We kussen nog een hele tijd tot ik helemaal niets meer smaak. Nee, de gevoelsstoornissen zijn niet echt een gevolg van die rotte ms van me, maar hebben alles te maken met een gemis dat boosheid ontketent en uiteindelijk ontploft waardoor onherstelbare schade door afschuw ontstaat. De afstand tussen liefde en haat wordt overbrugd…
Het begint allemaal wanneer we samen in een gezellig Italiaans restaurantje zitten in de enige echte belangrijke stad van Vlaanderen. Ten noorden van het dorpje waar ik woon, denken bewoners van een marginale havenstad immers dat ze het middelpunt zijn van alles wat deze aardbol doet draaien rond haar as. Elke rationele, ruimdenkende en intelligente persoon weet nochtans dat mijn geboorteplaats op z’n minst véél leuker en invloedrijker is. Daarenboven is er in m’n hoofd een heel mooie jachthaven in de buurt, waar ook m’n duur ‘speeltje’ staat…
Ze bestelt iets dat ik niet ken, enkel een Italiaanse naam heeft en zij blijkbaar wel kent. Ze at het echter al lang niet meer, zegt ze opgewonden zoals een jong meisje dat te horen krijgt dat haar vader frietjes is gaan halen. Daarbij wil ze veel te dure, rode wijn omdat ze zelf niet moet betalen en ik trakteer. Ik hou het bij een glaasje plat water. Niet alleen ben ik eigenlijk gierig en zou het zelfs kraantjeswater mogen zijn, maar kan ik door die rotte MS van me niet echt meer tegen drank…
Ik zie hoe ze haar bord leegeet. Het gebeurt veel te weinig, maar haar zien eten en genieten vind ik om één of andere reden echt zalig. Meer nog, ik zou uren naar haar kunnen staren terwijl ze smakelijk eender welke gerecht binnenwerkt. Het is opwindend en zelfs erotisch of zo…
Daarom vraag ik haar of ze nog dessert wil nadat ik zie dat ze alles appetijtelijk heeft opgegeten. Ze zegt zonder na te hoeven denken of naar de kaart te kijken dat ze een ‘banana-split’ wil met een wolkje slagroom en voegt eraan toe dat ze iets weet dat ik dan weer niet zou weten. Ze heeft het onlangs in één of ander wetenschappelijk tijdschrift gelezen, beweert ze. Ik weet niet juist waarom, maar ze vindt het dikwijls nodig om me door kennis te overtreffen op intellectueel vlak of zo. Dat is toch haar bedoeling, denk ik. Meestal somt ze daarom feiten, gegevens en cijfers op die gewoon stom zijn en gewoon belachelijk lijken…
Hoewel ze me bijna nooit echt verbaasd op eender welk vlak, doet ze dit deze keer wel. Terwijl ik een slokje neem van het glaasje water dat ik snel weer terugzet omdat ik voel dat ik me ga verslikken door haar opmerking, bekijkt ze me met open ogen aan alsof ik overdreven reageer…
‘Wat dan? Het is echt waar hoor, als je een wonde hebt moet je er een bananenschil op leggen’, schreeuwt ze. Om haar stelling wat kracht bij te zetten, beweert ze veel te luid en scanderend dat het in een wetenschappelijk tijdschrift staat en daarom juist is. Omdat ik zie dat enkele mensen aan de tafeltjes naast ons verwonderd kijken, gebaar ik dat ik haar geloof en dat ze stiller moet praten. Ze heeft trouwens gelijk want de schil van zo’n rijpe vrucht zou een anti-bacteriele werking hebben…
Wanneer we na ons leuk etentje naar huis rijden, moet ze opeens geeuwen. Ik vraag haar of ze moe is en wacht tevergeefs op een antwoord. Ik denk nochtans de hele tijd –we zitten nog een half uurtje naast elkaar in de auto tot ze me thuis afzet- dat mijn opmerking niet zo ingewikkeld of beledigend kan geweest zijn. Er hangt immers een gespannen sfeer tot ik m’n portier open en vrees dat ik afscheid van haar moet nemen zonder haar eens lekker te kunnen en mogen zoenen. Ik ben er bovendien nog steeds van overtuigd dat niemand beter kan kussen dan haar. Echt niet…
Wanneer ik uit de wagen wil stappen houdt ze me tegen door met haar gestrekte rechterarm tegen m’n borst te drukken. Ze zegt dan woedend dat ze niet kan begrijpen dat ik niet geeuwde toen ik het haar zag doen. Niet alleen zou het ‘besmettelijk’ zijn, maar zou het volgens haar een teken zijn dat ik haar niet graag zie of zo…
‘Iemand die echt van je houdt geeuwt mee!’, zegt ze alvorens me vriendelijk, beleefd, maar toch ongepast en kordaat te vragen weg te gaan. Ik vertrek zonder iets te zeggen en wacht thuis op een telefoontje van haar waarmee ze zich zou excuseren of zo. Maar dat gebeurt dus niet…
Ik wacht uren, dagen en zelfs enkele weken vooraleer ik besluit om zelf contact op te nemen met haar. Het zou kunnen dat ik gewoon te laf ben om haar te bellen en meer uitleg te vragen. Misschien krijg ik ineens een moment van waanzin want ik doe dan iets dat ik normaal gezien nooit zou doen…
Hoewel ik meteen weet en besef dat ik er later ongetwijfeld spijt van zal krijgen, stuur ik haar een heel raar berichtje: ‘Je bent een vuile hoer, laat me dus voortaan maar gerust!’. Alsof ze dat al niet deed en ik diegene wil zijn die het uitmaakt, knik ik nog eens fier met m’n hoofd. Niemand ziet het nochtans…
Nog geen seconde nadat ik haar de lelijke opmerking stuur, wordt alles zwart voor me en word ik omringd en zelfs overmeesterd door een enorm duister gevoel. Het is niet alleen donker, maar een enorme last die ontzettend veel weegt, drukt me de grond in…
Ze reageert tot m’n verbazing en verontschuldigt zich zelfs. We spreken daarom nog enkele keren af. Bovendien kussen we elkaar nog een paar keer, maar er ontbreekt toch iets omdat ik zeker ben dat zij niet meer dezelfde is. Ik mis haar. En u?
Adil Fraihi
Adil Fraihi 