Ik weet dat er iets mis met me is. Ik weet het eigenlijk al lang. Het is dat hoofd van me waarin verschillende – soms tegenstrijdige – gedachten tegen elkaar botsen en leiden tot kleine ontploffingen die natuurlijk zeer groot aanvoelen. Vergelijkbaar met iets minuscuul in je mond dat bij aanraking door en met je tong reusachtig lijkt. Bovendien doet het pijn. Soms vurig en heet, dan weer ijskoud en kil. De ene keer brandmerkt het dus mijn hersenen om ze de volgende keer weer te bevriezen…
In mijn geval zie je het dan ook nog gedeeltelijk. Zo word ik af en toe wel eens onder een apparaat geschoven dat op basis van magnetische resonantie, beelden maakt van mijn hersenen. Daarop ziet zowel mijn neuroloog als ikzelf verschillende kleine littekens. Voor mij de oorzaak van vele lichamelijke mankementen. Mijn neuroloog ziet er dan weer iets meer in dan mij, maar die is slimmer. Dat denk en hoop ik dan toch tenminste…
Enkele weken geleden werden er opnieuw zo’n MRI-beelden van mijn hersenen gemaakt en eergisteren kreeg ik daar telefonisch eigenaardige resultaten van te horen. Het was trouwens de assistent van mijn ‘zenuwarts’ die me daarvoor belde. De neuroloog zag immers geen nieuwe letsels/littekentjes of scleroses (vandaar de naam multiple SCLEROSE). Als je weet dat ik me veel slechter voel dan de vorige keer dat er nog eens gekeken werd in die grijze massa van me, begrijp je ook wel meteen dat de uitslag dus best merkwaardig is. Weer tegenstrijd dus: een positief beeld met superslechte gevoelens én meet- en zichtbare lichamelijke achteruitgang! Mijn ziekte verandert. Een nieuwe behandeling en medicatie dringt zich op…
Maar er scheelt natuurlijk net iets meer met m’n hoofd dan bij de gemiddelde ms-patient. Adil zou Adil niet zijn als dat niet zo zou zijn, toch? Ik durf echt niet zeggen of ik autistisch ben (volgens mijn zus duidelijk wel!) of mijn mentale toestand een andere naam heeft. Al wat ik weet is dat mijn gedachten altijd te herleiden zijn tot geometrische figuren. Meer nog, in alles wat ik denk vind je een driehoek terug. Ik probeer het kort uit te leggen met een voorbeeld. Eigenlijk meer een meetkundige, driehoekige of triangulaire ervaring die ik vandaag had. Elke hoek of onderwerp krijgt een nummer, verbind de punten en je krijgt natuurlijk een driehoek…
Deze morgen komt een (bijzonder vreemde) vriendin van me voor een kort bezoekje. Ze zet een lekker kopje koffie voor me. Zelf moet ze niets hebben. Geen cafeïne voor haar want dat zou haar hart te snel doen slaan. Onaangekondigd begint ze na die mededeling luidkeels een gedicht voor te dragen dat ze ooit leerde van Alice Nahon (1). Ze herinnert zich nog enkele regels die ze als tiener op school leerde: ’t is goed in eigen hert te kijken, nog even voor het slapen gaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hert heb zeer gedaan’…
Eerst zeg ik haar dat ze een ‘rare’ is en dan vertel ik dat de dichteres waarschijnlijk wel een Sefardische achtergrond had hoewel ze in 1896 in Antwerpen werd geboren. Bij het horen van die naam moet ik immers meteen denken aan de synagoge Moshé (Moise) Nahon in Tanger (2) en daar liep ik in 2012 zowat dagelijks voorbij toen ik er op reis was. Meer nog, ik sta op verschillende foto’s die werden genomen toen ik net voor dat gebouw poseerde in het centrum van de Marokkaanse havenstad. Net voor de ingang van het joodse gebedshuis zag ik al eens de oude, maar stijlvolle rabbijn. Z’n netjes getrimde, grijze baard leerde me dat hij niet jong meer was. OUD dus, de (3) van de driehoek…
Nadat m’n vriendin vertrekt krijg ik immers een aangekondigd bezoek van 4 tieners. Het zijn vier leerlingen van de katholieke, middelbare school waar ikzelf ook ooit lessen volgde. Ze kregen de opdracht om iemand te ‘interviewen’ die een ernstige ziekte heeft. Ze kozen voor mij omdat ik voorzitter ben van een vereniging rond MS (MS-Corps vzw), én zelf multiple sclerose heb…
Op een gegeven moment zeg ik hen ook dat ik naar dezelfde school ging als hen zonder te vermelden dat het een traumatische ervaring was. Eén van de jongeren vraagt daarop welke leerkrachten ik me herinner. Omdat ik niet vertel dat ik hun namen en gezichten ergens verdring in een donker hoekje van mijn geheugen, zeg ik hem dat ik geen kan noemen omdat het zo lang geleden is. En dan verraadt hij hoe ze mij zien: ‘Ken je toevallig mevr x nog?’. Hij draait zijn gezicht naar de andere drie jongens en ik hoor hem zeggen dat zij ‘ook oud’ is (3) en ik haar daarom misschien nog wel zal kennen. ‘Ik ben dus oud?’, roep ik dan verontwaardigd. In koor antwoorden ze daarop: ‘Ja toch.’…
Die avond denk ik terug aan wat er ook nu weer voor zorgt dat er verschillende driehoeken door mijn hoofd vliegen. Ze razen voorbij m’n ogen wanneer ik ze sluit. Soms hechten de driehoeken zich aan elkaar zodat het pijnlijke prisma’s worden. Toch ben ik meer dan benieuwd naar ‘mijn’ volgende driehoek. Nog meer ben ik nieuwsgierig te lezen wat de 4 leerlingen hebben gemaakt van het interview want dat beloofden ze door te sturen. En u?
Adil Fraihi
Tanger, Marokko, oktober 2012
Adil voor de synagoge Moise Nahon met pet omdat je er anders niet binnen mag…
Adil Fraihi 