Dag 24, (25/03/2015)

Ik hoop dat deze keer mooie liedjes wel lang duren. Dit concert maakt me immers gek, op een positieve manier dan. Het is een fantastische mix van virtuozen op viool, piano en elektrische gitaren die soms een voortreffelijke en hemelse opera-stem begeleiden en dan weer een leuke rauwe garagepunker met stoppelbaard ondersteunen…

Niet alleen maakt ze me blij door me voortdurend te verrassen zonder me te doen schrikken, maar geniet ik echt wanneer de revalidatiearts me zegt dat ik vrijdag naar huis mag. Ik voel me immers een stuk beter en recupereer voldoende en zo. Wel moet ik in mijn thuissituatie en -omgeving proberen verder te zetten en te onderhouden wat ik nu (al) heb bereikt. Ik ben echter zelf benieuwd naar de manier waarop ik dit praktisch zal aanpakken en/of dit überhaupt mogelijk is. Misschien moet ik in oktober of november nog maar eens een opname plannen…

Het zal iedereen dan ook niet verbazen dat ik nu reeds iedereen wil bedanken die me op gelijk welke manier dan ook steunde. Daarbij denk ik helemaal niet aan het gedrocht dat ik daarnet in de brede hal zag lopen. Ik heb het dan over iemand die ik in 2012 leerde kennen tijdens een lange en pijnlijke hospitalisatie in dit revalidatiecentrum….

Tegelijkertijd besef ik ook dat ik toen te maken had met een serieuze depressie. Daardoor vind ik iedereen die te maken heeft met die slechte periode, enorm lelijk. In geen geval wil ik negatief doen want daarvoor is deze opname veel te positief verlopen. Afsluiten doe ik dus met deze wijze woorden van G. C. Lichtenberg: ‘In ieder mens is iets van alle mensen’. Ik moet er niet lang over nadenken en knik telkens bevestigend als ik het hoor of lees. En u?

Adil Fraihi