Ik heb onlangs gemerkt dat ijsthee van een bekende supermarkt gewoon rommel is. Het smaakt naar water waarin één of andere kleurstof werd opgelost dat werd getrokken uit roestend metaal. Eigenlijk wist ik dat al langer maar ik blijf het toch kopen en drinken. Het heeft geen zin zoiets te begrijpen. Ik ben dus gewoon een rare, raadselachtige en zelfs ondoorgrondelijke man. Noem me maar een gebrekkige God, Allah of Hashem. Ik kan ertegen…
Bovendien staat er een bizarre afbeelding op het etiket van de flessen die ik ondanks alles toch blijf kopen. Het is een gele citroen die er allesbehalve smakelijk of zelfs echt uitziet. Niet dat ik zo’n ding zou opeten of zo. Ik let trouwens nu pas op die foto die eigenlijk al genoeg zegt…
Het drankje is spijtig genoeg niet het enige dat nep is in m’n leven en dan heb ik het al lang niet meer over voedsel of drank. Mijn hele leven lijkt de laatste tijd immers steeds meer op een droom of nachtmerrie. Soms lijkt m’n hele bestaan niet meer dan een goedkope film of voorspelbaar boek met een opeenstapeling van negativiteit, slechte karakters en lege begrippen. De wet van Murphy is dan trouwens de enige zekerheid. Maar ik overdrijf veel en graag en dat doe ik nu dus weer…
Ik ken immers veel mensen die echt aangenaam zijn. Meestal speelt hun uiterlijk geen rol, maar soms kan ik enkel daarover iets goed zeggen. Ik kijk er dan wel graag naar en het gebeurt zelfs dat ik zo’n mensen graag voel, maar daar stopt het dan. Aan de andere kant denk ik dat anderen op diezelfde manier over mij denken, dus is het beter dat ik er verder over zwijg…
Misschien is het daarom ook beter en verstandiger om terug wat voor me te staren zoals vooral bejaarde mensen dat kunnen. Een slokje ijsthee met citroensmaak is dan meer dan welkom of pers ik zo’n citrusvrucht wel volledig uit in m’n mond? Enkel op zo’n manier kan ik namelijk een zure blik creëren of zo. Ik kijk normaal gezien immers veel te lief. En u?
Adil Fraihi
Adil Fraihi 