HEFTIG HEFTIG HEFTG HEFTIG HEFTIG
Op een andere manier kan je het optreden van Agnostic Front in De Casino niet omschrijven. Toch niet met één woord. Pas op, ik ben blij en zelfs enorm dankbaar – hierover straks meer want ik besef dat zo’n uitdrukking tegenwoordig gevoelig ligt – dat ik er was en bij kon zijn. Maar eerlijk, het is niet iets dat ik elk weekend zou kunnen doen. Zelfs maandelijks zou te uitputtend zijn…
Het begon eigenlijk vrij rustig. De twee groepen die op het voorprogramma stonden, speelden wel heel luide en stevige muziek, maar het was niet ‘heftig’. Nog niet want daar zorgde de headliner Agnostic Front voor. Gelukkig was ik, nee da’s fout, waren WIJ voorbereid…
De organisatoren én heel wat vrienden hadden me verteld en beloofd dat ze ervoor gingen zorgen dat ik wel een goed plaatsje zou krijgen. Het werd een plek helemaal rechts vooraan. Dus met mijn neus echt tegen het podium. Eerst was ik niet echt tevreden en had ik best schrik omdat het één van de meest gevaarlijke plaatsen is, dacht ik…
Wanneer Agnostic Front het podium op kwam, leek het wel alsof de hele concertzaal naar het podium werd gezogen. Mijn vrienden, enkele medewerkers van De Casino en zelfs enkele onbekenden, vormden spontaan een echte menselijke en ondoordringbare haag rondom m’n rolstoel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op sociale media al opriep om z’n buffer rond me te vormen maar had nooit verwacht dat dit er ineens zou zijn zonder concrete afspraken vooraf of zo. Vandaar het woord ‘spontaan’. Je kan het trouwens best vergelijken met de bekende Marginotlinie van de Fransen of de Atlantikwall van de Duitsers in de tweede wereldoorlog en nee, ik overdrijf nooit…
Iedereen zal ondertussen wel begrijpen waarom ik “dankbaar’ was en nog steeds ben. Regelmatig werd ik immers lichamelijk beschermd wanneer er getrokken en geduwd werd. Sommigen zouden dit zelfs dansen durven noemen. Wat stagediven dan wel voor hen is, weet ik niet. Ik kan zelfs zeggen dat er regelmatig iemand net boven mijn hoofd sprong. Altijd was er wel iemand die zo’n onbekende vliegende persoon wegduwde. Daarom ben ik dus dankbaar…
Dan het moment waarop de zanger aankondigde dat ze hun laatste nummer gingen spelen. Ergens was ik blij want ik had het niet alleen overleefd maar zag er bovendien naar uit de oordopjes uit te trekken. De oranje, kneedbare gehoorbeschermers worden door het lichaam als vreemd ervaren en ik was dat gevoel best wel beu…
Uit het niets zie ik in mijn ooghoeken aan de rechterkant iemand ineens verschijnen op het podium. Ik buk me een beetje, de persoon vliegt over me zonder dat hij – was achteraf gezien eerder een ‘zij’ – me raakt en belandt op de hoofden van een groepje mensen achter me. Net nadat ik bekijk hoe ze al lachend neerkomt en ik mijn hoofd terug naar het podium draai, voel ik een vuist. Een harde slag op mijn neus. Ik vloek me rot!! Een onbekende excuseert zich wel tienmaal en vraagt me of alles in orde is…
Ik besef dat mijn gevloek niet te horen is door de luide muziek en ben ervan overtuigd ben dat de slag niet met opzet was. Daarom doe ik teken dat alles ok is. Zowel mijn neus als bovenlip doen dan echter pijn, ik meen het. Hoewel ik geen bloedneus heb, ben ik er dan al zeker van dat het morgen nog meer pijn zal doen. En wat denk je? Vandaag is morgen en ik heb mijn neus nog nooit op mijn gezicht voelen staan zoals nu. Maar ook dit is hardcore-punk en overleef ik met een brede grijns op mijn gezicht…
Het was dus een enorm leuke avond die me even naar betere tijden in een ver verleden katapulteerde. Als puber was ik toen immers al op zoek naar mezelf. Daarbij kwam ik in opstand tegen de Marokkaanse cultuur die ik thuis kende en de Vlaemsche en zelfs katholieke die ik op school meekreeg. Zo kwam ik terecht in de subcultuur van punkers en skinheads (niet die racistische neonazi-debielen!). Hierover later wel een aparte blog of vlog…
Wat ik al kan zeggen is dat die periode in mijn leven drie belangrijke muziekgroepen/muzikanten en mensen kent: eerst en vooral zijn er natuurlijk The Stooges met hun frontman en wilde kat Iggy Pop. Dan zijn er de Engelse Sex Pistols (met de vuilgebekte Johnny Rotten, heroïne-verslaafde nihilist Sid Vicious en playboy Steve Jones) die mijn rebelsheid vormden en zelfs inspireerden. Tenslotte belandde ik in de harde en onstuimige wereld van Agnostic Front. Deze peetvaders van de New Yorkse hardcore-punk wou ik écht zien in De Casino in St-Niklaas. Ik had immers het gevoel dat het wel eens de laatste keer kon zijn. Bovendien wist ik op voorhand dat het niet zo evident zou zijn om erbij te zijn. Met rolstoel want ik zou zo lang niet kunnen rechtstaan enne…euhm…mijn subcultuur heet ‘moeilijk’, een ander concert zou te gemakkelijk zijn…
Behalve het goede gevoel, neem ik trouwens ook wat anders mee naar huis: Vinnie Stigma, spilfiguur en gekke gitarist van Agnostic Front kwam tijdens het optreden enkele keren voor me staan, zei dan telkens iets (onverstaanbaar wegens te luide muziek waarvoor hij zelf nota bene zorgde), droeg naar het schijnt één van hun beste liedjes aan me op (zelf niet gehoord omdat ik oordopjes in had en dan hoor je niet alles hoor!), gaf me een vuistje én een plectrum. Dat is nog beter dan een handtekening, vind ik. En u?
Adil Fraihi
Adil Fraihi 