Me before you, film van Thea Sharrock

Tags

MS - Me before you - film - gehandicapten - humor - euthanasie

‘Een al te gemakzuchtige aanpak van een bijzonder delicate kwestie’, dat zou de film volgens gehandicaptenorganisaties zijn….

Deze gedachte prikkelt me wanneer ik net aan mijn dessert wil beginnen terwijl ik op de achtergrond het nieuws van 13u hoor. Traag eten doe ik nu eenmaal altijd en dat zal nooit veranderen. Ik kijk meteen op om te zien waarover het gaat. Het is de verfilming van de bestseller ‘Voor Jou’ van een zekere Jojo Moyes. Niet alleen ken ik deze auteur niet maar wil ik toch weten waarover het gaat omdat ik tijdens de reportage op de nationale omroep, het woord ‘euthanasie’ hoor vallen en laat dat nu net iets zijn dat me toch best interesseert. Het is immers iets waarover ik als MS-patient zelf al meermaals dacht en waarover ik nog steeds regelmatig filosofeer…

Na wat kort en oppervlakkig opzoekingwerk, leer ik dat Jojo Moyes een Engelse journaliste is die op een bepaald ogenblik besloot voltijds boeken te beginnen schrijven. Als ik het goed begrijp zouden het vooral – of zelfs uitsluitend – fictieve liefdesverhalen zijn. Ook daarom wordt ik nog meer geboeid door de film. Het gaat nu immers al over een heleboel dingen die m’n levenspad kruisen: schrijven, fictie, romantiek en…euthanasie.

Delicate kwesties zoals euthanasie herleiden tot meer aangename (en dus meer bespreekbare) thema’s, is iets dat me persoonlijk aanspreekt. Zelf probeer dat ook te doen. M’n persoonlijke blog ‘Schrijven met humor (en MS)’, is daar het bewijs van. Hoewel mijn schrijfsels vaak pornografisch en erotisch zijn en dus in geen geval geschikt zouden kunnen zijn voor Hollywood, wil ik deze film dus zien…

Bovendien heb ik soms nood aan ontspanning door gemakzucht. Meer nog, ik vind dat ik er als ‘gehandicapte’ verdorie zelfs recht op heb! Mag ik onze bekrompen maatschappij misschien eens laten zien dat ik nu eindelijk eens wat luiheid verdien? Komaan, naar een filmpje kijken over een verliefd meisje dat een rijke stinkerd wil overhalen nog niet te kiezen voor euthanasie daar ze eerst nog wat van hem wil genieten, moet toch kunnen? Er zijn toch andere plaatsen waar medische ethiek kan besproken worden dan in een cinema-zaal?

Ik ga nog beginnen geloven dat gehandicapten saaie mensen zijn die niet anders kunnen dan zagen en klagen. Welnu, ik ben een uitzondering en ben daar trots op! En u?

 

Adil Fraihi

 

Terug naar Amerika

Tags

Marokko - buur, MS - Kitir - Van Biesen - rasisme - Amerika -

Ik was het eigenlijk al vergeten, maar door het racistische incident onlangs in het parlement kwam alles terug. Toen ik gisterenavond in bed ging liggen, duurde het iets langer dan gewoonlijk om daadwerkelijk in slaap te vallen. Uitzonderlijk waren het niet mijn luidruchtige buren die kabaal maakten of zo. Nee, de film waarin de buurjongen me iets toeriep dat ik aanvankelijk niet begreep, hield me deze keer wakker. Ik zag het altijd opnieuw wanneer ik op m’n te dure matras naar het plafond staarde. De storende echo stopte niet: ‘Ga terug naar Amerika, vuile Amerikaan! Ga terug naar Amerika!’…

Het blonde jongetje was hooguit zes of zeven en ik een jaartje ouder. Zijn oervlaamse ouders waren niet echt sympathiek maar begroetten m’n ouders steeds beleefd. Tenslotte waren ze mekaars overburen en beide partijen waren daarom alleen al altijd correct tegen elkaar. Leuke gesprekken over het weer , school of werk hoorden daar niet bij. Dat was echter voor niemand een probleem. Vreedzame coëxistentie, heet dat dan…

Hoewel onze ouders niet echt praatten, speelde ik dus wel regelmatig met hem. Als kind viel me al vrij snel op dat hij ‘speciaal’ was. Hij zei niet veel en deed ook niet echt veel. Vaak gebruikte hij als excuus dat hij het dan niet mocht van z’n ouders. Maar wij, de andere speelkameraadjes en ikzelf, wisten echter dat hij dan minder durfde door een gebrek aan zelfvertrouwen of omdat hij simpelweg iets dommer was. Bovendien was hij ook niet zo lenig en sportief en waren er nog andere gebreken. Wanneer we hem plots iets vroegen of als hij gewoon zenuwachtig was om gelijk welke andere reden, stotterde hij namelijk een beetje…

Spelende kinderen maken wel eens ruzie. Dat hoort nu eenmaal tot het proces waarbij kennis wordt opgedaan door amusement. Ik weet dus niet meer wat we juist aan het doen waren toen hij het zei. Wel kan ik me nog precies herinneren waar het was, namelijk op de stoep net voor het huis waar ik woonde. Niet ongewoon in een periode en tijdperk waarin kinderen na schooltijd nog buitenkwamen. We hadden allebei trouwens een korte broek aan, dat weet ik ook nog goed…

Ineens zei hij dus dat ik naar een plaats of zelfs land moet dat ik zelfs niet ken en waarvan ik een niet zo nette inwoner van zou zijn. Zijn opmerking bracht me dus in de war. Zo dacht ik lang dat de burgers van dat land misschien wel allemaal in bed plasten of zo. Daarom riep ik eerst tegen hem dat ik zoiets al jaaaaren niet meer deed! Een hele tijd later leerde ik echter dat zijn ‘achterlijkheid’ versterkt werd door een simpele opvoeding van zijn meer dan eenvoudige ouders. Noem ze wat mij betreft boers of lomp…

Hij had dus ergens gehoord – ik vermoed thuis – dat ik een Marokkaanse achtergrond had/heb. Omdat hij het waarschijnlijk niet kende of op z’n minst vergeten was, dacht hij dus dat het Amerika was. Moraal van het verhaal: het parlementslid Luc Van Biesen zei tegen Kitir dat ze terug moet naar Marokko. Ik weet nu echter dat hij bedoelde dat ze terug naar Amerika moet!! En u?

 

Adil Fraihi

 

 

 

 

Pornografische put

Tags

MS - geluk - prnografisch - put - glas zonnebloem

Mensen denken vaak dat ik niets anders te bieden heb dan plezier in bed. Ik zou dus liefde herleiden tot de daad. Daarbij heb ik de reputatie (terecht of niet, daar vel ik hier en nu geen oordeel over) dit op een haast pornografische manier te doen. Ik geef toe, ik vrij graag en slaag zelfs mea culpa hoewel ik me daar eigenlijk toch niet voor hoef te schamen of me schulig te voelen. Dat is immers iets voor katholieken…

Tijdens een veel te lange duistere en zwarte periode in mijn leven dacht ik uit woede zelfs dat deze wereld mijn liefde niet verdient of waard is. Maar enkele mensen sleurden me uit die ellendige en uitzichtloze put. Ik heb dus weer véél liefde te geven en dat wil ik zelfs aantonen door enkele foto’s…

Bovendien geef ik het overschot aan liefde en genegenheid in m’n teder hartje niet enkel aan mensen. Zo ben ik al een tijdje bezig met het kweken en verzorgen van enkele zonnebloemen. Ik heb ze nooit echt geteld, maar ik schat een vijftiental. Eén bloempje krijgt iets meer aandacht dan de anderen en dat komt omdat het door een korte zomerstorm dreigde te sterven. Het werd omver geblazen en lag voor de helft op de grond of zo. M’n vriendin knipte het los van z’n stengel en stak het in een cola-glas, gevuld met water. Op instagram en Facebook noemde ik het voortaan mijn ‘happiness in a cup’…

Mijn ‘geluk in een glas’ doet haar naam nu alle eer aan, niet?

Zoals jullie allemaal kunnen zien groeit deze zonnebloem steeds verder en wordt het alsmaar groter. Mijn liefde en geluk kan dus vastgelegd worden op foto’s. En u?

 

Adil Fraihi