#Daily racism

Tags

racisme - ms - pedicure - scheet - adil

Het begint eigenlijk wanneer ze me vraagt vanwaar ik ben want ze vindt m’n naam toch maar raar klinken. Ik vertel haar dat ik geboren ben in Bornem, er ook ben opgegroeid en er nog steeds woon. Meer nog, zeg ik haar, ‘als het aan mij ligt, sterf ik er ook’. Op geen enkel moment toon ik emotie, want ik voel de bui eigenlijk dan al hangen…

Ze blijft erbij dat ik een rare naam heb en dat herhaalt ze zelfs een paar keer. Daarom antwoord ik dat m’n beide ouders Marokkaans zijn en voor ik m’n zin kan uitspreken zegt ze: ‘want je spreekt toch al goed Nederlands!’. Weet zij veel dat ik er bijna zeker van ben dat ik het véél beter kan dan haar…

Terwijl ze me verder een pedicure geeft, moet ik diep vanbinnen de hele tijd lachen. Ze zit immers niet alleen aan het allerlaagste punt van mijn lijf maar ik doe bovendien iets dat me dan echt moeite kost, maar het rebelse in me overstijgt dan toch ook weer elke inspanning. Ik laat immers een scheet. Stiekem hoop ik dat het stinkt en ze het echt hatelijk vindt. Mateloos zelfs. En u?

Adil Fraihi

Dag 25, (26/03/2015)

Fotoblog omdat het m’n laatste dag is in Melsbroek én omdat ik lang haar heb én omdat ik daarom best blij ben én omdat ik verliefd ben én omdat ik straks naar huis ga én omdat ik toch tevreden ben over de revalidatie én omdat ik dik ben geworden én omdat ik voor de verandering eens gek wil doen én omdat ik dat waarschijnlijk ben… En u?

Dag 24, (25/03/2015)

Ik hoop dat deze keer mooie liedjes wel lang duren. Dit concert maakt me immers gek, op een positieve manier dan. Het is een fantastische mix van virtuozen op viool, piano en elektrische gitaren die soms een voortreffelijke en hemelse opera-stem begeleiden en dan weer een leuke rauwe garagepunker met stoppelbaard ondersteunen…

Niet alleen maakt ze me blij door me voortdurend te verrassen zonder me te doen schrikken, maar geniet ik echt wanneer de revalidatiearts me zegt dat ik vrijdag naar huis mag. Ik voel me immers een stuk beter en recupereer voldoende en zo. Wel moet ik in mijn thuissituatie en -omgeving proberen verder te zetten en te onderhouden wat ik nu (al) heb bereikt. Ik ben echter zelf benieuwd naar de manier waarop ik dit praktisch zal aanpakken en/of dit überhaupt mogelijk is. Misschien moet ik in oktober of november nog maar eens een opname plannen…

Het zal iedereen dan ook niet verbazen dat ik nu reeds iedereen wil bedanken die me op gelijk welke manier dan ook steunde. Daarbij denk ik helemaal niet aan het gedrocht dat ik daarnet in de brede hal zag lopen. Ik heb het dan over iemand die ik in 2012 leerde kennen tijdens een lange en pijnlijke hospitalisatie in dit revalidatiecentrum….

Tegelijkertijd besef ik ook dat ik toen te maken had met een serieuze depressie. Daardoor vind ik iedereen die te maken heeft met die slechte periode, enorm lelijk. In geen geval wil ik negatief doen want daarvoor is deze opname veel te positief verlopen. Afsluiten doe ik dus met deze wijze woorden van G. C. Lichtenberg: ‘In ieder mens is iets van alle mensen’. Ik moet er niet lang over nadenken en knik telkens bevestigend als ik het hoor of lees. En u?

Adil Fraihi

Dag 23, (24/03/2015)

Hoewel ik vandaag al heel vroeg naar de fitness-zaal moet (09u10!!!!!!) en dit zowel pijnlijk als vermoeiend is, gebruik ik vandaag geen elektrische scooter. Zelfs m’n plooibare wandelstok vouw ik haast nooit open. Nochtans heb ik veel meer gestapt dan de laatste weken bijeen en ik neem echt geen verboden pepmiddelen of zo…

Wanneer ik moeizaam wakker word, m’n tanden poets en me wat proper en toonbaar maak, ga ik moeizaam naar de kelder waar een hometrainer me staat op te wachten. Ik trap m’n spieren wat los en kijk daarbij steeds voor me tot er een jong meisjes binnenstapt. Ze moet amper 25 jaar oud zijn, heeft lang bruin haar en ziet er niet speciaal uit hoewel ze toch een verwarde indruk wekt. Het is echter niet zo erg dat het m’n aandacht lang trekt…

Terwijl ik verder fiets aan een vrij hoog tempo, zie ik dat ze aan een fitness-toestel gaat zitten waarbij ze haar benen moet uitstrekken en dan weer optrekken om terug…enzovoort. Ze wil dus duidelijk aan haar conditie en spierkracht werken. Niets ongewoon dus…

Een vijftal minuutjes later – ik trap nog goed, snel en soepel door, maar put me niet uit – kijk ik terug naar haar en zie ik iets dat ik eerst niet voor mogelijk acht. Daarom knipper ik met m’n ogen en staar ik vol ongeloof naar haar want het is dan echt moeilijk m’n eigen ogen te geloven. Ze is immers in slaap gevallen! Alles wat ik dacht te weten over lichaamstraining klopt ineens niet meer…

Eigenlijk is er best veel gebeurd vandaag, maar kan en wil ik niet alles vertellen. Wat ik wel zeker weet en nog wil zeggen is dat ik m’n liefje vandaag een berichtje stuur waarin ik haar wil duidelijk maken dat ik haar echt enorm mis. Ik moet haar écht wel graag zien want ik herhaal het een tiental keer: ‘ik mis je, ik mis je, ik mis je, ik mis je, ik mis je, ik mis je, ik mis je, ik mis je, ik mis je en oh ja, ik mis je!’. Zei ik al dat ik vroeger zoveel straffen geschreven heb dat 10 keer voor mij echt ‘peanuts’ is? Ik was nochtans niet meer dan een ‘sloeber’! En u?

Adil Fraihi

Dag 22, (23/03/2015)

Vandaag probeer ik iets uit dat me zou moeten helpen om beter te stappen. Het is een voetopheffer, een orthopedische prothese waardoor ik beter zou moeten stappen en minder struikelen. Deze kan in m’n schoen gedragen worden en onder m’n niet al te wijde broeken. Opvallen doet het dus niet, maar…

Ik weet eerlijk gezegd niet van welke voet ik het meeste last heb, waar ik het meest krachtverlies heb en of ik zo’n ding dan wel links of rechts moet dragen. De kinesiste geeft me een logische oplossing wanneer ik het wil proberen. Juist, ik zoek naar een antwoord door ze…euhm…aan beide kanten tegelijkertijd te dragen….

Op mijn vraag leg ik daarenboven een staptest af die beter is dan die ik bij het begin van de opname afnam. Ik ben echter zelf niet tevreden omdat ik vorig jaar veel beter was. Ik ga niet zeggen welke afstand ik heb afgelegd, maar ik kan zeggen dat het meer en verder MOET…

Misschien dat ik daarom alleen al veel gestapt heb, met en zonder de ergotherapeute die me gewoon haat. Zelf beweert ze dat ze dat helemaal niet doet, maar ik weet wel beter. M’n nieuwe kapsel vindt ze al helemaal niets! Toch doet ze me vaak lachen. En u?

Adil Fraihi

Dag 18, (19/03/2015)

Ik zie hem niet voor de eerste keer maar sprak nog nooit met hem. We begroeten elkaar wel altijd en vaak knik ik dan eens beleefd en ik moet eerlijk zeggen dat ik dan ook wel eens knipoog. Dat is niet alleen erg stoer en zelfs wat macho, maar het heeft bovendien geen enkele zin, weet ik nu. Hij ziet het immers niet en is zo goed als blind…

Zijn kennismaking met de afschuwelijke ziekte multiple sclerose – nu zo’n 20 jaar geleden – is er door een plotse beperking van z’n zicht. Ineens, van de ene dag op de andere ziet hij alles wazig. Enkel wanneer hij dichtbij iets staat, kan hij het ook herkennen, zien en zelfs lezen. Z’n visuele handicap is ook nooit verbeterd, laat staan dat het ooit onaangekondigd is weg gegaan zoals het vanzelf gekomen is. Tot op heden leert hij er nog dagelijks mee leven. Een pilletje dat hem scherper zou laten zien, bestaat immers niet en een bril helpt ook al niet…

Hij vertelt me dat hij toch veel leest en dit met behulp van luisterboeken. Een scanner waarop je een boek legt en intonatieloos de letters, woorden en zinnen afroept, heeft hij ook. Dat gebruikt hij echter bijna nooit. Zo’n cd vindt hij veel aangenamer. ‘Audioboeken worden voorgelezen met een stem die veel warmer is.’, zegt hij en ik geloof hem best. Hij kijkt me trouwens nooit echt aan als hij tegen me spreekt. De eindeloze en doelloze blik die hij heeft wanneer hij voor zich staart terwijl z’n mond en lippen bewegen, verraadt eigenlijk z’n slechte zicht…

Bovendien vertelt hij me dat hij dan het ganse verhaal ziet. ‘Het zijn de enige momenten waarop ik echt kan letten op hetgeen er zich afspeelt!’, roept hij haast euforisch en emotioneel. Ik begrijp z’n geluk. Lezen kan immers heel leuk zijn, vind ik. En u?

Adil Fraihi

Dag 17, (18/03/2015)

Eigenlijk weet ik het zelf al langer. Het is geen geheim voor me maar ik zou het nooit van de daken schreeuwen of zo. Ik zou bovendien niet weten waarom ik dat zou moeten doen. Er iets bij winnen doe ik toch niet, denk ik. Behalve dan een betere conditie en evenwicht. Toch belangrijk dus…

Nadat ik deze morgen bij de kinesiste een soort hindernissenparcours afleg om zo wat m’n evenwicht en coördinatie te trainen, twijfel ik. Ik zie er immers tegenop om naar het zwembad te gaan. Het is er koud, vochtig en vermoeiend en ik voel me al afgepeigerd door die oefeningen bij de kinesist. Na een half uurtje treuzelen, talmen en aarzelen besluit ik echter toch te gaan…

Ik kleed me uit in het hokje dat daarvoor dient en haal de zwembril uit het zakje dat ik met me meedraag. Die schuif ik over m’n hoofd en laat ze rusten boven m’n wenkbrauwen. Ik moet immers eerst gaan plassen. Doordat ik lenzen draag, heb ik zoiets trouwens echt nodig. Het is dus geen ‘verkeerd’ gedrag of zo. Noodzaak is gewoon niet altijd mooi, da’s al…

Wanneer ik uiteindelijk in het water ben, begin ik meteen te zwemmen. Ik put mezelf uit en besef te laat dat ik na de hydrotherapie naar de knappe ergotherapeute moet. Dat zeg ik dan ook als ik bij haar ben: ‘Ik ben moe gezwommen! Kunnen we iets doen dat me niet verder afmat?’. Ze luistert naar me en begrijpt me. We spelen daarom tafeltennis om m’n evenwicht te trainen. Spel na spel win ik van haar. Niets bakt ze ervan…

Deze morgen werd ik trouwens wakker met en door de muziek van Milow, een Vlaamse singer-songwriter. Ik vind echt dat hij kan zagen, maar hou duidelijk wel van water. En u?

Adil Fraihi

Dag 15, (16/03/2015)

Enkele dagen niets anders doen dan relaxen, ontspannen en films zien, heeft me goed gedaan. Meer nog, ik fluister mezelf vanmorgen herhaaldelijk in dat ik rust nodig heb. Dit doe ik aan de rand van m’n bed wanneer ik opsta, voor de spiegel van de badkamer en onderweg naar de kinesiste. Het is een mantra die ik zelfs herhaal en luidop scandeer als ik de grote en veel te koude revalidatiezaal binnenstap. Ik lijk wel gek want ik lach en spreek hardop. Mensen kijken wel vaker naar me met een blik die duidelijk maakt dat ik wel heel raar moet zijn of zo. Verbazen doet het me dus al lang niet meer…

Alles verloopt meer dan vlot. Zelfs de therapeuten zien het en zeggen het. Maar dan moet ik naar het zwembad want op mijn programma staat in drukletters ‘HYDROTHERAPIE’. Ik zwem wat (lees: teveel) en doe verschillende evenwichtsoefeningen in het water. Op geen enkel ogenblik merk ik dat het te lang duurt en ik daardoor m’n spieren overbelast. Pas wanneer ik gedaan heb en terug naar m’n kamer slenter, weet ik het zeker: het goede gevoel dat ik had, heeft ervoor gezorgd dat ik te ver ben gegaan. Maar spijt komt altijd te laat en nu dus ook…

De stem van de revalidatiearts weerklinkt in m’n oren. Het weergalmt eigenlijk door m’n hoofd als een echo in een groot en leeg magazijn: ‘Je mag alles doen, maar zorg ervoor dat je NOOIT langer dan één uur moet recupereren! Eén uur, één uur, één….uur…….

Het lukt me door op m’n bed te gaan liggen terwijl ik aan niets anders denk dan dit weekend. Leuke dagen, besprenkeld en nee… zelfs overgoten en doordrenkt met en door de geur van seks en snoep. Véél gelatine en suiker dus. Het doet me denken aan Die Blechtrommel van de Duitse schrijver Günter Grass. Ik droom en sluit m’n ogen zelfs even…

Daarna ga ik buiten fietsen met de ergotherapeute want het is mooi weer. Het is zwaar maar ik heb toch de hele tijd een glimlach op m’n gezicht. Ook wanneer ik hijg en puf omdat de BerkelBike – een combinatie van ligfiets en hand-bike – best zwaar en vermoeiend is. Het gaat immers snel. Ik fiets me te pletter maar recupereer daarna op tijd. Het duurt geen uur…

Toch wil ik hier weg, naar die ene stad waarover de blikken trommel gaat. Danzig of Gdansk. Ik wil ze trouwens ook horen want ik beluister ze graag ook al hebben ze de verkeerde ‘attitude’. De metalband Danzig dan hé, niet de stad! Of misschien Danzig in Danzig? Ijl ik weer? En u?

Adil Fraihi

Dag 14, (15/03/2015)

Het weekend is nog niet om maar ik kan nu al zeggen dat het een voltreffer was/is. Ik heb me echt al geamuseerd alsof het morgen m’n laatste dag kan zijn als zielige maar toch relatief vrolijke mens. Want dat heb ik de laatste dag dan weer echt wel mogen merken. Ik heb namelijk gevoelens die verder en dieper gaan dan het dierlijke of zo. Meer nog, ik weet en besef zelfs dat ik een dier ben, denk daar maar eens over na…

Een paar uur geleden heb ik bovendien besloten dat ik vanaf morgen in het boek zal beginnen lezen dat m’n zus schreef en eerstdaags in de winkels zal liggen. Niet alleen is het weer een bewijs dat ik enorm menselijk ben omdat ik héél weinig beesten ken die lezen, maar gaat het (naar ’t schijnt) op het einde van haar werk over mij. Enorm belangrijk dus…

Het boek heet trouwens ‘In m’n hoofd ga ik onder water’ en wordt gepubliceerd door uitgeverij Manteau. M’n zusje (Hind Fraihi) gaf vroeger haar boeken uit bij uitgeverij Van Halewijck en zo ook ‘Ongehoorzaam lijf, leven met MS’ waarin ikzelf centraal sta. Dingen veranderen echter en dit dus ook. Ik moet het alleen maar te vaak herhalen terwijl ik het tegen niemand anders zeg dan mezelf: ‘Manteau, Adil, Manteau!’. Ik ijl dan nochtans niet. Ik voel me zelfs super. En u?

Adil Fraihi

Dag 11 (12/03/32015)

Ik weet weer waarom ik als puber geen dagboek had. Zo’n ding moet je immers dagelijks bijhouden en als er iets MOET gedaan worden haak ik bijna automatisch af. Bovendien zijn er momenten waarop ik helemaal niets te zeggen of schrijven heb. Alleen weet en besef ik zelf dat ik vaak op gelijk welke manier beter m’n mond hou en hebben sommigen dat vaak niet door. Ze zouden het nochtans beter af en toe eens doen, maar wie ben ik om eender wie te vragen om te zwijgen? Dag 10 ben ik dus gewoon vergeten…

Ondanks extreme vermoeidheid heb ik een constructief gesprek met de revalidatiearts en wordt er besloten om de dosering van ‘Memantine’ te halveren. Het is een geneesmiddel dat geregistreerd is voor de behandeling van patiënten met een matige tot ernstige vorm van de ziekte van Alzheimer. De reden waarom ik het neem heeft daarmee nochtans niets te maken. Ik slik het omdat het louter toevallig werd ‘ontdekt’ een nystagmus tegen te gaan. Dit is het ongecontroleerd sidderen van een oog. In mijn geval is dat m’n rechteroog…

http://nl.wikipedia.org/wiki/Nystagmus_(aandoening)#/media/File:Optokinetic_nystagmus.gif

Bizar genoeg ben ik daardoor vandaag minder moe en kan ik veel meer doen. Meer nog, vandaag ben ik zelfs buiten gaan fietsen met een combinatie van ligfiets en handbike. Een enorm duur speeltje waarmee je eigenlijk zowel je benen als je armen traint. Zowel de onderste en als bovenste ledematen zijn immers nodig om vooruit te gaan…

Bovendien heb ik een hele dag mogen genieten van een leuk bezoekje en grappige gesprekken met enkele lotgenoten en andere mensen die wel meer hadden dan MS alleen! Een (flauwe) plezante vertelt me zelfs dat ik wat ben bijgekomen. Ik ga vannacht niet kunnen slapen door die opmerking. En u?

Adil Fraihi