Adil Fraihi

~ Schrijven met humor (en MS)

Adil Fraihi

Maandelijks Archief: november 2016

Ik schaam me dood…

23 woensdag nov 2016

Posted by Adil F. in Uncategorized

≈ Een reactie plaatsen

Tags

MS - schamen - water - Knesset - shampoo - douche - fouille

Het gebeurt zelden dat ik iets doe waarvoor ik me achteraf geneer. Deze morgen doe ik nochtans iets waardoor ik in de grond zou willen zakken van schaamte. Het is een confrontatie met m’n eigen achterlijkheid die op me inslaat als een kernraket die vanuit een vliegdekschip wordt afgevuurd en een groot gat in mijn schedel boort. Zo’n groot vaartuig vind je trouwens terug in de oceaan, de zee. Water dus. De gewelddadige en vooral absurde botsing met de overmacht van mijn domme handelingen vind ik ook terug in een omgeving die te maken heeft met water. De douche…

Ik sta vroeger op dan normaal en blijf daarom eerst wat onder de lakens liggen terwijl ik naar het plafond staar. Zonder echt te beseffen wat ik doe, schuif ik m’n lakens opzij en sta ik ineens op.  Strompelend bereik ik de badkamer waar ik voor de spiegel ga staan. Het valt me meteen op dat ik zeer dringend naar een kapper moet, maar misschien toch beter eerst zelf m’n neusharen knip. Als tentakels van een octopus die zich verbergt in een donkere grot op de bodem van de zee, zie ik hoe ze eruit willen. Zoals altijd open ik mijn mond bij het knippen van die kleine haartjes. Ik weet niet waarom maar doe het altijd…

Daarna trek ik m’n meest saaie ondergoed uit. Op het grijze boxershortje dat ik dan aanheb staat immers niks en in tegenstelling tot  de onderkleding  die ik normaal draag . Daarop kan je altijd wel iets vulgair, obsceen of schunnig lezen en zien. Het is mijn perverse fetisj. Vervolgens ga ik de douchecabine in, sluit de deur, draai de kraan open en was mijn haar. Dat doe ik in twee stappen. De eerste keer spuit ik eerst (te)veel shampoo in de palm van mijn linkerhand. Dat strijk ik erdoor en als een bezetene ga ik snel met mijn vingers over en weer. Ik spoel het vrij snel weg om terug (te)veel shampoo in mijn hand en in mijn haren te gooien. Deze keer laat ik het wel intrekken…

Ondertussen – en nu komt het moment van pure waanzin – voel ik in mijn mond, op mijn tong, een haartje.  Ik probeer het weg te blazen. Aanvankelijk doe ik dat door kort te blazen. Eigenlijk zijn het korte spuugjes zonder speeksel dan, je kent het wel! Ik voel echter dat het me niet lukt. Het haartje in mijn mond voelt aan alsof er een lange kabel in mijn mond steekt. Alles lijkt nu eenmaal groter als je het met je tong voelt…

Zonder nadenken en puur instinctief, duw ik dan mijn wijsvinger tegen mijn duim en ga ik er mijn mond in om het weg te trekken. Ik proef voor het eerst in mijn miserabele leven hoe zeep smaakt en ik kan je verzekeren dat de producenten ervan in geen enkel geval de bedoeling hebben het smakelijk te maken. Integendeel zelfs, ik denk dat ze mensen willen afraden het op te eten of te drinken door er zo’n slechte smaak aan te geven…

Iedereen zou zoiets echter doen, denk ik dan. Het lijkt me zelfs menselijk. Zo doet het me denken aan iets gelijkaardig dat ik ooit meemaakte toen ik de Knesset bezocht. Dat is het Israëlisch parlement dat best streng wordt bewaakt. Het is dan ook geen verrassing dat ik er door een metaaldetector moest. Ik had natuurlijk geen verboden wapens bij en het ijzeren spul gaf geen alarmerend signaal of zo.  Wel had ik de hele tijd een plastic flesje vast. Het was immers warm en af en toe had ik een goede slok water nodig. Wandelen deed ik er veel en van die stomme MS was nog geen sprake. Nee, ik ben verkeerd.  Ik had enkele maanden voordien al een eerste opstoot door die MS, maar ik had daar verder geen last van…

Hoewel het apparaat dus geen melding maakte van verboden voorwerpen op m’n lichaam,  vroeg een strenge agent of hij me mocht fouilleren. Hij gebaarde me m’n benen en armen te spreiden.  Op het moment dat hij dat vroeg was ik net aan het drinken, maar stopte ik meteen om te doen wat hij me verplichtte.  Jullie raden het al, ik draaide het geopende flesje waardoor ik het water op de grond goot. ‘Sorry!’, was al wat ik nog kon zeggen…

Dus zo’n domme dingen zorgen wat mij betreft op geen enkele manier voor schaamte. Ik schaam me gewoon zelden. Het zijn gewoon onbenullige zaken die iedereen wel eens doet. Het incident van deze morgen zorgt daar echter wel voor! Dat heeft dan weer te maken met de zoektocht naar de oorsprong van dat ene haartje in mijn mond. Niet alleen besef ik te snel waar het vandaan komt, maar schaam ik me daar dus voor.  En u?

 

Adil Fraihi

 

614982_4130701984450_1525065206_o

 

 

Slecht, slechter, slechtst

21 maandag nov 2016

Posted by Adil F. in Uncategorized

≈ Een reactie plaatsen

Tags

MS - EEG - Fampridine - Fampyra, staptest - 4-aminopyridine - slecht - pil

In telegramstijl:

07/11/2016: bevestiging akkoord gebruik Fampyra ipv 4-aminopyridine na positief resultaat en analyse van EEG (https://nl.wikipedia.org/wiki/Elektro-encefalografie ).

Begin afbouw 4-aminopyridine = gedurende één week dagelijks 2 pillen van 5mg ipv 3 = SLECHT

Volgende week: gedurende een week dagelijks één enkele pil = SLECHTER

De week erna geen enkele pil meer. Bezoek aan het nationaal MS-centrum in Melsbroek voor staptest (wordt een ramp zonder medicatie!!), bloeddruk opnemen, hartslag, lichaamstemperatuur,… = SLECHTST

Vermoedelijk vanaf 28/11/2016: gebruik Fampyra, dosis nog onbekend = hopelijk terug beter. En u?

 

Adil Fraihi

 

TOSHIBA - WIN_20150326_200933

Feitelijke emoties (Marceau vs Russell)

07 maandag nov 2016

Posted by Adil F. in Uncategorized

≈ Een reactie plaatsen

Tags

MS - Marcel Marceau - Bertrand Ruselle - Limoges - Parijs - mime - feiten - school -

Waarschuwing: dit is fictie…

‘Gevoel alleen telt niet!’, zegt de opgewonden mimespeler al huilend. Vaak is hij nochtans stil, ook wanneer hij een emotie uitdrukt op het podium bij een voorstelling. Hij raadt iedereen aan de feiten nooit uit het oog te verliezen en niets te laten bepalen of leiden door hetgeen enkel ons hart beweert. ‘Enkel waarheid door wijsheid en verstand telt.’, merkt hij tenslotte op terwijl hij een sigarettenpeuk met een draai van z’n rechtervoet uitdooft in de drukke lobby van het Théatre de l’Odéon. Z’n optreden in dit Parijse gebouw was trouwens een groot succes en hij kreeg achteraf een staande ovatie die maar bleef duren…

Als zoon van een joodse slager, is het trouwens niet evident op te groeien met de gedachten die hij heeft. Bovendien is het niet vanzelfsprekend ze duidelijk te maken als acteur of danser of wat je Marcel Marceau ook wil noemen. Doordat hij afgaat op feiten, is hij in tegenstelling tot zijn ouders immers atheïst. Waar hun ideeën over Hashem of Jahweh vandaan kwamen, begrijpt hij niet. De christelijke tegenhanger of islamitische Allah niet meer of minder. Er ontbreken immers heel wat feiten…

En dat legt hij het uit aan de hand van een voorbeeld waarin z’n twaalfjarige dochter Elisa een hoofdrol speelt. Deze kwam een tijdje terug van school met een taakje dat ze samen met één van haar ouders moest maken. De inhoud van de taak kent hij niet meer en doet er eigenlijk ook niet toe. Nadat het meisje er in ieder geval urenlang aan gewerkt had met haar moeder en in een mooi plastic kaftje had gestoken, bergde ze het op in haar bruine, lederen boekentasje. Ze kuste haar mama en ging vervolgens opgewekt maar moe naar haar kamer. Elisa was immers meer dan tevreden. Ze was ervan overtuigd dat haar juf het wel goed en mooi zou vinden. Bovendien was ze trots op haar mama waarmee ze nu wel een hechtere band leek te hebben omdat ze samen iets gemaakt hebben…

Wanneer ze de houten trap oploopt, stopt ze even en roept ze luid dat haar mama het werkje uit haar tas moest halen en er onderaan nog naam en handtekening op moet zetten. Ze hoort de stem van haar moeder iets bevestigend brullen en loopt dan door naar haar kamertje. Nadat ze een grijs slaapkleedje aantrekt, kruipt ze in bed. De teddybeer die ze als baby kreeg, drukt ze zoals altijd stevig tegen haar borst terwijl ze met haar wijsvinger een oortje van het pluchen ding streelt. Rare gewoonte maar zo valt ze ook nu weer in slaap…

De juf houdt haar gebalde vuisten in haar zij wanneer ze  voor haar lessenaar staat.  Woedend kijkt ze in Elisa’s ogen en schreeuwt ze: ‘weer je huiswerk niet gemaakt? Geen verrassing meer hé? Je bent een nietsnut en dat zal je altijd blijven!’.  Vanbinnen huilt Elisa wel en jankt ze zelfs maar op haar gezicht is niets te zien. Ijzig, kil en zonder enig teken van eender welke emotie, staart ze naar de juf die nu haar woede-uitbarsting wat kracht bijzet door wild met haar armen te zwaaien. Elisa luistert dan al heel lang niet meer naar wat de juf zegt….

Marcel (Marceau) zwijgt even, kijkt naar de verwonderde gezichten rond hem en gaat dan verder: ‘Elisa kreeg niet alleen een mondelinge aanmaning, maar moest het ook gaan uitleggen bij de directeur van het kleine schooltje in de buurt van Limoges. Hierdoor werd ze zelfs enkele dagen geschorst!! Volkomen onterecht zullen de meesten wel denken omdat het vrij duidelijk lijkt dat haar moeder vergat het kaftje met de taak terug in het boekentasje te steken, niet?’.  De bestuurder van de kleine onderwijsinstelling gaat echter af op de feiten, namelijk het herhaaldelijk vergeten indienen van huiswerk. Niet de eerste keer én een waarneembare werkelijkheid. Elisa kan immers niets voorleggen, geen taak, geen kaftje,…

‘Feiten staan vast, ze zijn onomstootbaar, het verhaal van mijn dochter is concreet uit te leggen. Haar moeder is dan immers al een hele tijd overleden. Ze werd in 1944 opgepakt toen de Gestapo ook mijn vader meenam. Ze kwamen beiden om in Auschwitz. Bovendien kreeg ze les van een onderwijzer, een man, geen juffrouw’, besluit Marcel Marceau. Hij zet z’n pet op en loopt door de drukke lobby naar de vestiaire net voor de uitgang met grote glazen deuren. Daar begroet hij iemand waar hij hooguit enkele minuten mee praat en loopt vervolgens verder. Het is de laatste keer dat iemand hem nog zag in het openbaar. In 2007 sterft hij gewoon in z’n bed in het Franse dorpje Cahors…

Hopelijk lezen enkele mensen dit kort verhaaltje van me. Meer nog, ik hoop uit de grond van mijn hart dat één bepaald en bijzondere persoon begrijpt wat ik wil zeggen. Anderen raad ik dan weer aan naar het filmpje te kijken waarin niemand minder dan Bertrand Russell iets zegt over feiten. En u?

https://www.youtube.com/watch?v=JtJmnDC0yMo

Adil fraihi

614982_4130701984450_1525065206_o

Abonneren

  • Berichten (RSS)
  • Reacties (RSS)

Archief

  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • januari 2020
  • november 2019
  • oktober 2019
  • mei 2019
  • december 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • april 2018
  • februari 2018
  • januari 2018
  • november 2017
  • september 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • november 2014
  • oktober 2014
  • september 2014
  • juli 2014
  • juni 2014
  • mei 2014
  • april 2014
  • maart 2014
  • december 2013
  • november 2013
  • oktober 2013
  • september 2013

Categorieën

  • Uncategorized

Meta

  • Registreren
  • Inloggen

Blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • Adil Fraihi
    • Doe mee met 1.820 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Adil Fraihi
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....