Kastanjes (dit is geeen liefdesverhaal…)

Tags

MS - kastanjes - liefde - schenen - kritisch

Vaak stamp ik tegen mensen hun schenen. Het is nochtans niet mijn favoriete bezigheid, noch is het een leuke sport. Nee, ik doe het omdat die mensen het gewoon verdienen en omdat ik hen wil tonen dat ze verkeerd zijn. Erger nog, moest het enigszins mogelijk zijn, dan zou ik ook tegen m’n eigen schenen stampen, maar dat is fysiek onmogelijk. Ik heb dus een mooi excuus…

Vergis je echter niet, ik besef tegelijkertijd dat mensen me daarom alleen al een eikel vinden. Het feit dat ik voortdurend kritiek heb en daarbij vaak ontzettend hard tegen schenen stamp, versterkt dat beeld natuurlijk. Bovendien ben ik trouwens gewoon een echte rotzak en dat weet ik ook. Echt waar. Het is één van de ontelbare verklaringen voor en van m’n relatiestatus…

Het is dan ook moeilijk te geloven dat ik ondanks alles toch verliefd was op mezelf. Verleden tijd omdat ik nu weet wat ik vroeger waarschijnlijk niet zou geweten hebben, namelijk dat ik zo (zelf)kritisch ben, dat ik ook mijn naasten zou afstoten indien ze niet zo verstandig zouden geweest zijn. En eerlijk is eerlijk, zo slim ben ik zelf dan ook weer niet! Denk daar maar eens over na…

Weinig mensen slagen er tenslotte in om die stekelige, harde en ruwe bolster rondom me te doorboren. Enerzijds omdat ze het gewoonweg niet lang genoeg proberen of volhouden en anderzijds omdat het pijn doet om me echt, gemeend en oprecht lief te hebben. Maar dat geldt voor andere mensen evenzeer en maakt me dus zeker niet uniek, denk ik dan. Vandaag heeft liefde met andere woorden geen zin voor me, want ik ben niet meer dan een giftige paardenkastanje. Doorgaans ben ik nochtans uiterst beminnelijk. En u?

 

Adil Fraihi