Ik kreeg deze morgen ongewenst bezoek. Nochtans ben ik hier in eerste instantie omdat ik nood heb aan rust, maar spijtig genoeg is niet iedereen overtuigd van het feit dat eender welke ziekenhuisopname een vlucht is van de wereld vol stress en drukte. Kalmte en vredigheid zijn dus niet zo evident, ook niet in een verpleeginrichting…
Niet alleen slaap ik nog wanneer ik met kabaal word wakker gemaakt, maar is er bovendien geen enkel teken of gelaatsuitdrukking dat zou kunnen wijzen op een vorm van verontschuldiging wanneer twee verpleegsters opgewekt binnenstormen en daarbij het fel licht in mijn ogen laten schijnen. Ze zien nochtans heel duidelijk dat ik schrik van hun plotse aanwezigheid en opdringerigheid…
Terwijl ze heel goed zien dat ik de slaap uit m’n ogen wrijf, beginnen ze elk aan een kant het deken naar beneden te trekken. Eén van de verpleegsters duwt dan verschillende kleine, rubberen dopjes op m’n borst en zij. Ze zijn enorm koud doordat er gel op gesmeerd is of zo. Vervolgens worden die kleine dingen gekoppeld aan één of andere machine dat m’n hartslag en zo moet meten. ‘En zo’ want ik slaap dan nog half…
Iedereen zal me begrijpen en het me helemaal niet kwalijk nemen als ik zeg dat het over de twee lelijkste verpleegsters gaat die ik tot dan toe al zag en geloof me, ik heb al (te)veel verpleegsters gezien. Omdat één van die gemene en ronduit slechte verpleegsters ziet dat ik moeite heb om zo ineens wakker te worden, zegt ze bovendien veel te spontaan en opgewekt dat zij al lang wakker is! ‘Je blijft nu best ook wakker.’, voegt ze er dan al lachend aan toe. De trut…
Ik hoor ze trouwens al zeggen dat ze ‘gewoon’ hun werk deden, maar dat klopt niet echt hoor. Niet alleen geven ze me immers een slecht gevoel maar ben ik dan ook nog eens zeker dat het een negatieve invloed heeft op die rotte ms en datgene dat ze kwamen meten. Ze deden dus NIET gewoon hun werk…
Oh ja, ik mis mijn liefje, moeder, zusje, broers en zoon nog altijd. Ik hoor en zie mijn vriendinnetje nochtans regelmatig. Bizar genoeg ziet ze er dan steeds weer beter uit. En u?
Adil Fraihi
Adil Fraihi 
Dag Adil, wat is je blog van dag drie zo herkenbaar!
In januari heb ik hetzelfde meegemaakt, met ook voor mij een slecht begin van mijn therapiedag als gevolg.
Ik kreeg te horen dat ik toch moest weten dat ze ’s mogens kwamen, en dat zij niet de tijd heeft om mij uit bed te helpen en dit omdat ik zei dat ik heel dringend naar toilet moest.
Ik ben dan toch ZELF naar toilet geweest.
Daarna kreeg ik nog te horen dat zij geen tijd heeft om iedereen terug in bed te helpen daar ze 20 patiënten moest testen. Door de spanning, lukte het mij amper om mij terug in bed te leggen.
Ik heb haar duidelijk gezegd dat ik vind dat het niet kan hoe zij reageert en dat ze haar druk schema niet op mij moet afreageren…..
Adil, ik hoop dat je alsnog heel veel positivisme kan halen uit je opname.
Succes!!
Liefs, Annalisa
moet lukken! 😉