Ik stel vast dat ik me voortaan wellicht altijd eenzaam zal voelen. Ook wanneer er iemand naast me in bed zou liggen of een menigte luidruchtige kinderen me mateloos zou ergeren door hun lawaaierige uiting van storend puberaal gedrag of zo. Het besef van de zinloosheid van mijn nietig bestaan, sluipt dus geluidloos maar krachtig en zelfdestructief in mijn gedachten. De ruïnes van het verwoeste Aleppo zijn dus ook tussen mijn twee oren terug te vinden…
Daarom probeer ik nu de pijn van deze nacht weg te spoelen met (te) hete koffie. Ik vergeet maar al te graag wat ik enkele uren geleden in bed voelde maar het lukt me niet. Terwijl ik af en toe m’n lippen aan het zwarte goedje zet en slurp, denk ik er voortdurend aan. Al jankend passeerde ik immers in wat gelovigen het voorgeborchte van de hel zouden noemen. Het duurde bovendien veel langer dan gelijkaardige incidenten in het verleden…
Het begon met een opmerking van een vriendin van me. Ze maakte zonder het te beseffen duidelijk dat onze vriendschap niet meer kan bestaan. Het abrupte einde werd bovendien nog pijnlijker toen ze bevestigde dat ze de impact van haar denken en handelen zelfs niet begreep. Het verdriet dat hierdoor bij me ontstond zou ik in principe op één of andere manier na een tijdje wel kunnen verwerken. Tijd vernietigt per slot van rekening alles, maar deze keer verliep het spijtig genoeg net iets anders. Helemaal anders eigenlijk…
De mentale onrust moest immers onmiddellijk en totaal onverwacht plaats maken voor helse, knagende, wringende, neuropathische pijnen. Ik schreeuwde het letterlijk uit en vervloekte daarbij alles en iedereen. Meer nog, ik riep ook mezelf verwensingen toe en had er een wapen naast me gelegen, dan had ik er gebruik van gemaakt en mezelf ongetwijfeld vermoord! Echt, ik haatte m’n rotlijf en dat doe ik nu eigenlijk nog een beetje hoewel ik tegelijkertijd begrijp dat hetzelfde lichaam me al meerdere keren enorm liet genieten…
Hopelijk heb ik door m’n luide gejank en geroep, mijn nieuwe buren niet gestoord. Ze zijn immers zalig. Ik ben enorm blij dat het Vredegerecht ervoor heeft gezorgd dat het marginale koppel dat me vroeger wakker hield, uit huis werd gezet. De Belgische magistratuur en rechtspraak is dus NIET wereldvreemd! En u?
Adil Fraihi
