel ik aanvankelijk enkel op zoek was naar een bevestiging van haar vrouwelijkheid, zie en hoor ik dat dit haar ontzettend opwind…

Nadat ze verbazend snel haar jeans- en onderbroek uitspeelt, klemt ze mijn hoofd tussen haar twee handen en gaat ze languit op haar rug liggen. Ze duwt m’n gezicht tussen haar benen. Daar zoekt mijn tong zowat de gevoeligste plek die ze heeft waardoor haar fel gehijg laat horen dat ik goed bezig ben. Twijfel over het geslacht van diegene waarmee ik dan vrij valt dan meteen volledig weg! Wat eerst bijzonder vreemd was, wordt dus eerder leuk.

Plots stopt ze met kreunen en lijkt het wel of haar lichaam een enorme elektrische stoot krijgt. De stroom die op haar wordt losgelaten, zoekt via haar lichaam een weg naar een plek waar het uiteindelijk met een diepe zucht zal rusten. Nadat ze haar hoogtepunt bereikt, kijk ik nog even naar haar linkerbeen dat nog even trilt en kus ik vervolgens haar tepeltjes. Ik zuig er zelfs wat aan…

Wanneer ik haar lippen zoek en vind, glijd ik volledig in haar. Terwijl ik eerst langzaam en dan steeds sneller heen en weer schuif, kijkt ze voortdurend in m’n ogen. Ze zoekt met haar blik de mijne en zal steeds oogcontact houden, ook wanneer ze zegt dat ze wil dat ik in haar klaarkom. Haar stem klinkt alsof ze net honderd meter spurtte wanneer ze nogmaals zegt: ‘Ik wil dat je in mij komt.’. Het zijn woorden die voor m’n climax zorgen…

Ik heb echter geen tijd  om naast haar te gaan liggen en wat na te genieten. In de verte hoor ik immers enkele kinderen en het geluid van remmende fietsen die uiteindelijk bruusk tegen de gevel worden geparkeerd. ‘Is het al zo laat?’, roep ik nog. Ik weet dan immers dat haar kinderen terug zijn van school en dat ik moet ophoepelen… 

Als een dief in de nacht sluip ik stilletjes naar m’n wagen en rij ik terug naar m’n huisje. Zonder broek weliswaar, want die vergat ik daar. Ik denk dat haar man of kinderen ze gevonden hebben want ik heb haar nooit meer gehoord of gezien. En u?

 

Adil Fraihi

Fout hoofd

Iedereen doet wel eens iets waar hij of zij spijt van krijgt of heeft. Vaak worden die dingen vergeven en soms zelfs vergeten, maar het is voor de meesten pas echt een probleem als je die fouten en vergissingen blijft doen. Het besef dat je dan verkeerd bezig bent, geldt dan trouwens niet als excuus. Integendeel zelfs, het is eerder een argument om het voortaan niet meer of op z’n minst toch anders te doen…

Zo weet en besef ik maar al te goed dat ik me niet mag laten verleiden door sensuele blikken van beeldmooie meisjes om er uiteindelijk mee in bed te belanden. De slechte ervaringen met vooral blonde, oneerlijke en zelfs ronduit gemene vrouwen, leerden me immers dat het niet goed is voor m’n mentale gezondheid en dat is dan weer onlosmakelijk verbonden aan mijn lichamelijke conditie en omgekeerd en…

Omdat ik een domme jongen ben, doe ik het toch telkens weer. Ook wanneer ik voor de spiegel sta in de badkamer, naar mezelf kijk, m’n hoofd heen en weer schud en mezelf, waarschijnlijk veel te luid,  aanmaan om te stoppen met het volgen van mijn geslachtsdeel in plaats van mijn hersenen. Maar dat duurt dan weer niet lang genoeg, want ik hoef dan maar een tekstberichtje te ontvangen van een knappe vriendin of telefoontje van een ex om wéér domme dingen te zeggen en te doen. Ik heb dus blijkbaar niet veel nodig om te ‘hervallen’…

Ik zoek bovendien het gevaar vaak zelf op en ik weet het, het wordt mijn dood maar als je er niet meer bent, doet het er eigenlijk niet meer toe op welke manier je dat hebt gedaan of vergis ik me? Daarom kies ik er misschien voor om het op een lekkere manier te doen. Daarenboven zal niemand het me kwalijk nemen. Iedereen zal me dus toch toelaten dezelfde fouten te blijven maken…

Om molariserend af te sluiten raad ik mezelf dus aan door te gaan met mijn leven zoals ik het eigenlijk al lang doe. Voortaan schud ik m’n hoofd niet meer heen en weer wanneer ik voor de spiegel sta, maar eerder op en neer. En u?

 

 

Adil Fraihi

 

Bijzonder huwelijk

Ik heb alleen rare vrienden en dat is eigenlijk logisch. Bizarre mensen zoals ondergetekende, passen nu eenmaal enkel bij…euhm…andere uitzonderlijke mensen, niet? Bovendien zou het leven wel heel saai zijn zonder figuren waar iets aan scheelt. Toch mag ik zeggen dat de persoon die ik gisteren ontmoette, wel enorm vreemd is…

Wanneer ik naar mijn wagen wil stappen die ik de avond voorheen aan de andere kant van de straat parkeerde, kijk ik eerst goed links en dan rechts om de weg over te steken. Omdat ik niets zie aankomen, wil ik het donkergrijze asfalt op en hoor ineens een wagen bruusk remmen. Met piepende banden, stopt de auto net voor mijn linkerbeen. Ik kijk nog snel geschrokken naar de grond en zie zelfs wat rook vanonder de wagen komen…

Ik blijf als een metalen nagel in een houten plank, even stijf stilstaan en kijk hoe de bestuurder van de zware, zwarte terreinwagen uit z’n wagen springt, iets roept dat ik niet versta en vervolgens naar mij stapt. Het is een stoere twintiger met bakkebaarden, draagt een vuil hemdje dat openstaat en heeft iets in zijn mond. Pas als hij dichterbij komt, zie ik dat het een tandenstoker is…

Ik besef veel te laat dat ik niet meer kan weglopen. Hij komt immers steeds dichterbij en stopt pas als ik zijn adem ruik en helderblauwe ogen zie. ‘Sorry makker!’ zegt hij dan heel luid, ‘ik reed waarschijnlijk weer veel te snel en kon nog maar net op tijd stoppen! Maar ik maak het goed, don’t worry!’, voegt hij eraan toe in een Engels dat zelfs mijn Arabische tante beter zou kunnen uitspreken…

Nadat ik hem vertel dat ik het echt niet erg vind en lieg dat het iedereen wel kan overkomen, gaat hij iets verder van me staan en gebaart hij met een hoofdknik dat ik hem moet volgen. ‘We gaan samen iets drinken, ik trakteer!’, beveelt hij me. Ik probeer nog te zeggen dat dat helemaal niet hoeft, maar dat wil hij niet horen of weten: ‘Tut tut tut, ik betaal je een drankje!’, commandeert hij dan…

Nog steeds weet ik niet waarom ik uiteindelijk zeg hem te volgen met mijn auto. Ik moet trouwens de hele tijd m’n best doen om hem niet uit het oog te verliezen omdat hij te snel rijdt. Op het kerkpleintje in het centrum van het dorp waar ik woon, gaat hij op een parkeerplaats staan. Ik parkeer m’n auto naast de zijne, stap uit en zie hoe hij haastig naar een cafeetje loopt op enkele meters van onze auto’s…

Eens we binnen zijn, neemt hij plaats op een barkruk aan de toog en zegt me hetzelfde te doen. Hij bestelt een pilsje, ik een ijsthee. Vervolgens kijk ik wat verlegen en ongemakkelijk voor me terwijl ik af en toe een slokje neem. De jongeman stelt zich dan pas voor. Hij heet Mark en woont op enkele kilometers van me…

Zonder te iets te moeten vragen, begint hij dan vanalles te vertellen over zijn familie, zijn gecastreerde kater, de kinderen van zijn buren en zijn alternatieve levensstijl. En dan kom ik door een uitspraak van hem te weten dat hij voortaan de meest vreemde, aparte en bizarre persoon is die ik ooit al ontmoette. Mark vertelt me immers dat hij getrouwd is met een hoer: ‘Een echte!’.

‘Je mag dat niet zeggen over je vrouw, Mark.’, zeg ik dan haast betuttelend, ‘je moet haar toch op z’n minst ooit graag gezien hebben, je bent er verdorie toch mee getrouwd.’. Tot mijn verbazing schudt hij dan enkele keren met z’n hoofd en legt dan uit: ‘Neenee, je snapt het echt niet. Ik ben met een hoer getrouwd omdat het me teveel kostte!! Nu ga ik immers gratis met haar naar bed!’. Ik ben nog steeds geshoqueerd. En u?

Adil Fraihi

Neerslachtige Descartes

Ik ben me er niet alleen ten volle van bewust, maar begrijp ook dat het voortaan anders moet. Toch twijfel ik nog hoe ik dat moet doen. Aan de ene kant is het dus goed dat ik weet dat ik veel te weinig doe, maar moet ik nog veel te lang denken over wat ik dan juist meer moet doen en op welke manier en zo. Maar ik denk en dus ben ik en da’s toch al iets, vind ik…

Bovendien heb ik mezelf altijd gezien als een dieselmotor die eerst moet warm draaien alvorens uiteindelijk te presteren. Probleem is gewoon dat ik pas in vorm begin te geraken als anderen reeds de aankomst hebben bereikt. Ik ben dus niets meer dan een ‘looser’, maar je kan enkel spreken van verliezers als er ook winnaars zijn en omgekeerd. Daarom heb ik een plaats in de maatschappij die gerechtvaardigd is. Ik ben dus een leuke mens want ik denk én mijn aanwezigheid heeft dus ook zin, denk ik…

Omdat ik toch streef naar verandering (ik zou zo een wandelend reclamebord kunnen zijn voor N-VA.), ben ik vandaag toch wat gaan werken aan mijn modeproject: een modeshow in de grootste en meest bekende danstempel van het land: Carré in Willebroek. Rondbellen en –mailen over modellen, mooie kleren, fotoshoots en catwalks, je wordt er moe van, echt…

De datum staat al vast en ik heb een beeldmooie presentatrice (zowat de bekendste van Vlaanderen), (geklede) modellen en ontwerpers! Alle ingrediënten dus om me bezig te houden én ervoor te gaan zodat ik niet te lang hoef stil te staan bij mijn persoonlijk zwart gat dat nu waarschijnlijk achter me ligt, maar het is er nog, dat weet ik wel. Ik heb bovendien helemaal geen zin om daar terug in te glijden en opgeslorpt te worden. Het zou deze keer gewoon m’n dood betekenen…

Hoewel ik veel liever de dood zou ingejaagd worden door een blonde schone, weet ik dat de kans dat dit ooit zal gebeuren bijzonder klein is. Ik leg me bijgevolg neer bij de duisternis die me ongetwijfeld ooit weer zal omringen en uiteindelijk zal doodknijpen! Geen twijfel mogelijk dus, ik word zwaarmoedig, droevig en somber of is het eerder zielig en meelijwekkend?

Trouwens, Descartes draait zich nu waarschijnlijk om in z’n graf. Hij schreef immers ooit ‘ik denk, dus ik ben’, niet ‘ik denk dus ik was’!!! Weer een reden om me door dit rotte leven te wringen en sleuren ipv te kiezen voor een korte dood/pijn want ik denk (nog). En u?

Adil Fraihi

Zinvolle uitslag

Hoewel ik deze zomer weer luidop snakte naar frisse temperaturen, merk ik weer dat mijn lichaam dit herfstweer toch niet zo leuk vindt. Meer nog, nu verlang ik weer naar het zalige weer dat we hadden in augustus. Zei ik trouwens al dat ik echt nooit tevreden ben? Of toch niet snel of zo…

 

Zo was het eigenlijk ook vrij fris toen ik m’n zoontje verwekte. Ik ga niet verklappen waar ik dat deed, maar ik weet nog heel goed dat het buiten was. Tot op heden weet ik echter niet waarom ik toen een speciaal gevoel kreeg. Het was het idee dat ik mijn sperma niet ineens zinloos in iemand spoot. Het was dus raar, maar ik ben niet bijgelovig en lette er verder niet op. Ik genoot nog wel lang na, dat weet ik ook nog…

 

Ongeveer zeven jaar later stond er naast mij een ongelooflijk mooie jongen die een memorabele uitspraak deed waarvan ik nog steeds beef en tril. Ik spoot me toen dagelijks in met één of ander synthetisch eiwit dat m’n ziekteproces zou moeten vertragen. M’n zoontje bekeek vanop een afstand de injectienaald en vroeg me dan waarom ik dat juist deed en dan vooral waarom ik mezelf elke dag pijn deed…

 

Ik zal hem dan voor het eerst zeggen en proberen uitleggen dat ik een vieze ziekte heb. ‘Het heet MS, jongen!’, zei ik met een heldere stem die in geen geval deed vermoeden dat ik best geëmotioneerd was door z’n vraag. En dan kwam zijn reactie die eigenlijk best logisch was: ‘Waarom heb je dat, papa?’…

 

Nadat ik hem vertelde dat ik helemaal niet wist waarom en even stilstond bij de gedachte dat gelijk welke ziekte zinloos is, zei hij iets waarop ik niets te zeggen had. Het was een opmerking die ik nooit zal vergeten: ‘Wel, papa, op een dag werd ik wakker en ik had uitslag onder één van mijn oksels. Ik weet ook niet waarom ik dat zo ineens kreeg.’. Zonder het wellicht echt te beseffen, liet m’n zoontje dus weten dat ziek zijn geen enkele zin heeft.  Pas op, een ziekte zelf heeft ongetwijfeld wel zin in de evolutie, maar niet de keuze van de ziekte, noch de persoon die het krijgt. Een ziek leven heeft dus zoals een gezonde gewoon geen zin…

 

Hoewel ik m’n zoontje ontzettend graag zie en heb, trek ik het trouwens door naar zowat alles en dus gans het leven dat niet alleen absurd is maar gewoon geen zin heeft. Ook de drang om ons voort te planten en het hemelse gevoel dat we daarbij krijgen is dus eigenlijk volledig zinloos. Maar ik blijf er wel in geloven en geef er zelfs vaak aan toe. En u?

 

 

 

Adil Fraihi

Kritisch ijlen

Om één of andere reden voel ik me al een paar dagen slecht. Hoewel m’n gemoed er zeker onder te lijden heeft, is het puur lichamelijk en niet mentaal of zo. Eerst dacht ik dat ik weer te fel was bij m’n kinesiste en daarom een soort lijfstraf kreeg, maar ik heb eerder last van een grieperig gevoel. Als man én ms-patient, sterf ik nu dus…

Het is zelfs zo erg dat ik niet in staat ben om m’n zoontje te gaan halen die in het verre Waals-Brabant woont. Hij woont in een mooie, groene en bosrijke omgeving aan het Zoniënwoud dat door achterlijke mensen als ‘buitenland’ zou moeten beschouwd worden. Ik noem het echter een prachtig stukje aan de taalgrens van België, niet meer en zeker niet minder…

Ik heb het trouwens over een harde kern nationalisten die liever gebarentaal spreken aan een Vlaams loket zoals in Menen maar…euhm…als het aan diezelfde mensen zou liggen, spraken ze daar nu toch Duits? Ik overdrijf graag om een punt te maken en iets duidelijk te stellen, ik weet het…

Omdat ik mensen graag help, zou ik trouwens willen voorstellen om eender welke taal overal in te ruilen voor de enige universele en dat is die van het lichaam. We moeten verdorie gewoon wat menselijker omgaan met elkaar door middel van simpele vriendschappelijke aanrakingen, knuffels, kussen (al dan niet met tong) en wilde vrijpartijen! Zou dat onze maatschappij en zelfs de hele wereld immers niet aangenamer maken? Maatschappijkritisch denken door het geven van antwoorden die herleid kunnen worden tot iets waarin iedereen zich kan terugvinden, namelijk seks. Ik zou als linkse populist dus een eigen partij moeten oprichten want ik denk dat ik de oplossing ken en heb op ALLE problemen. Maar ik ijl ongetwijfeld. En u?

 

Adil Fraihi

Sabrina kwelt

Mijn vrouwelijke karaktertrekken zijn geen geheim voor me. Ik worstel eigenlijk al sinds mijn puberjaren met de gedachte dat er een vrouw in mijn hoofd schuilt. Soms dwingt ze me dingen te zeggen en zelfs te doen. Vandaag was het weer zover. Ik werd verplicht online schoenen te kopen omdat ze modern is en niet naar een winkel wil. Haar naam is trouwens Sabrina. ‘Hete’ Sabrina voor de vrienden…

 

Het zal niemand verbazen dat deze lelijke heks pikzwart haar heeft. Bovendien heeft Sabrina een reusachtige pukkel op haar neus of is het een wrat? Een aantrekkelijke, blonde dame met groene ogen, veel humor, stevige borstjes en een strak kontje, gunt de natuur me natuurlijk niet. Niet in het echt en zelfs niet denkbeeldig. MS was blijkbaar niet genoeg want de godheid waarin ik weiger te geloven, gaf me er ook een lelijk mormel bij. Naast me in bed was te makkelijk en dus werd het maar in mijn hoofd…

 

Wanneer ik met een mooi meisje aan het praten ben, is ze meestal stil. Ik zie of hoor haar dan nooit. Het gebeurt dan ook wel vrij vaak dat ik haar gewoon vergeet wanneer ik iemand leer kennen, een afspraakje maak, er weer op los flirt of zelfs aan het zoenen ben. Toch zou ik beter moeten weten want ze doet het altijd opnieuw en telkens schrik ik me rot alsof het een complete verrassing is. Als ik in bed beland met iemand en na het voorspel mijn ding wil doen, springt ze immers ineens tevoorschijn en gaat ze voor me staan. Ze lacht dan luidkeels en toont haar rotte voortanden…

 

Misschien ben ik daarom meer gaan houden van het zalige spel vóór de daad: de lange kussen, de handen die elkaars lijf verkennen, betasten, voelen en erin knijpen, en  m’n vingers die een vochtige vagina binnenglippen om haar te bespelen als een violist die een deuntje speelt op een Stradivarius. Het gekreun wordt echter altijd onderbroken door het gegil en gelach van Sabrina. Ik trek mijn hand dan abrupt naar achteren waardoor het spel dus wordt gebroken en mijn sekspartner vaak (terecht) boos reageert…

 

Ik kocht trouwens een paar stevige herenschoenen, gewoon om Sabrina te pesten. Ik ga ze vaak aandoen en hoop er veel mee te kunnen wandelen. Bij elke stap die ik dan zet zal ik me inbeelden dat ik over haar loop. Het is dus mijn manier om me te wreken. Mijn slecht seksleven is immers haar schuld. En dat van jullie?

 

Adil Fraihi

Vloekende kuiten

Ik neem afscheid van haar met een knuffel, zoen op de mond en een klein tikje op haar schouder. Daarop stapt ze uit de wagen en flaneert ze als een mannequin sierlijk en zelfverzekerd terug naar haar wagen. Ik blijf kijken tot ze in haar auto stapt. Nee, ik staar eerder en dan vloek ik…

 

Haar strakke kontje, fijne taille en slanke lichaam, modieuze schoenen en keurige jurkjes zullen nooit meer zijn dan een aangename herinnering. Nochtans begint de ontmoeting goed. Nadat ze naar me toe loopt en haar lach steeds luider klinkt, doet ze het immers weer: zachtjes knijpt ze in m’n billen, met twee handen, alsof ze schrik heeft dat ze gaan lopen…

 

Ze geeft me dan opnieuw een leuk gevoel door me het idee te geven dat ik dan toch nog aantrekkelijk moet zijn of zo. In ieder geval kan ik toch niet zo afstotelijk zijn want een mooi meisje vindt m’n achterwerk immers leuk. Dat toont ze trouwens niet alleen, maar ze zegt het er deze keer ook bij:’Wat zie je er toch weer lekker uit!’. In geen geval voelt het aan als een ongepaste seksistische opmerking en handeling. Integendeel zelfs, ik ben min of meer blij zoiets te mogen horen maar dat komt ongetwijfeld door het gebrek aan zelfvertrouwen dat ik heb…

 

We gaan samen iets drinken op een terrasje met zicht op de Schelde. We zien en horen niet alleen het rustgevende water en de groene oevers maar worden af en toe ook afgeleid door de motoren van de bootjes die voorbij varen. Het is echter te fris om zelf zo’n ding te huren of zo en daarom blijft het bij het bewonderen van de mooie streek waarin ik woon. Bovendien is het niet echt een hartelijk of uitbundig gesprek, zodat ik echt kan genieten van de zingende vogeltjes, enkele lawaaierige eendjes en kleine golfjes van een rustige rivier…

 

Regelmatig kijk ik naar haar mooie benen. Het zijn eigenlijk vooral haar kuiten die m’n aandacht trekken. Ik kijk er trouwens niet geregeld naar, maar eigenlijk constant. Op een gegeven ogenblik word mijn aandacht volledig door dat mooie lichaamsdeel opgeslorpt. Nadat ik er mezelf op betrap in de ban te zijn van haar zachte kuiten en er geregeld in eentje knijp, besluit ik dat ze eigenlijk te vergelijken zijn met mollige borstjes. Er is echter wel één groot verschil: iedereen mag ze zien…

 

Even droom ik weg en zie ik op het terras alle meisjes en vooral oudere vrouwen ongegeneerd aan hun tafeltje zitten met lange sokken of broeken die hun kuiten bedekken, maar een ontbloot bovenlijf. Daardoor zie ik verschillende maten en soorten borsten: kleintjes, lange afzakkende, peervormige en grote opgezwollen tieten die er gewoon hangen of staan. Soms bewegen ze wat op en neer wanneer een dame met haar partner een hevig gesprek voert. Ik vloek dus. En u?

 

 

Adil Fraihi

Jarige hippie

Ik ben weer veel te lang wakker en heb dus weinig geslapen. De uitzonderlijke warmte heeft er gelukkig niets mee te maken want dat zou een slechte invloed hebben op mijn gemoed en dat is niet zo. Nee, ik heb er zelfs zin in vandaag…

Deze morgen begon ik al vroeg met het lezen en verzenden van mails, betalen van ‘ergerlijke’ facturen zoals water en elektriciteit en het versturen van enkele sms’en. Eén van die tekstberichtjes was bestemd voor m’n broer die vandaag verjaart. Hij wordt oud, ik ga er geen getal bij zetten. Daarom schrijf ik het voluit en in hoofdletters, gewoon om hem te pesten: VIERENVEERTIG jaar…

Toen ik enkele dagen geleden m’n antieke autoradio aanzette, hoorde ik trouwens iemand die me aan hem deed denken. Het was John Lennon, de vermoorde gitarist/zanger/liedjesschrijver, vredesactivist en zowat de bekendste hippie. Mensen die m’n broer vroeger hebben gekend, weten al genoeg als ik die naam vermeld, maar ik ga het toch eens proberen uitleggen voor alle anderen…

M’n broer was nochtans ooit een punker en speelde drums in het groepje waarin ik de zogenaamde zanger was. In die tijd droeg hij een groen legervestje, had lang haar en een rond brilletje. Hoewel de hele punkbeweging in de jaren zeventig ontstond als reactie tegen de hippies van de jaren zestig, combineerde mijn broer dus die twee tegengestelde stromingen en modetrends. Hij leek als twee druppels water op John Lennon! We lachten er vaak om, maar we wisten toen niet beter…

De politieke achtergrond van zowel punkers als hippies heeft immers meer raakpunten dan tegenstrijdigheden. Op seksueel vlak waren punkers dan weer veel minder actief dan de langharige hippies. Ik ben dan natuurlijk weer een uitzondering op zowat alle regels. En u?

 

 

Adil Fraihi

Gebroken ijsthee

Ik vraag me allang niet meer af waarom vreemde mensen me een goed gevoel geven. Het gebeurt immers wel vaker. Tijdens m’n verblijf in de bergen van Torremanzanas, verwachtte ik echter verrast te worden door een Spanjaard, niet door een Nederlander…

Hij zag er eigenlijk best gevaarlijk uit toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij ziet er immers uit als een zware jongen: ongeschoren, onverzorgd, zwaarlijvig en een petje op z’n hoofd met daarop een zonnebril. Niet alleen het uiterlijk van een lid van een motorbende dus maar ook nog een een manier van spreken dat op z’n minst assertief en frank kan genoemd worden.

Een Vlaamse komiek , Alex Agnew, beschrijft het in één van z’n sketches met een Nederlander die ergens op bezoek gaat en een kopje koffie aangeboden krijgt. Wanneer de biker/motard me vroeg wat ik wou drinken en ik antwoordde dat ik gewoon een glaasje water wou, zei hij echter: “Wil je echt geen ijsthee? Het is ook zonder zuiker en het blijft hier nooit lang staan dus je ñoet geen schrik hebben dat het bedorven is of zo.”. Ik aanvaardde het goedje meteen ook al wou ik eigenlijk gewoon water…

Nadat ik het huisje waarin hij leeft rustig bekijk en aan de muur enkele stickers en foto’s zie met het logo van Harley Davidson, draait hij ineens naar me en vraagt hij me iets waardoor hij me even op m’n benen deed trillen. Met een simpele vraag werd hij ineens iemand waarvoor ik diep buig en dus enorm veel respect voor heb.

Terwijl hij de grijze kruk bekijkt die ik gebruik kijkt hij in m’n ogen en vraagt hij luid: “Is het al lang geleden dat je je been gebroken hebt?”

Ik legde hem met plezier uit dat ik niets brak, maar MS heb. Hij zag dus niet dat ik een ernstige ziekte heb met een vieze handicap. Respect dus…

 

 

Adil Fraihi