Het begint eigenlijk wanneer ze me vraagt vanwaar ik ben want ze vindt m’n naam toch maar raar klinken. Ik vertel haar dat ik geboren ben in Bornem, er ook ben opgegroeid en er nog steeds woon. Meer nog, zeg ik haar, ‘als het aan mij ligt, sterf ik er ook’. Op geen enkel moment toon ik emotie, want ik voel de bui eigenlijk dan al hangen…
Ze blijft erbij dat ik een rare naam heb en dat herhaalt ze zelfs een paar keer. Daarom antwoord ik dat m’n beide ouders Marokkaans zijn en voor ik m’n zin kan uitspreken zegt ze: ‘want je spreekt toch al goed Nederlands!’. Weet zij veel dat ik er bijna zeker van ben dat ik het véél beter kan dan haar…
Terwijl ze me verder een pedicure geeft, moet ik diep vanbinnen de hele tijd lachen. Ze zit immers niet alleen aan het allerlaagste punt van mijn lijf maar ik doe bovendien iets dat me dan echt moeite kost, maar het rebelse in me overstijgt dan toch ook weer elke inspanning. Ik laat immers een scheet. Stiekem hoop ik dat het stinkt en ze het echt hatelijk vindt. Mateloos zelfs. En u?
Adil Fraihi
#/media/File:Optokinetic_nystagmus.gif){kind=link}