Homo sapiens non urinat in ventum, maar ik ben een uitzondering en ik weet dat. Bovendien moet ik zelfs zeggen dat het niet de eerste keer is dat het gebeurt, wat dan ook weer bevestigt dat ik GEEN ezel ben want die stoten zich toch geen twee keer aan dezelfde steen hé? Mijn oren zijn trouwens niet lang genoeg en een kennis van me die ik liever niet te vaak tegen het lijf loop omdat hij een enorme macho is, zou dan weer zeggen dat hij ‘een ander en véél langer lichaamsdeel heeft’. Mijn kennissenkring telt behalve heel leuke, verstandige, mooie en zelfs buitengewoon sexy mensen, ook afschuwelijke eikels. Ook dat weet ik…
Op een zondag met m’n vriendinnetje naar een reportage kijken over homo erectus en homo sapiens, maakt van de saaiste dag van de week – en ja, dat is dé reden waarom katholieken deze dag ooit kozen als ‘hoogdag’ – een meer dan leuke en memorabele gebeurtenis. Niet alleen leer ik totaal onverwacht vanalles bij over de evolutie van de mens, de verschillende oermensen, enz., maar hoor ik haar telkens rare geluiden voortbrengen wanneer ze zo’n aapachtige ziet. Pas als ik er een opmerking over maak en vrees dat ze zich heeft verslikt, zegt ze me dat ze de taal van de homo sapiens spreekt. Daar is ze in ieder geval toch van overtuigd…
Wanneer ik er na lang aandringen in slaag om haar te doen stoppen met oergeluiden te maken en dit eigenlijk teveel moeite kost omdat haar gebaren me daarbij steeds weer in de lach doen schieten, kijkt ze stil en aandachtig verder. Omdat ik echter voel, weet en verwacht dat ze haar onnozelheden nog niet volledig heeft gestaakt, kijk ik verder naar tv en draai ik daarbij af en toe bruusk m’n hoofd naar haar. Dat doe ik telkens ik denk dat ze commentaar gaat geven op iets dat getoond wordt tijdens de meer dan interessante documentaire…
M’n vermoedens zijn terecht en m’n verwachtingen komen uit! Ineens knijpt ze immers met haar linkerhand in m’ rechterbeen, net iets boven de knie en maant ze me aan verder te kijken: ‘Kijk, kijk, dat is in Calais!’. Terwijl ik de beelden bekijk van enkele kliffen en een oceaan, besef ik plots dat ze onmogelijk kan zien waar het gefilmd is. Het zou eender waar kunnen zijn en het ergste is dat ze zelf nog nooit in Calais is geweest. Dat zegt ze me wanneer ik haar vraag of ze het herkent omdat ze er ooit was…
Alsof de naam ‘Calais’ zou afstammen van de pre-historische tijd, gebiedt ze me met een strenge stem te luisteren naar het groepje mensachtigen die het telkens hebben over ‘kallé’. ‘Hoor je het?’, roept ze enthousiast alsof ze ziet hoe het wiel net wordt uitgevonden, ‘Ze spraken toen al over ‘Kallé, kallé, dat is Calais. Het waren dus eigenlijk de eerste vluchtelingen’!! Ik zwaai ontmoedigend heen en weer met m’n hoofd terwijl ik besef, erken en zelfs luidop toegeef dat m’n liefje ongetwijfeld de grootste kletskous is die ik ken…
Die avond zitten we trouwens samen in haar klein autootje wanneer ik haar vraag te stoppen omdat ik dringend moet plassen en het echt niet lang meer kan houden. Ze stopt aan een tankstation aan de rand van de snelweg waarop we rijden. Ik stap snel uit, haal m’n plasser uit m’n broek en merk dat ik net op tijd ben met de lozing van het goudgele vocht. Niet alleen regent het een beetje, maar is er ook hevige wind die me er bij het wildplassen aan doet denken dat ik geen homo sapiens ben. Ik geloof nochtans in de evolutie van de mens. En u?
Adil Fraihi
