Terug autochtoon (ik zèn van Beurrem)

Binnenkort verlaat ik het centrum van Bornem, de kleine gemeente waarin ik ben opgegroeid en dat zelf ook steeds groter en drukker wordt. De autochtonen van wat ooit een landelijk dorpje aan de Schelde was en waar ik mezelf dan ook bij reken omdat ik er simpelweg geboren en getogen ben, vinden dat echter niet zo leuk. Meer nog, bij elke verkeersopstopping of bouw van nieuw appartementenblok, kijken we bedroefd, schudden we ons hoofd en vervloeken we de bestuurders van deze gemeenschap. Dikwijls volledig onterecht natuurlijk…

Niet alleen blijft het voor sommigen grappig dat ik met mijn exotische origines het dan heb over ‘vreemdelingen’ die in m’n buurt komen wonen en afkomstig zijn uit verre plaatsen als Antwerpen, West-Vlaanderen en ook Nederland (het zit hier tegenwoordig vol van dat soort),…maar maak ik soms ook bewust en vrij brutaal opmerkingen over nieuwkomers in mijn gemeente wanneer ik merk dat er iets racistisch in de lucht hangt. Ik verklaar me nader…

Wanneer ik onlangs ging shoppen – iets dat ik nog heel weinig doe door oa die rotte ms van me – vroeg de verkoopster of ik geen klantenkaart wou. Omdat ik verzot ben op kortingen en meestal vlakaf gierig ben, knikte ik meteen overdreven bevestigend met m’n hoofd. Daarop nam ze uit een lade aan haar toonbank, een kaartje en een balpen. Vervolgens vroeg ze m’n naam…

‘U bent niet van hier, hoor ik!’, zei de dame met een uitgesproken Antwerps accent. Voor ik iets antwoordde, keek ik eerst nog eens naar haar, met een blauw motiefje, gekleurde nagels, haar permanent met haar, dat zo stijf leek alsof het in beton werd gegoten en haar mond, die eigenlijk te klein was voor al die spierwitte tanden die ongetwijfeld deel uitmaakten van een vals gebit. ‘Och jawel hoor, madammeke, ik ben hier zelfs geboren, maar ik hoor daarentegen dat u niet van hier bent!’, begin ik rustig om ongepast en onbeschoft te eindigen: ‘Het zit hier tegenwoordig vol mensen van ’t Stad (= Antwerpen) die zich niet willen aanpassen maar het lukt jou blijkbaar aardig!’. Ze glimlachte verlegen…

Ik ga trouwens verhuizen naar een nieuwe wijk op enkele tientallen meters van waar ik de man ben geworden die ik nu ben en waar ik dus ook woonde toen ik te horen kreeg dat ik MS heb. Het is een woonwijk die zelfs nog niet bestond toen ik er vroeger ravotte en dingen deed waarvan m’n ouders (gelukkig) niets wisten en wellicht nooit zullen weten. Echt verlaten deed het ik dus eigenlijk nooit in m’n hoofd. Ik ben dan ook blij terug te keren naar ‘mijn land’. Immers, ik zèn van Beurrem!! En u?

Adil Fraihi

Handen en voeten

Hoewel ze het niet kende of eerder had gevoeld, was ze meteen verkocht toen ik haar voetjes die bewuste avond de eerste keer eerst zachtjes streelde en kneedde om hen vervolgens te kussen. Ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij dan weer een absolute verrassing was haar ineens heerlijk te horen kreunen alsof ik in haar zat. Al schrijvend hoor ik in mijn hoofd nog steeds haar zwoele stem die schokte wanneer ze me bevestigend aanmaande door te gaan…

Die middag besluiten we nochtans elkaar pas terug te zien als het donker wordt. Soms lijkt het immers alsof ze nog in een periode leeft en woont waarin de meeste mensen gewoonweg niet weten hoe laat het is. Een afspraak met haar maak je dus op basis van licht, maaltijden en andere gebeurtenissen. Je kan haar dus op dat vlak best Middeleeuws noemen of zo…

Nadat ze me zegt dat ze na het avondeten met me naar een film wil zien, komt ze naast me zitten in de zetel. We praten eerst wat over de onkunde en onrechtvaardigheid van Europese leiders wat de aanpak en solidariteit met Griekenland betreft om uiteindelijk te concluderen dat alle leiders harteloos zijn. Ik weet het, het is wat kort door de bocht, maar zo is ze nu eenmaal. Haar mooie blik, blinkende oogjes en voortreffelijke humor, laten het toe dat ze af en toe wel eens iets zegt dat geen zin heeft of waarbij er verschillende stappen worden overgeslagen in een redenering die aanvankelijk wel te volgen was maar dan…

‘Vind je Griekse blondines mooi?’, fluistert ze een tweede keer in mijn linkeroor omdat ik haar de eerste keer niet goed kon verstaan of eigenlijk geschokt was door de onverwachte wending in en van ons gesprek. Bovendien weet ik dat zij weet dat ik een zwak heb voor blondines. ‘Alleen jij bent mooi!’, roep ik daarom vastberaden en veel te luid. Eerst lacht ze me uit door m’n melige antwoord om dan met haar tuitende lippen dichter bij die van mij te komen…

Het wordt echter geen snelle kus op de mond, maar een openbaring waarop ik helemaal niet voorbereid was. Meer nog, de vreemde maar bijzonder aangename onthulling doet de haartjes op m’n armen telkens weer rechtstaan als ik eraan denk…

Eerst geeft ze me heel kort en snel opeenvolgend enkele kusjes op m’n mond. Ze beveelt me m’n ogen open te houden en ik zie dat zij dat ook doet terwijl ze me nog steeds kust, heel even stopt, haar lieve, kleine tong over haar rode en uitnodigende lippen laat glijden en zegt dat ik zoet ben alvorens in haar onderlip te bijten en me terug te zoenen. Deze keer zoekt ze met haar tong de mijne. Ik voel hoe ze met één hand m’n rechterwang vasthoudt en met haar linkerhand – dus slechts met één hand!! – eerst over m’n borst naar beneden schuift en daar m’n broek opent. Zelfs Houdini zou het niet beter kunnen…

Het heeft geen zin er doekjes om te winden: ik heb een enorme erectie die ze meteen voelt en wel lijkt op een gloeiende metalen staaf die wel onmiddellijk moet afgekoeld worden Wanneer ze het uit m’n veel te smal geworden broekje wringt zegt ze zelfs vragend iets dat ongetwijfeld al in vele pornofilms hijgend en kreunend wordt gezegd, ‘zo hard?’…

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dan verwacht dat ze me oraal zal bevredigen, maar dat is dus niet zo. Nog steeds kijken we elkaar in de ogen wanneer ze me (weer zwoel) toefluistert dat ze wil dat ik in haar handje kom. Haar vraag zal beantwoord worden door mijn climax waarbij ik echt nog nooit zoveel liefdesvocht verloor! Haar hand hangt vol en er druipt wat op haar benen, de bleke huid en op de grond. We kijken er beiden naar en we moeten er zelfs mee lachen. Eigenlijk weet ik niet waarom. Ik kan alleen zeggen dat we ’s avonds wel goed en heel lekker gegeten hebben, maar van een film herinner ik me niets meer! En u?

Adil Fraihi