Hectische stilte

‘Gewoon zwijgen, Adil!’, roept een zachte stem in m’n hoofd. Het lijkt wel een echo die, ondanks de verschillende gedachten die door m’n hoofd razen, zorgt voor een mentaal vacuüm. Dat zorgt er dan op z’n beurt weer voor dat ik toch vrij snel zal kunnen slapen. Het zal in ieder geval minder lang duren dan anders om in te slapen. De gebeurtenissen van voorbije weekend kunnen er natuurlijk ook wel mee te maken hebben dat m’n lelijke lichaam snel op zoek is naar rust. De afwezigheid van de lawaaierige buren telt natuurlijk eveneens…

’s Morgens doorbreek ik (zelf) het geluid van stilte waarvan ik eigenlijk best genoot. Zaken verpesten die ik enorm leuk vind, doe ik echter wel vaker. Ik weet niet waarom, maar neem aan dat het een zelfdestructief trekje van me is. Ook de stilte die ik mezelf opleg zal immers ooit sterven, al weet ik niet wanneer dat zal zijn. Misschien daarom dat ik het nu al vermoord…

Bovendien – en dat is het laatste wat ik erover zal zeggen – kan stilte pijnlijk zijn. Vooral omdat het de gedachte omarmt en omringd er een einde aan te willen maken. Niemand wil eigenlijk écht stilte, dat is de tegenstelling. Omdat ik elke contradictie liever uit de weg ga dan me te laten vangen door de warboel die aan de oorsprong ligt van die relatieve rust, kies ik er dus voor deze keer te zwijgen. Eventjes toch! En u?

 

Adil Fraihi