Toch las ik onlangs las het boek ‘Vinexvrouwen’ van Naima El Bezaz en dit kort nadat ik haar werk ‘de Verstotene’ las. Het gebeurt zelden (eigenlijk nooit) dat ik opeenvolgend twee boeken van dezelfde auteur lees, maar Naima El Bezaz is een nichtje dat me ooit een literair orgasme bezorgde dus…
‘Vinexvrouwen’ is een autobiografische roman die je helemaal niet kan vergelijken met ‘de Verstotene’. Slechts zelden vind je de rauwe en zelfs pijnlijke stukken terug die overal terug te vinden zijn in ‘de Verstotene’, wellicht gebruikte ze daarom deze keer een meer komische stijl…
In ‘Vinexvrouwen’ vertelt ze op een grappige manier hoe ze terechtkomt in een buitenwijk met soms bizarre buren, overspel en nette druggebruikers. Héél herkenbaar trouwens, haar humoristisch kunstwerkje, omdat ik namelijk ook wel het gevoel heb nergens thuis te zijn, maar tegelijkertijd overal…
Op blz. 26 lees ik bijvoorbeeld al iets dat me omver blaast omdat ze schrijft wat ik denk en zij dus ook denkt: ‘Ik hoop dat als ik sterf er niks van me overblijft. Ik wil niet naar de hel, niet naar de hemel, maar gewoon naar een niets. Dat zou me intens gelukkig maken.’. Aan de andere kant wil ik als ik sterf echt wel naar een plek waar haar humor terug te vinden is, maar ik vrees dat zo’n plaats niet bestaat. Bovendien wil ik niet dat ze sterft! Integendeel zelfs, ik wil haar nog lezen, zien en zelfs spreken!
Er is een vervolg op ‘Vinexvrouwen’ met de originele titel ‘Méér Vinexvrouwen’, maar dat ga ik nu nog niet lezen. Ik kreeg van een goede vriend immers een boek van Björn Prins over mindfulness en dat zou echt wel geschikt zijn voor mensen met MS. Ik betwijfel echter of ik daarin iets zal lezen over de avonturen van een wulps, sensueel en gewillig, roodharig meisje of zo…
Adil Fraihi
Adil Fraihi 